در حالی که دولت روحانی برجام را بزرگترین دست آورد دولت خود می‌داند! و به‌زعم خود به راهگشایی اقتصادی آن چشم دوخته است، کارشناسان اقتصادی رژیم با وجود دیدگاهها و گرایش‌های سیاسی گوناگون، بر سر یک چیز اتفاق‌نظر دارند.
آنها معتقدند در صورت اجرایی شدن برجام، معجزه‌ای برای اقتصاد رژیم اتفاق نمی‌افتد. زیرا اقتصاد دارای مشکلات ساختاری و مزمن است که برخی از این مشکلات دهه‌ها است با اقتصاد کشور همراه است.
برخی مشکلاتی که صاحبنظران اقتصادی رژیم بر می‌شمارند، عبارت است از مشکل اشتغال، رکود تورمی، آنارشی در نظام مالیاتی، فساد و...
در این زمینه اعترافهای تعدادی از کارشناسان رژیم در تلویزیون شبکه خبر 27شهریور 94 قابل‌توجه است:
احمد توکلی نماینده مجلس رژیم ضمن اشاره غیر مستقیم به اظهارات آخوند روحانی که همه مشکلات را به تحریم ربط می‌دهد و رد این نظریه می‌گوید: ”یکی ازتلقی های غلط این است که همه مشکلات اقتصادی کشور را منسوب کردند به تحریم. از آب آشامیدنی گرفته تا ازدواج جوانان این امر غیر واقعی است. تاثیر تحریمها عمدتاً در بخش اقتصاد خارجی ظاهر می‌شود“.
این نماینده مجلس رژیم معتقد است که اجرایی شدن برجام و رفع تحریمها همه مشکلات راحل نمی‌کند.
حسین راغفر یکی از کارشناسان اقتصادی وابسته به باند رفسنجانی- روحانی نیز در این زمینه می‌گوید: ”قرار نیست قرارداد (توافق اتمی و برجام) همه این مشکلات را حل کند. با فرض این که این قرارداد محقق بشود و این تحریمها که مورد نظر ایران بوده کلاً حذف شود، صرف حذف تحریمها مسائل مملکت مارا حل نمی‌کند. “.
ضمنا همین کارشناسان رژیم معتقدند پس از لغو تحریمها، مزیتهای بالقوه اجرای برجام، خود به تهدیدی برای اقتصاد کشور مبدل شود.
آنان در زمینه ورود سرمایه‌های خارجی معتقدند، اگر ورود سرمایه‌های خارجی که بر اثر لغو تحریمها وارد کشور می‌شوند به درستی مدیریت نشود، این فرصت می‌تواند به تهدیدی برای اقتصاد کشور تبدیل شوند.
حسین راغفر در این زمینه می‌گوید: ”به نظرم صرف این‌که موانع حضور شرکتهای خارجی در ایران فراهم شود به صرف این، ما نمی‌توانیم مطمئن شویم که اقتصاد کشور از رشد و شکوفایی مورد نظر که بتواند استقلال اقتصادی کشور و به تبع آن استقلال سیاسی را تأمین کند تأمین شود“.
این کارگزار نظام آخوندی در ادامه اشاره می‌کند که نظام آخوندی فاقد یک برنامه روشن در عرصه توسعه صنعتی در کشور و فاقد استراتژی توسعه صنعتی است، و از این لحاظ ورود سرمایه و سرمایه‌داران خارجی به کشور می‌تواند تبدیل به تهدید شود.
کارشناس دیگر رژیم به نام ابراهیم رزاقی می‌گوید: ”سرمایه های خارجی که می‌آیند لیبرال‌تر، خود خواه‌تر و پول پرست‌تر از سرمایه‌های خودمان و صاحبان نقدینگی است. قطعاً آنها جایی نمی‌روند که تولید به‌دنبال داشته باشد، بلکه جایی می‌روند که در آنجا تولید مواد اولیه مانند نفت وگاز و پتروشیمی‌باشند“.
آخوند مصباحی مقدم نماینده مجلس رژیم نیز به اشتیاق سرمایه‌گذاران خارجی به سرمایه‌گذاری در بخشهای غیرمولد و مصرفی اشاره می‌کند و در این رابطه می‌گوید: ”سرمایه‌گذاران خارجی که الآن مشتاق شده‌اند و گروه گروه مسئولان سیاسی آنها و بنگاههای تجاری و تولید کنندگانشان به ایران رفت وآمد می‌کنند، باید اجازه ندهیم بازار ما را آنها در اختیاربگیرند وقبضه کنند. چون اگر چنین اتفاقی بیفتد بیکاری تشدیدمی شود و تولیدکنندگان داخلی ما ورشکست می‌شوند و به جای این‌که ما از این مسأله به‌عنوان یک فرصت استفاده کنیم تبدیل به تهدید خواهد شد“.
این کارشناسان به تجربه پس از اتمام جنگ ایران و عراق اشاره می‌کنند.
حسین راغفر در این زمینه می‌گوید: ”اتفاقی که بعد از جنگ افتاد این بود که دربهای اقتصاد کشور بازشد واردات گسترده‌یی صورت گرفت، و بسیاری از واحدهای تولیدی ورشکسته شدند و ازفعالیت تولیدی بازماندند. قطعاً برای استفاده از این فرصت پیش آمده و جلوگیری از اشتباه قبلی نیازمند برنامه هستیم.“.
رزاقی نیز در این زمینه می‌گوید: ”بعداز دفاع مسئولان چیزی را مطرح کردند که غیرواقعی بود گفتند دوره جنگ تحمیلی مشکلات بوده حالا دوره افزایش مصرف و رفاه است“.
از نظر این کارگزاران رژیم تجربه گذشته نشان می‌دهد که لغو تحریمها و اجرایی شدن برجام، می‌تواند تهدید بزرگی را متوجه اقتصاد کند که این تهدید به‌صورت افزایش وابستگی اقتصادی و تهدید پایه‌های اقتصاد داخلی است.
حسین راغفر ضمن اشاره به تجربه گذشته می‌گوید: ”ما واردتمان در سال 1384 که مورد اعتراض واقع شده بود همان موقع 16میلیارد دلار بود. این رقم در سال 90 نزدیک به 90میلیارددلار رسید این یکی از دلایل موفقیت تحریمهایی است که علیه ایران صورت گرفته است. ما ازیک سو در داخل پایه‌های تولید را منهدم کردیم از سوی دیگر به‌شدت وابسته به کالاهای خارجی شدیم“.
مصباحی مقدم تهدید اصلی اقتصاد رژیم را رفتن به سمت واردات مصرفی و به گفته خودش به سمت مصرف گرایی می‌داند: ”چنین خطری کشور ما را تهدید می‌کند که ما مجدداً به سمت مصرف گرایی شدید برویم چون ازطرفی منابعی ازاقتصاد ملی ما که بلوکه بوده آزاد می‌شود 6میلیارد سهم دولت 23میلیارد دلار سهم بانک مرکزی است... “.
ملاحظه می‌شود به‌رغم تبلیغات دجالگرانه و گوش خراش آخوند حسن روحانی و مقامات دولتش در زمینه تاثیر توافق و اجرایی شدن برجام و لغو تحریمها بر اقتصاد کشور، هم‌چنان که ازقول کارگزاران خود رژیم نیز نقل شد، چشم‌انداز بسیار تیره است و همه آنها از این‌که این وضعیت به‌جای فرصت، تهدیدی برای اقتصاد ورشکسته رژیم بشود نگرانند.
واقعیت این است که همه آنها نیز می‌دانند که خانه اقتصاد رژیم از پای بست ویران و مشکل ساختاری و بنیادی است، لذا از برجام روحانی آبی برای اقتصاد کشور گرم نخواهد شد.
آنها معتقدند در صورت اجرایی شدن برجام، معجزه‌ای برای اقتصاد رژیم اتفاق نمی‌افتد. زیرا اقتصاد دارای مشکلات ساختاری و مزمن است که برخی از این مشکلات دهه‌ها است با اقتصاد کشور همراه است.
برخی مشکلاتی که صاحبنظران اقتصادی رژیم بر می‌شمارند، عبارت است از مشکل اشتغال، رکود تورمی، آنارشی در نظام مالیاتی، فساد و...
در این زمینه اعترافهای تعدادی از کارشناسان رژیم در تلویزیون شبکه خبر 27شهریور 94 قابل‌توجه است:
احمد توکلی نماینده مجلس رژیم ضمن اشاره غیر مستقیم به اظهارات آخوند روحانی که همه مشکلات را به تحریم ربط می‌دهد و رد این نظریه می‌گوید: ”یکی ازتلقی های غلط این است که همه مشکلات اقتصادی کشور را منسوب کردند به تحریم. از آب آشامیدنی گرفته تا ازدواج جوانان این امر غیر واقعی است. تاثیر تحریمها عمدتاً در بخش اقتصاد خارجی ظاهر می‌شود“.
این نماینده مجلس رژیم معتقد است که اجرایی شدن برجام و رفع تحریمها همه مشکلات راحل نمی‌کند.
حسین راغفر یکی از کارشناسان اقتصادی وابسته به باند رفسنجانی- روحانی نیز در این زمینه می‌گوید: ”قرار نیست قرارداد (توافق اتمی و برجام) همه این مشکلات را حل کند. با فرض این که این قرارداد محقق بشود و این تحریمها که مورد نظر ایران بوده کلاً حذف شود، صرف حذف تحریمها مسائل مملکت مارا حل نمی‌کند. “.
ضمنا همین کارشناسان رژیم معتقدند پس از لغو تحریمها، مزیتهای بالقوه اجرای برجام، خود به تهدیدی برای اقتصاد کشور مبدل شود.
آنان در زمینه ورود سرمایه‌های خارجی معتقدند، اگر ورود سرمایه‌های خارجی که بر اثر لغو تحریمها وارد کشور می‌شوند به درستی مدیریت نشود، این فرصت می‌تواند به تهدیدی برای اقتصاد کشور تبدیل شوند.
حسین راغفر در این زمینه می‌گوید: ”به نظرم صرف این‌که موانع حضور شرکتهای خارجی در ایران فراهم شود به صرف این، ما نمی‌توانیم مطمئن شویم که اقتصاد کشور از رشد و شکوفایی مورد نظر که بتواند استقلال اقتصادی کشور و به تبع آن استقلال سیاسی را تأمین کند تأمین شود“.
این کارگزار نظام آخوندی در ادامه اشاره می‌کند که نظام آخوندی فاقد یک برنامه روشن در عرصه توسعه صنعتی در کشور و فاقد استراتژی توسعه صنعتی است، و از این لحاظ ورود سرمایه و سرمایه‌داران خارجی به کشور می‌تواند تبدیل به تهدید شود.
کارشناس دیگر رژیم به نام ابراهیم رزاقی می‌گوید: ”سرمایه های خارجی که می‌آیند لیبرال‌تر، خود خواه‌تر و پول پرست‌تر از سرمایه‌های خودمان و صاحبان نقدینگی است. قطعاً آنها جایی نمی‌روند که تولید به‌دنبال داشته باشد، بلکه جایی می‌روند که در آنجا تولید مواد اولیه مانند نفت وگاز و پتروشیمی‌باشند“.
آخوند مصباحی مقدم نماینده مجلس رژیم نیز به اشتیاق سرمایه‌گذاران خارجی به سرمایه‌گذاری در بخشهای غیرمولد و مصرفی اشاره می‌کند و در این رابطه می‌گوید: ”سرمایه‌گذاران خارجی که الآن مشتاق شده‌اند و گروه گروه مسئولان سیاسی آنها و بنگاههای تجاری و تولید کنندگانشان به ایران رفت وآمد می‌کنند، باید اجازه ندهیم بازار ما را آنها در اختیاربگیرند وقبضه کنند. چون اگر چنین اتفاقی بیفتد بیکاری تشدیدمی شود و تولیدکنندگان داخلی ما ورشکست می‌شوند و به جای این‌که ما از این مسأله به‌عنوان یک فرصت استفاده کنیم تبدیل به تهدید خواهد شد“.
این کارشناسان به تجربه پس از اتمام جنگ ایران و عراق اشاره می‌کنند.
حسین راغفر در این زمینه می‌گوید: ”اتفاقی که بعد از جنگ افتاد این بود که دربهای اقتصاد کشور بازشد واردات گسترده‌یی صورت گرفت، و بسیاری از واحدهای تولیدی ورشکسته شدند و ازفعالیت تولیدی بازماندند. قطعاً برای استفاده از این فرصت پیش آمده و جلوگیری از اشتباه قبلی نیازمند برنامه هستیم.“.
رزاقی نیز در این زمینه می‌گوید: ”بعداز دفاع مسئولان چیزی را مطرح کردند که غیرواقعی بود گفتند دوره جنگ تحمیلی مشکلات بوده حالا دوره افزایش مصرف و رفاه است“.
از نظر این کارگزاران رژیم تجربه گذشته نشان می‌دهد که لغو تحریمها و اجرایی شدن برجام، می‌تواند تهدید بزرگی را متوجه اقتصاد کند که این تهدید به‌صورت افزایش وابستگی اقتصادی و تهدید پایه‌های اقتصاد داخلی است.
حسین راغفر ضمن اشاره به تجربه گذشته می‌گوید: ”ما واردتمان در سال 1384 که مورد اعتراض واقع شده بود همان موقع 16میلیارد دلار بود. این رقم در سال 90 نزدیک به 90میلیارددلار رسید این یکی از دلایل موفقیت تحریمهایی است که علیه ایران صورت گرفته است. ما ازیک سو در داخل پایه‌های تولید را منهدم کردیم از سوی دیگر به‌شدت وابسته به کالاهای خارجی شدیم“.
مصباحی مقدم تهدید اصلی اقتصاد رژیم را رفتن به سمت واردات مصرفی و به گفته خودش به سمت مصرف گرایی می‌داند: ”چنین خطری کشور ما را تهدید می‌کند که ما مجدداً به سمت مصرف گرایی شدید برویم چون ازطرفی منابعی ازاقتصاد ملی ما که بلوکه بوده آزاد می‌شود 6میلیارد سهم دولت 23میلیارد دلار سهم بانک مرکزی است... “.
ملاحظه می‌شود به‌رغم تبلیغات دجالگرانه و گوش خراش آخوند حسن روحانی و مقامات دولتش در زمینه تاثیر توافق و اجرایی شدن برجام و لغو تحریمها بر اقتصاد کشور، هم‌چنان که ازقول کارگزاران خود رژیم نیز نقل شد، چشم‌انداز بسیار تیره است و همه آنها از این‌که این وضعیت به‌جای فرصت، تهدیدی برای اقتصاد ورشکسته رژیم بشود نگرانند.
واقعیت این است که همه آنها نیز می‌دانند که خانه اقتصاد رژیم از پای بست ویران و مشکل ساختاری و بنیادی است، لذا از برجام روحانی آبی برای اقتصاد کشور گرم نخواهد شد.
