مینوی بهار و مینای پندار ـ نسیم هامون

نوروز و بنفشه‌ها دمیده با هم
با سوسن و ریحانه دویده با هم
با کوکب و نسرین و شقایق، با یاس
با نسترن و لاله رسیده با هم
شوقی‌ست که از چشم جهان می‌بارد
با رایح یار مهربان می‌بارد
زیر پر و بال یاد گیسو افشان
فرّی ز زخان مه‌وشان می‌بارد
مینوی رخ بهار بیدار: سلام!
مینای همیشه نیک‌ پندار: سلام!
با چشمه و بید و با سپیدار: سلام!
با آرزوی همیشه دیدار: سلام!
از کوچه به کوچه یار با یار: سلام!
با سرو و ستاره بر سر «دار» : سلام!
با میهن آزادی آوارهٴ شرق
با عهد خجسته‌ فام پیکار: سلام!
«صبح است بیا که باز گلبانگ زنی
محبوب من و جمال این انجمنی
گل پلک زده، ژالـه چکید از ناهید»
ـ می‌گفت شقایقی به سرو چمنی ـ
بر خاک نشین و عشق از خاک بچین
از برگ درخت مهربانان زمین
گلبانگ ترانه‌های این خاک شنو
ـ می‌گفت به گوش من گل‌ سرخ چنین ـ
از پنجرهٴ سپیده با هم رفتیم
از کوه و دمن، دویده با هم رفتیم
«ماهور و همایون و نوا» با ما بود
در هر غزل و قصیده با هم رفتیم...
از شوق جهان چکیده با هم رفتیم
با سبزه و گل دمیده با هم رفتیم
از دامن باد، لاله‌ها می‌چیدیم
با بال صبا پریده با هم رفتیم...
ارژنگ بهار، زینت کوی تو باد
آیینهٴ رخسار فرح‌روی تو باد
اورنگ صباح و جام گلگون مسا
مینا و رواق و طاق مینوی تو باد
از نای گل‌سرخ شنو فریادی:
شیپور بنفشه زد سروش شادی
با رایت گل خواب خزان برهم زن
با نام سپیده: زنده باد آزادی!