خطاب امام حسین به گروهی از مردم

«ای مردم! پیامبر فرمود هر کس فرمانروای ستمگری را ببیند که حرام خدا را حلال نموده و پیمانهای خدایی را در هم می‌شکند، با سنت پیامبر مخالفت می‌ورزد و بر بندگان خدا تعدی و ستم روا می‌دارد، اگر در برابر چنین حاکمی با عمل یا با سخنش مخالفت نورزد، بر خداوند است که چنین کسی را که به ستم رضایت داده، به همان جایگاهی که آن طغیانگر را می‌برد، ببرد».

در پاسخ به برادرش محمد حنفیه که از او می‌خواست به جای کربلا، به محل امنی پناه ببرد:
برادر! اگر در تمام دنیا با این وسعت، هیچ پناهگاهی یافت نشود، باز هم من دست بیعت به یزید بن معاویه نخواهم داد.

«آگاه باشید که این فرومایه (ابن زیاد) فرزند فرومایه، مرا در بین شمشیر و زندگی ذلتبار مخیر کرده است، اما ”هیهات منّا الذلة“ دور باد از ما ذلت! زیرا خدا و رسولش و مؤمنان بر ما نمی‌پسندند که ما پذیرای ذلت باشیم و دامنهای پاک مادرانمان و شرف و غیرت پدرانمان بر ما روا نمی‌دارند که سر فرود آوردن در برابر افراد پست و فرومایه را بر قتلگاه مردان بزرگواران، ترجیح دهیم».
«اگر این پیکرها برای مرگ آفریده شده، چه بهتر از کشته شدن با شمشیر در راه خدا!».