به قلم لیندا چاوز
روز جهانی زن که این هفته صد وششمین سال آن جشن گرفته شد، بیانگر ادامه پیشرفت برای زنان در سراسر جهان است اما این پیشرفت در کشورهایی که اسلام بنیادگرا سلطه یافته عکس شده است. و در هیچ‌کجا بیش از ایران، آزادی زنان تحت تهاجم رسمی قرار نگرفته است.
قبل از انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ ، زنان در ایران دارای آزادیهای شخصی قابل توجهی بوده و توسط قانون حفاظت می‌شدند. یکی از اولین تغییراتی که آیت‌الله خمینی پس از رسیدن به قدرت ایجاد کرد، فعال کردن قانون حفاظت خانواده سال ۱۹۶۷ ، در رابطه با ازدواج، طلاق و قیمومیت خانواده بود.
امروزه، زنان در ایران کمتر از شهروندان درجه ۲ هستند. شوهرانشان می‌توانند هر وقت بخواهند آنها را طلاق دهند و می‌توانند در آن واحد چهار زن داشته باشند و زنان مطلقه در صورتی‌که بچه بیش از دو سال سن داشته باشد، حق قیمومیت فرزندانشان را ندارند. زنان حق درس خواندن در برخی رشته‌های مورد علاقه‌شان را ندارند و نمی‌توانند برخی شغلهای مشخص را داشته باشند و نمی‌توانند در خارج درس بخوانند مگر این‌که با شوهرانشان باشند. شهادت آنها در دادگاه ارزشش کم شده است: شهادت دو زن معادل شهادت یک مرد است.
سیستم دادگاه، یک بازوی اسلام بنیادگرا است. قربانیان زن، مشمول عدالت کمتری نسبت به مردان هستند. مجازات آسیب رساندن و حتی کشتن یک زن کمتر از مجازات در زمانی است که یک مرد قربانی شده باشد. آن‌چه ما در غرب آن را ممکن است تخطی اخلاقی قلمداد کنیم، مانند زنا، شدیدترین تنبیهات جنایی را دارد، از جمله سنگسار زنانی که زنای محصنه مرتکب شده‌اند. حتی تخطی‌های کوچک مانند نداشتن حجاب می‌تواند به کتک خوردن و زندانی شدن راه ببرد.
اما هفته پیش در پاریس من به یک گروه زنان برجسته پیوستم تا توجه را به وضعیت زنان در ایران و تحت دیگر دولتهای بنیادگرا جلب کنم. موضوع کنفرانس- ”زنان جنگ علیه بنیادگرایی اسلامی را رهبری می‌کنند“ - سخنرانانی را گرد آورده بود از جمله نخست‌وزیر سابق کانادا کیم کمپبل، رئیس پیشین پارلمان آلمان ریتا زوسموت، فعال آفریقای جنوبی نونتومبی نائومی توتو، و ماریان پرل، ژورنالیست و بیوه دانیل پرل که ویدئوی اعدام وی توسط خالد شیخ محمد تبدیل به سمبلی از وحشیگری القاعده شد.
مریم رجوی، سازمانده کنفرانس و رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، این زن‌ستیزی وحشیانه که ملایان در ایران اعمال می‌کنند را چنین توصیف کرد: حمله با اسید به یک زن و دخترش در خیابانهای تهران، ازدواج اجباری زنان زیر ۱۵سال، و قانون جدیدی که به مردان اجازه می‌دهد با دخترخوانده‌هایشان ازدواج کنند. (قانونی که توسط رئیس‌جمهور گویا مدره ایران! حسن روحانی، مورد مخالفت قرار نگرفت).
اما پیام رجوی یک پیام ناامیدکننده نبود؛ « برای زنان ایرانی و تمامی زنان در منطقه، زمان عبور از نومیدی به امیدواری است. عبور از خشم به انگیزه‌یی برای تغییر کردن و تغییر دادن».
این همان پیامی است که توتو داد. با یادآوری پدر معروفش اسقف اعظم دزموند توتو، وی یک دیدار از آلاسکا در دوران آپارتاید را توصیف کرد که در آن‌جا زنی را دید که به وی گفت که هر روز صبح ساعت ۳ بلند می‌شود تا برای آزادی آفریقای جنوبی دعا کند. او گفت، رژیم آپارتاید چه شانسی دارد وقتی که ساعت ۳ صبح برای ما در آلاسکا دعا می‌شود... و چه شانسی رژیم (ایران) دارد وقتی که زنان جوانی در ایران هستند که اعتراضهای را در دانشگاهها هدایت می‌کنند؟ رژیم چه شانسی دارد وقتی که اپوزیسیون توسط یک زن به‌نام خانم رجوی رهبری می‌شود. هیچ شانسی! هیچ شانسی!
پرل در مورد مقاومت به زبان فرد خود صحبت کرد. «زنانی که ما در مورد آنان امروز صحبت کردیم آن زنان عادی با قلبی قوی هستند. آنها می‌توانند تروریسم را مغلوب کنند. آنها هم‌چنین می‌دانند که ما هیچ انتخابی به‌جز پیروز شدن در آن نبرد نداریم».
زنان بیش از نیمی از جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند. ملایان ممکن است تلاش کنند که آنان را ساکت کنند، آنان را از حقوقشان محروم کنند. و حتی بچه‌های آنها را از آنها بگیرند. اما زنان چهره تغییر در ایران خواهند بود. و زمان آن است که فعالان زنان در غرب در کنار آنان بایستند در جنگ علیه اسلام افراط‌گرا.
روز جهانی زن که این هفته صد وششمین سال آن جشن گرفته شد، بیانگر ادامه پیشرفت برای زنان در سراسر جهان است اما این پیشرفت در کشورهایی که اسلام بنیادگرا سلطه یافته عکس شده است. و در هیچ‌کجا بیش از ایران، آزادی زنان تحت تهاجم رسمی قرار نگرفته است.
قبل از انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ ، زنان در ایران دارای آزادیهای شخصی قابل توجهی بوده و توسط قانون حفاظت می‌شدند. یکی از اولین تغییراتی که آیت‌الله خمینی پس از رسیدن به قدرت ایجاد کرد، فعال کردن قانون حفاظت خانواده سال ۱۹۶۷ ، در رابطه با ازدواج، طلاق و قیمومیت خانواده بود.
امروزه، زنان در ایران کمتر از شهروندان درجه ۲ هستند. شوهرانشان می‌توانند هر وقت بخواهند آنها را طلاق دهند و می‌توانند در آن واحد چهار زن داشته باشند و زنان مطلقه در صورتی‌که بچه بیش از دو سال سن داشته باشد، حق قیمومیت فرزندانشان را ندارند. زنان حق درس خواندن در برخی رشته‌های مورد علاقه‌شان را ندارند و نمی‌توانند برخی شغلهای مشخص را داشته باشند و نمی‌توانند در خارج درس بخوانند مگر این‌که با شوهرانشان باشند. شهادت آنها در دادگاه ارزشش کم شده است: شهادت دو زن معادل شهادت یک مرد است.
سیستم دادگاه، یک بازوی اسلام بنیادگرا است. قربانیان زن، مشمول عدالت کمتری نسبت به مردان هستند. مجازات آسیب رساندن و حتی کشتن یک زن کمتر از مجازات در زمانی است که یک مرد قربانی شده باشد. آن‌چه ما در غرب آن را ممکن است تخطی اخلاقی قلمداد کنیم، مانند زنا، شدیدترین تنبیهات جنایی را دارد، از جمله سنگسار زنانی که زنای محصنه مرتکب شده‌اند. حتی تخطی‌های کوچک مانند نداشتن حجاب می‌تواند به کتک خوردن و زندانی شدن راه ببرد.
اما هفته پیش در پاریس من به یک گروه زنان برجسته پیوستم تا توجه را به وضعیت زنان در ایران و تحت دیگر دولتهای بنیادگرا جلب کنم. موضوع کنفرانس- ”زنان جنگ علیه بنیادگرایی اسلامی را رهبری می‌کنند“ - سخنرانانی را گرد آورده بود از جمله نخست‌وزیر سابق کانادا کیم کمپبل، رئیس پیشین پارلمان آلمان ریتا زوسموت، فعال آفریقای جنوبی نونتومبی نائومی توتو، و ماریان پرل، ژورنالیست و بیوه دانیل پرل که ویدئوی اعدام وی توسط خالد شیخ محمد تبدیل به سمبلی از وحشیگری القاعده شد.
مریم رجوی، سازمانده کنفرانس و رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، این زن‌ستیزی وحشیانه که ملایان در ایران اعمال می‌کنند را چنین توصیف کرد: حمله با اسید به یک زن و دخترش در خیابانهای تهران، ازدواج اجباری زنان زیر ۱۵سال، و قانون جدیدی که به مردان اجازه می‌دهد با دخترخوانده‌هایشان ازدواج کنند. (قانونی که توسط رئیس‌جمهور گویا مدره ایران! حسن روحانی، مورد مخالفت قرار نگرفت).
اما پیام رجوی یک پیام ناامیدکننده نبود؛ « برای زنان ایرانی و تمامی زنان در منطقه، زمان عبور از نومیدی به امیدواری است. عبور از خشم به انگیزه‌یی برای تغییر کردن و تغییر دادن».
این همان پیامی است که توتو داد. با یادآوری پدر معروفش اسقف اعظم دزموند توتو، وی یک دیدار از آلاسکا در دوران آپارتاید را توصیف کرد که در آن‌جا زنی را دید که به وی گفت که هر روز صبح ساعت ۳ بلند می‌شود تا برای آزادی آفریقای جنوبی دعا کند. او گفت، رژیم آپارتاید چه شانسی دارد وقتی که ساعت ۳ صبح برای ما در آلاسکا دعا می‌شود... و چه شانسی رژیم (ایران) دارد وقتی که زنان جوانی در ایران هستند که اعتراضهای را در دانشگاهها هدایت می‌کنند؟ رژیم چه شانسی دارد وقتی که اپوزیسیون توسط یک زن به‌نام خانم رجوی رهبری می‌شود. هیچ شانسی! هیچ شانسی!
پرل در مورد مقاومت به زبان فرد خود صحبت کرد. «زنانی که ما در مورد آنان امروز صحبت کردیم آن زنان عادی با قلبی قوی هستند. آنها می‌توانند تروریسم را مغلوب کنند. آنها هم‌چنین می‌دانند که ما هیچ انتخابی به‌جز پیروز شدن در آن نبرد نداریم».
زنان بیش از نیمی از جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند. ملایان ممکن است تلاش کنند که آنان را ساکت کنند، آنان را از حقوقشان محروم کنند. و حتی بچه‌های آنها را از آنها بگیرند. اما زنان چهره تغییر در ایران خواهند بود. و زمان آن است که فعالان زنان در غرب در کنار آنان بایستند در جنگ علیه اسلام افراط‌گرا.
