عصر به‌خیر، خانم رئیس‌جمهور رجوی، خانمهای وزیر، نمایندگان پارلمان عزیز، دوستان عزیز،
می خواستم قبل از هر چیز از خانم رجوی تشکر کنم که به من این افتخار داده شد تا بتوانم مجدداً همراه با همهٴ شما باشم، برای بزرگداشت روزی بسیار مهم در زندگی زنان در سراسر جهان، برای گرامیداشت روز جهانی زن.
من فکر می‌کنم که هربار ما به این موضوع اشاره می‌کنیم یا سخنی ایراد می‌کنیم و نمی‌توانیم تاریخ خودمان را فراموش کنیم. تاریخ زنان در سراسر جهان، لذا می‌خواهم یادآور شوم آن زنان پیشتازی را که در سال 1911، زنان دانمارک، زنان آلمان، زنان اتریش و سوئیس پرچم زنان جهان را در دست بلند کردند و باید که 66سال دیگر می‌گذشت تا در سال 1977 سازمان ملل روز 8مارس را به‌عنوان روز جهانی زن اعلام کند، همانند روز جهانی صلح، چرا که صحبت در مورد زنان امروزه برابر با صحبت در مورد دموکراسی است، زیرا صحبت در مورد زنان در جهان، صحبت از صلح است و صحبت از آزادی است، لذا امروز ما این‌جا جمع شده‌ایم، برای صحبت در مورد زنان در ایران که نقش مهمی را در مبارزه برای حقوق زنان در منطقه‌یی که ایران در آن واقع شده، ایفا می‌کنند. به همین دلیل است که امروز، از جامعه جهانی، در این‌جا گردهم آمده‌ایم، در پاسخ به فراخوان خانم رجوی برای ارسال یک پیام به جامعه بین‌المللی برای آزادی و حقوق‌بشر زنان ایران. زیرا امروز اگر از برابری و فرصتهای برابر صحبت می‌کنیم، باید هم‌چنان از تبعیض صحبت کنیم، هم‌چنان باید در این باره صحبت کنیم که زنانی هستند در جهان به دست کسانی که از آنها سوء‌استفاده می‌کنند، کشته می‌شوند، زیرا خشونت علیه زنان هم‌چنان اعمال می‌شود. امروز اگر که باید در مورد برابری صحبت کنیم، باید بگوییم که هم‌چنان یک سقف شیشه‌یی بالای سر ما زنان قرار دارد و هم‌چنان بسیاری از زنان نمی‌توانند در تصمیم‌گیریها نقش داشته باشند، ولی امروز باید در مورد زنان در ایران صحبت کنیم. در مورد زنانی که فقط به‌خاطر این‌که زن هستند حقوق برابر با مردان در جامعه ایران ندارند، زنانی که از حقوق اولیه خود در دادگاهها محروم هستند، به‌دلیل یک فرهنگ مردسالار که با بنیادگرایی مذهبی آمیخته شده، امروزه هم‌چنان حقوق زنها را سلب می‌کند. برای این است که امروز این‌جا جمع شده‌ایم، ما جمع شده‌ایم زیرا به‌طور اتفاقی نیست که زنان هدف اصلی حمله‌یی هستند که در اول سپتامبر در اشرف رخ داد و بعد هم در کمپ لیبرتی. آنها هدف حمه قرار می‌گیرند چون نیروهای بنیادگرای اسلامی می‌خواهند صدای زنان را خفه کنند. و امروز این‌جا هستیم زیرا خانم رجوی جنبشی را توسط زنان ایجاد کرده است. او جنبش زنان ایران را سازمان داده است که برای زنان در آن سوی جهان مبارزه کنند و علاوه بر این جنبشی برای آزادی است. جنبشی است که می‌گوید دیگر بس است. دیگر بس است نقض حقوق زنان در ایران. و به همین دلیل است که امروز هم باید بیشتر از هر زمان دیگر، به حفاظت و امنیت زنان در کمپ لیبرتی فراخوان بدهیم. زیرا متأسفانه 6 زن اخیراً در حمله‌یی که به کمپ اشرف شد، کشته شدند، و 6 زن دیگر به گروگان گرفته شده‌اند. زنانی که در مورد آزادی صحبت می‌کردند، برای حقوق‌بشر تلاش می‌کردند، زنانی که بنا بر فراخوان سازمان ملل برای صلح در جهان تلاش می‌کردند.
به همین دلیل خانم رجوی، من می‌خواهم امروز فراخوانی را به جامعه بین‌المللی بدهم. می‌خواهم از جامعه بین‌المللی بخواهم که قتل‌عام اول سپتامبر 2013 در اشرف را مورد تحقیق قرار دهد، زمانی که 52تن بی‌دفاع، شامل 6 زن با شقاوت اعدام شدند و 6 زن دیگر گروگان گرفته شدند. چرا که امروز بیشتر از هر زمان و در این جلسه با بیش از 1000 زن، ما باید صدای خود را برای آزادی بلند کنیم. باید صدای خود را برای حقوق‌بشر زنان ایران بلند کنیم. شما این را به خوبی گفتید. من هم در پارلمان اسپانیا این را محکوم کرده‌ام. من این را در شورای اروپا هم محکوم کردم. نمی‌شود در ایران قوانینی تصویب کنند که پدران با دختر بچه‌هایی که به فرزند خواندگی گرفته‌اند، ازدواج کنند. این به‌معنای نقض حقوق این کودکان است، این به‌معنای تجاوز و خشونت جنسی علیه دختر بچه‌هایی است که هیچ حقی برای دفاع از خود ندارند. به همین دلیل باید که چنین اعمالی را محکوم کنیم. و همچنین باید محکوم کنیم که امروز زنان حق حضور در دانشکده‌های مشخصی را در 30 دانشگاه ایران ندارند، زیرا از شرکت در برنامه‌های مشخص منع شده‌اند. همچنین باید محکوم کنیم که این اعمال نمی‌تواند تحت عنوان این یا آن مذهب یا فرهنگ یا افراطی گری ادامه پیدا کنند. زیرا نمی‌توان به نام مذهب، به نام فرهنگ، به نام آداب و رسوم حقوق‌بشر زنان را نقض کرد.
بگذارید به آنها بگوییم که در این لحظات ما زنان جهان، که حق برابری واقعی برای زنان را راهبری می‌کنیم باید که به برافراشتن پرچم حقوق‌بشر آنها ادامه دهیم زیرا متأسفانه هم‌چنان به‌رغم مصوبات چهارمین کنفرانس جهانی زنان که در پکن در سال 1995 برگزار شد، حقوق زنان در جهان نقض می‌شود. می‌خواهم به شما یک موضوع خیلی مهمی را بگویم که تا چند روز دیگر در نیویورک مجدداً در بازنگری پلاتفرم اجرایی قراردادهای کنفرانس چهارم جهانی زنان که در پکن در 1995 برگزار شد، شرکت می‌کنم. و مجدداً کشورهای عضو سازمان ملل پلاتفرم اجرایی قرارداد پکن را بازنگری خواهند کرد. یکبار دیگر خواهیم دید که آیا به اهداف هزارهٴ قبلی رسیده‌ایم یا نه؟ ولی می‌خواهم یک چیزی را به شما بگویم، انشالله امسال بتوانیم تعهدات قرارداد پکن را اجرا کنیم، زیرا سال گذشته کشورهایی که پرچم بی‌عدالتی را بلند کرده‌اند، کشورهایی که پرچم به‌رسمیت نشناختن حقوق‌بشر زنان را بلند کرده‌اند، بیانیه علیه خشونتی که هم‌چنان در مورد زنان اعمال می‌شود را وتو کردند. انشالله که امسال ما زنان جهان بتوانیم یکبار دیگر فراخوانی را به جامعه بین‌المللی بدهیم برای این‌که زنان بتوانند به پیشرفت خود ادامه دهند، زیرا هم‌چنان نقض حقوق زنان ادامه دارد. زیرا هم‌چنان در بسیاری از کشورهای جهان صحبت کردن در مورد برابری زن و مرد، همانند صحبت در مورد مدینهٴ فاضله است، صحبت از برابری همانند صحبت از یک واقعیتی است که در زندگی زنان وجود خارجی ندارد. برای همه این مسائل، خانم رئیس‌جمهور، از این کنفرانس می‌خواهم همبستگی خودم را اعلام کنم. می‌خواهم حمایت خود را از زنان ایران اعلام کنم. می‌خواهم حمایت خود را از زنانی که هر روز برای آزاد بودن، مبارزه می‌کنند، اعلام کنم و علاوه بر این می‌خواهم به همهٴ شما فراخوان بدهم. شما آینهٴ آن زنان هستید که امروز به ما در این‌جا در پاریس نگاه می‌کنند و انتظار دارند دربارهٴ آنها صحبت کنیم. آنها انتظار دارند که امروز ما فراخوانی را به جامعه بین‌المللی بدهیم برای این‌که نمی‌شود تحت عناوینی مانند دفاع از صلح، حقوق‌بشر زنان ایران را امروز در قرن بیست و یکم نقض کرد. و علاوه بر این باید و می‌خواهم حمایتمان را نسبت به آنها اعلام کنیم و از کلمه امید بگوییم. کلمه‌یی که باید در زندگی آنها حضور داشته باشد، چرا که امروز ما زنان بسیار زیادی هستیم که برای آنها مبارزه می‌کنیم. امروز بسیار زیاد هستیم و برای آنها پیامی می‌فرستیم که می‌گوید آینده از آن ماست. به آنها پیامی می‌دهیم روزی می‌رسد که آنها آزاد خواهند شد همانند ما، آنها در یک دموکراسی زندگی خواهند کرد. و روزی می‌رسد که از عدالت و حقوقی که به آنها تعلق دارند، بهره‌مند خواهند شد.
دوستان عزیز امروز زنان ایران به ما نگاه می‌کنند، امروز زنان ایران به رئیس‌جمهور خانم رجوی نگاه می‌کنند و امروز به این زنان باید بگوییم که در کنار آنها هستیم و برای آنها مبارزه می‌کنیم. بدون شک پرچم برابری، پرچم ماست و پرچم حقوق‌بشر، پرچمی است که ما به ایران خواهیم برد. بسیار بسیار متشکرم و برایم افتخار و موجب خرسندی بسیار بوده که این روز را با همهٴ شما همراه شوم.
با تشکر فراوان.
می خواستم قبل از هر چیز از خانم رجوی تشکر کنم که به من این افتخار داده شد تا بتوانم مجدداً همراه با همهٴ شما باشم، برای بزرگداشت روزی بسیار مهم در زندگی زنان در سراسر جهان، برای گرامیداشت روز جهانی زن.
من فکر می‌کنم که هربار ما به این موضوع اشاره می‌کنیم یا سخنی ایراد می‌کنیم و نمی‌توانیم تاریخ خودمان را فراموش کنیم. تاریخ زنان در سراسر جهان، لذا می‌خواهم یادآور شوم آن زنان پیشتازی را که در سال 1911، زنان دانمارک، زنان آلمان، زنان اتریش و سوئیس پرچم زنان جهان را در دست بلند کردند و باید که 66سال دیگر می‌گذشت تا در سال 1977 سازمان ملل روز 8مارس را به‌عنوان روز جهانی زن اعلام کند، همانند روز جهانی صلح، چرا که صحبت در مورد زنان امروزه برابر با صحبت در مورد دموکراسی است، زیرا صحبت در مورد زنان در جهان، صحبت از صلح است و صحبت از آزادی است، لذا امروز ما این‌جا جمع شده‌ایم، برای صحبت در مورد زنان در ایران که نقش مهمی را در مبارزه برای حقوق زنان در منطقه‌یی که ایران در آن واقع شده، ایفا می‌کنند. به همین دلیل است که امروز، از جامعه جهانی، در این‌جا گردهم آمده‌ایم، در پاسخ به فراخوان خانم رجوی برای ارسال یک پیام به جامعه بین‌المللی برای آزادی و حقوق‌بشر زنان ایران. زیرا امروز اگر از برابری و فرصتهای برابر صحبت می‌کنیم، باید هم‌چنان از تبعیض صحبت کنیم، هم‌چنان باید در این باره صحبت کنیم که زنانی هستند در جهان به دست کسانی که از آنها سوء‌استفاده می‌کنند، کشته می‌شوند، زیرا خشونت علیه زنان هم‌چنان اعمال می‌شود. امروز اگر که باید در مورد برابری صحبت کنیم، باید بگوییم که هم‌چنان یک سقف شیشه‌یی بالای سر ما زنان قرار دارد و هم‌چنان بسیاری از زنان نمی‌توانند در تصمیم‌گیریها نقش داشته باشند، ولی امروز باید در مورد زنان در ایران صحبت کنیم. در مورد زنانی که فقط به‌خاطر این‌که زن هستند حقوق برابر با مردان در جامعه ایران ندارند، زنانی که از حقوق اولیه خود در دادگاهها محروم هستند، به‌دلیل یک فرهنگ مردسالار که با بنیادگرایی مذهبی آمیخته شده، امروزه هم‌چنان حقوق زنها را سلب می‌کند. برای این است که امروز این‌جا جمع شده‌ایم، ما جمع شده‌ایم زیرا به‌طور اتفاقی نیست که زنان هدف اصلی حمله‌یی هستند که در اول سپتامبر در اشرف رخ داد و بعد هم در کمپ لیبرتی. آنها هدف حمه قرار می‌گیرند چون نیروهای بنیادگرای اسلامی می‌خواهند صدای زنان را خفه کنند. و امروز این‌جا هستیم زیرا خانم رجوی جنبشی را توسط زنان ایجاد کرده است. او جنبش زنان ایران را سازمان داده است که برای زنان در آن سوی جهان مبارزه کنند و علاوه بر این جنبشی برای آزادی است. جنبشی است که می‌گوید دیگر بس است. دیگر بس است نقض حقوق زنان در ایران. و به همین دلیل است که امروز هم باید بیشتر از هر زمان دیگر، به حفاظت و امنیت زنان در کمپ لیبرتی فراخوان بدهیم. زیرا متأسفانه 6 زن اخیراً در حمله‌یی که به کمپ اشرف شد، کشته شدند، و 6 زن دیگر به گروگان گرفته شده‌اند. زنانی که در مورد آزادی صحبت می‌کردند، برای حقوق‌بشر تلاش می‌کردند، زنانی که بنا بر فراخوان سازمان ملل برای صلح در جهان تلاش می‌کردند.
به همین دلیل خانم رجوی، من می‌خواهم امروز فراخوانی را به جامعه بین‌المللی بدهم. می‌خواهم از جامعه بین‌المللی بخواهم که قتل‌عام اول سپتامبر 2013 در اشرف را مورد تحقیق قرار دهد، زمانی که 52تن بی‌دفاع، شامل 6 زن با شقاوت اعدام شدند و 6 زن دیگر گروگان گرفته شدند. چرا که امروز بیشتر از هر زمان و در این جلسه با بیش از 1000 زن، ما باید صدای خود را برای آزادی بلند کنیم. باید صدای خود را برای حقوق‌بشر زنان ایران بلند کنیم. شما این را به خوبی گفتید. من هم در پارلمان اسپانیا این را محکوم کرده‌ام. من این را در شورای اروپا هم محکوم کردم. نمی‌شود در ایران قوانینی تصویب کنند که پدران با دختر بچه‌هایی که به فرزند خواندگی گرفته‌اند، ازدواج کنند. این به‌معنای نقض حقوق این کودکان است، این به‌معنای تجاوز و خشونت جنسی علیه دختر بچه‌هایی است که هیچ حقی برای دفاع از خود ندارند. به همین دلیل باید که چنین اعمالی را محکوم کنیم. و همچنین باید محکوم کنیم که امروز زنان حق حضور در دانشکده‌های مشخصی را در 30 دانشگاه ایران ندارند، زیرا از شرکت در برنامه‌های مشخص منع شده‌اند. همچنین باید محکوم کنیم که این اعمال نمی‌تواند تحت عنوان این یا آن مذهب یا فرهنگ یا افراطی گری ادامه پیدا کنند. زیرا نمی‌توان به نام مذهب، به نام فرهنگ، به نام آداب و رسوم حقوق‌بشر زنان را نقض کرد.
بگذارید به آنها بگوییم که در این لحظات ما زنان جهان، که حق برابری واقعی برای زنان را راهبری می‌کنیم باید که به برافراشتن پرچم حقوق‌بشر آنها ادامه دهیم زیرا متأسفانه هم‌چنان به‌رغم مصوبات چهارمین کنفرانس جهانی زنان که در پکن در سال 1995 برگزار شد، حقوق زنان در جهان نقض می‌شود. می‌خواهم به شما یک موضوع خیلی مهمی را بگویم که تا چند روز دیگر در نیویورک مجدداً در بازنگری پلاتفرم اجرایی قراردادهای کنفرانس چهارم جهانی زنان که در پکن در 1995 برگزار شد، شرکت می‌کنم. و مجدداً کشورهای عضو سازمان ملل پلاتفرم اجرایی قرارداد پکن را بازنگری خواهند کرد. یکبار دیگر خواهیم دید که آیا به اهداف هزارهٴ قبلی رسیده‌ایم یا نه؟ ولی می‌خواهم یک چیزی را به شما بگویم، انشالله امسال بتوانیم تعهدات قرارداد پکن را اجرا کنیم، زیرا سال گذشته کشورهایی که پرچم بی‌عدالتی را بلند کرده‌اند، کشورهایی که پرچم به‌رسمیت نشناختن حقوق‌بشر زنان را بلند کرده‌اند، بیانیه علیه خشونتی که هم‌چنان در مورد زنان اعمال می‌شود را وتو کردند. انشالله که امسال ما زنان جهان بتوانیم یکبار دیگر فراخوانی را به جامعه بین‌المللی بدهیم برای این‌که زنان بتوانند به پیشرفت خود ادامه دهند، زیرا هم‌چنان نقض حقوق زنان ادامه دارد. زیرا هم‌چنان در بسیاری از کشورهای جهان صحبت کردن در مورد برابری زن و مرد، همانند صحبت در مورد مدینهٴ فاضله است، صحبت از برابری همانند صحبت از یک واقعیتی است که در زندگی زنان وجود خارجی ندارد. برای همه این مسائل، خانم رئیس‌جمهور، از این کنفرانس می‌خواهم همبستگی خودم را اعلام کنم. می‌خواهم حمایت خود را از زنان ایران اعلام کنم. می‌خواهم حمایت خود را از زنانی که هر روز برای آزاد بودن، مبارزه می‌کنند، اعلام کنم و علاوه بر این می‌خواهم به همهٴ شما فراخوان بدهم. شما آینهٴ آن زنان هستید که امروز به ما در این‌جا در پاریس نگاه می‌کنند و انتظار دارند دربارهٴ آنها صحبت کنیم. آنها انتظار دارند که امروز ما فراخوانی را به جامعه بین‌المللی بدهیم برای این‌که نمی‌شود تحت عناوینی مانند دفاع از صلح، حقوق‌بشر زنان ایران را امروز در قرن بیست و یکم نقض کرد. و علاوه بر این باید و می‌خواهم حمایتمان را نسبت به آنها اعلام کنیم و از کلمه امید بگوییم. کلمه‌یی که باید در زندگی آنها حضور داشته باشد، چرا که امروز ما زنان بسیار زیادی هستیم که برای آنها مبارزه می‌کنیم. امروز بسیار زیاد هستیم و برای آنها پیامی می‌فرستیم که می‌گوید آینده از آن ماست. به آنها پیامی می‌دهیم روزی می‌رسد که آنها آزاد خواهند شد همانند ما، آنها در یک دموکراسی زندگی خواهند کرد. و روزی می‌رسد که از عدالت و حقوقی که به آنها تعلق دارند، بهره‌مند خواهند شد.
دوستان عزیز امروز زنان ایران به ما نگاه می‌کنند، امروز زنان ایران به رئیس‌جمهور خانم رجوی نگاه می‌کنند و امروز به این زنان باید بگوییم که در کنار آنها هستیم و برای آنها مبارزه می‌کنیم. بدون شک پرچم برابری، پرچم ماست و پرچم حقوق‌بشر، پرچمی است که ما به ایران خواهیم برد. بسیار بسیار متشکرم و برایم افتخار و موجب خرسندی بسیار بوده که این روز را با همهٴ شما همراه شوم.
با تشکر فراوان.
