خانم رئیس‌جمهور. ما امید‌هایمان را در شما تجدید می‌کنیم ـ انیسه بومدین، بانوی اول الجزایر در دوران پرزیدنت بومدین، حقوقدان، استاد دانشگاه

خانم رئیس‌جمهور، خانمها، خواهران عزیزم، آقایان. ما این‌جا گردهم آمده‌ایم تا مناسبت 8مارس را گرامی بداریم، که به جشن زنان شناخته می‌شود. بگذارید آرزو کنم که این روز، که در آن زنان از تمامی کشورها به‌دعوت خانم رجوی گردهم می‌آیند، بار دیگر سیمایی انسانی به خود گیرد. بگذارید توجه شما را به این موضوع جلب کنم که تمامی زنانی که شانس زندگی در کشورهای پیشرفته با ساختار‌های دموکراتیک تأیید شده را دارند، جایی که انتخابهای سیاسی به‌طور کامل آزاد هستند، جایی که انتخابات شفاف هستند، جایی که ارادهٴ اکثریت به اجرا گذاشته می‌شود، بگذارید تأکید کنم که آنها جایی زندگی می‌کنند که نسیم آزادی می‌وزد. هر چند که زندگی همیشه خوشایند نیست، با بیکاری، افزایش قیمتها، دشواری پیدا کردن کار، ولی این آزادی که به ما اجازه می‌دهد در آرامش در خیابانها قدم بزنیم، در آرامش کامل در تراس یک کافه بنشینیم، به دلخواه لباس بپوشیم، بله باید آن را از دست داد تا قدر آن را دانست، و ارزش این آزادی که بسیاری از مردم در کشورهای دیگر از آن محروم هستند را درک کرد. این آزادی که به زنان اجازه می‌دهد به‌عنوان کاندیدا در انتخاباتی که به واقع آزاد است، شرکت کنند و با اکثریت آرا پیروز شوند. امروز به این زنان فکر کنیم، به این مردان، و به این کودکان که در کشورهای زیادی جانشان را در هر لحظه به خطر می‌اندازند، توسط سلاحها مورد تهدید قرار می‌گیرند، به این خواهران بیا‌ندیشیم، به این برادرانی که در سراسر جهان رنج می‌کشند و احساس می‌کنند که رها شده‌اند و توسط ما انسانها کنار گذاشته شده‌اند و اسیر این سکوت توطئه بار پست شده‌اند. خواهران و برادرانمان در کمپ لیبرتی نمونه‌های زنده‌یی هستند که مجبورند هوای آلوده را تنفس کنند و بیماریهای عفونی و بیماریهای متعددی را تحمل کنند، زیرا آنها از خدمات درمانی و بیمارستان منع شده‌اند. آیا این یک نسل‌کشی پنهان نیست؟ یک نسل‌کشی برنامه‌ریزی شده که با سکوت سازمان ملل و مقامات آمریکایی محقق می‌شود، کسانی که تعهدات مشخصی داده بودند هنگامی که این افراد از اشرف به لیبرتی منتقل می‌شدند. همچنین فراموش نکنیم 6 زن و یک مرد، این 7تن قربانی آدم‌ربایی هستند و تا امروز هنوز اطلاعاتی از محل بازداشت آنها در دست نداریم. آیا آنها زنده هستند یا کشته شده‌اند؟ محل بازداشت آنها کجاست؟ هیچ اطلاعی از این محل وجود ندارد. همچنین سرنوشت پیکرهای (52) تن کشته شده در اشرف نادیده گرفته می‌شود. کجا دفن شدند؟ به هیچ‌کدام از این سؤالات پاسخ داده نشده است. به هیچ‌کدام از این تعهدات پایبند نبودند. اینها یک رفتار پست را برملا می‌کنند. ما از این رفتار پست با انسانهای بی‌دفاع گزیده می‌شویم. ما امروز در کنار شما هستیم خانم رئیس‌جمهور. ما امید‌هایمان را در شما تجدید می‌کنیم. رنجهای زندانیان لیبرتی، که در واقع بر اساس کنوانسیون ژنو پناهنده هستند، امیدواریم رنج‌های آنها بالاخره توسط کسانی که مسئولیت دارند در نظر گرفته شود. خانم رئیس‌جمهور، هم‌چنان شجاعانه و خستگی‌ناپذیر به نبردتان برای کسانی که رنج می‌کشند، ادامه دهید. از بابت توجه‌تان تشکر می‌کنم و برای همگی جشن خوبی را آرزو می‌کنم.