تشدید شقه و درگیریهای باندی از اولین آثار یک گام عقب‌نشینی هسته‌یی رژیم در ژنو

توافق‌نامه ذلت‌بار ژنو و تحمیل محدودیتهای بی‌سابقه به رژیم آخوندی، رویکرد دوگانهٴ سردمداران آن را در پی داشته و جنگ و جدال باندی را به اوج رسانده است.
کارگزاران دولت آخوند حسن روحانی دود و دمهای زنجیره‌یی به راه می‌اند‌ازند و «حق غنی‌سازی» و «نیروگاه اراک» را مرز سرخ می‌نامند.
از جمله صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی آخوندها، در بازدید از خبرگزاری رژیم خبر داد که طی نامه‌یی به آخوند روحانی، از او خواسته است «در بودجه سال 1393کل کشور، اعتباری برای توسعهٴ نیروگاههای هسته‌یی در نظر گرفته شود».
او مدعی شد: «ما طبق تکلیف، باید در یک چشم‌انداز بلندمدت قریب 20هزار مگاوات نیروگاه هسته‌یی در ایران دایر کنیم. یعنی 20 نیروگاه مانند نیروگاه اتمی بوشهر».
وجه دیگر رویکرد کارگزاران آخوندی که به‌رغم انبوه فضاسازی، موفق به پوشاندن آن نمی‌شوند، واقعیت جرعهٴ زهر تحمیلی به ولی‌فقیه ارتجاع در مذاکرات ژنو است.
یکی از کارگزاران اصلی رژیم در مذاکرات هسته‌یی، در مصاحبه‌هایش تلاش دارد با مطرح‌ کردن پی‌درپی ادعاهایی مثل «به‌رسمیت شناخته‌شدن حق غنی‌سازی» روی عقب‌نشینی‌های تحمیلی سرپوش بگذارد؛ اما با دقت به صحبتهای او، می‌توان به واقعیتهای پشت پرده بیشتر پی برد.
عراقچی در مصاحبه با خبرگزاری وزارت اطلاعات آخوندها موسوم به مهر، تغییر رویکرد بی‌دنده و ترمز آخوندها در مذاکرات را این‌طور توصیف می‌کند: «مواردی هم‌چون این‌که پرونده ایران بسته است، قابل مذاکره نیست و… را کنار گذاشتیم و قبول کردیم که طرف مقابل نگرانیهایی دارد که برخی از این نگرانیها به‌جا است».
عراقچی در این مصاحبه با خفت بسیار در مقابل اقدامات کنگره، دست به دامن دولت آمریکا می‌شود و می‌گوید: «کنگره با قانونی که گذاشته و در حال تصویب آن است در صورت تصویب می‌تواند همه چیز را خراب کند و توافق پیش نرود، بنابراین وظیفه دولت آمریکا است که جلو کنگره را بگیرد».

در حالی که باندهای رقیب توافق ژنو را که با تأیید و نظارت تمام‌عیار ولی‌فقیه ارتجاع صورت گرفته، «جام زهر» و «عهدنامه ترکمانچای» می‌نامند، عراقچی در مصاحبه دیگری از «داد و ستد عادلانه» سخن می‌گوید.
او در تلویزیون حکومتی با اعتراف به بلاتکلیف ماندن موضوع غنی‌سازی در مذاکرات، زیرآب ادعاهای خودش را هم می‌زند و می‌گوید: ”این‌که قبول می‌کنند حق ما و غنی‌سازی ما ادامه پیدا کند به این معنا نیست که حالا این غنی‌سازی می‌تواند در ابعاد گوناگون و گسترده باشد و آنها می‌گویند ما اعمال حق ایران را در این باره بر اساس نیازهای ایران قبول می‌کنیم... . این حرف فی‌نفسه غیرمنطقی نیست و ما هم معتقدیم“.

هم‌زمان مطبوعات حکومتی ناگزیر به گوشه‌یی از درگیر‌ی باندها بر سر توافق ژنو اذعان می‌کنند. یکی از گویاترین نمونه‌ها که می‌توان از روی آن دریافت عقب‌نشینی‌های تحمیلی چه غوغایی در درون رژیم برپا کرده، خبر سایت پاسدار رضایی با عنوان «پس‌لرزه‌های ژنو» است که در آن نوشته است: «پس‌لرزه‌های ژنو نه کمیسیون امنیت ملی مجلس را رها می‌کند و نه مسئولان وزارت امور خارجه را. هنوز برخی نمایندگان به سطح تفاهم هسته‌یی صورت‌گرفته‌ انتقاد دارند و گاهی سبک انتقادشان به دعوا تبدیل می‌شود، آن هم در حضور مسئولان بلندپایه‌یی از وزارت امور خارجه... “

ابراهیم آقامحمدی، عضو کمیسیون امنیت ملی که یکی از منتقدان عراقچی و تیم مذاکره‌کننده هسته‌یی است می‌گوید: «هنوز خیلی جزییات را به کمیسیون نمی‌گویند، می‌گویند همه‌چیز را به شورای‌عالی امنیت گزارش داده‌ایم و در برابر برخی سوال‌های ما سکوت می‌کنند».
عراقچی در نشستی که سایت پاسدار رضایی به‌آن اشاره می‌کند، اندکی پردهٴ دود و دم را کنار زد و نیاز خطیر رژیم را به‌این مذاکرات و نتیجه آن آشکار کرد و گفت: «شاید زودتر هم می‌شد مذاکرات را به ثمر رساند ولی بالاخره نتیجه مذاکرات این است که جلو ایجاد هزینه‌های بیشتر گرفته و حق غنی‌سازی جمهوری اسلامی هم حفظ شد».