پس از گذشت 82روز از قتلعام در اشرف توسط نیروهای جنایتکار مالکی و ربوده شدن 7مجاهد خلق توسط این نیروها، پس از سکوتی طولانی از طرف ارگانهای ذیربط بینالمللی نظیر کمیساری عالی پناهندگان و یونامی، این دو ارگان وابسته به سازمان مللمتحد سرانجام در فراخوان مشترکی از دولت مالکی خواستند محل گروگانها را مشخص کند و سلامتی آنها را تضمین کند.
در این فراخوان مشترک تأکید شده است: ”کمیساریا و یونامی همچنین دولت عراق را فرا میخوانند که دست به همهٴ اقدامات ممکن بزند تا سلامتی ساکنان تضمین شود. کمیساریا و یونامی در مورد سرنوشت 7فرد مفقود شده که ساکن اشرف بودند و از اول سپتامبر ناپدید شدهاند عمیقاً نگرانند و از مقامات عراق میخواهند محل آنها را مشخص کنند، سلامتی آنها را تضمین کنند و آنها باید در برابر هر گونه بازگرداندن اجباری به ایران حفاظت شوند“.
در این فراخوان مشترک تأکید شده است: ”کمیساریا و یونامی همچنین دولت عراق را فرا میخوانند که دست به همهٴ اقدامات ممکن بزند تا سلامتی ساکنان تضمین شود. کمیساریا و یونامی در مورد سرنوشت 7فرد مفقود شده که ساکن اشرف بودند و از اول سپتامبر ناپدید شدهاند عمیقاً نگرانند و از مقامات عراق میخواهند محل آنها را مشخص کنند، سلامتی آنها را تضمین کنند و آنها باید در برابر هر گونه بازگرداندن اجباری به ایران حفاظت شوند“.
عفو بینالملل نیز با صدور اطلاعیهای اعلام کرد: ”در حال حاضر دانسته شده است که 7 ایرانی تبعیدی ربوده شده در اول سپتامبر توسط نیروهای امنیتی عراقی در یک اسارتگاه غیررسمی در مرکز بغداد نگهداری میشوند.
آنها تحت خطر شکنجه و سایر بدرفتاریها هستند و ممکن است که بهزور به ایران بازگردانده شوند.
بنا بر منابع قابل اتکا، این هفت نفر در اواخر ماه سپتامبر با حفاظت خیلی بالا به یک اسارتگاه غیررسمی در فرودگاه سابق المثنی در مرکز بغداد منتقل شدند. این هفت نفر هنوز زیر تحقیقات هستند، آنها شامل شش زن، و یک مرد، همگی اعضای گروه اپوزیسیون ایرانی سازمان مجاهدین خلق ایران هستند... عفو بینالملل خواستار فراخوان دادن فوری به مقامات عراقی برای آزاد کردن بلادرنگ 7 گروگان است و اینکه بلادرنگ محل استقرار این افراد را اعلام کنند و تضمین کنند که این هفت نفر از شکنجه و سایر بدرفتاریها محفوظ خواهند بود و به وکیل مورد نظر خود دسترسی خواهند داشت“.
به این ترتیب کمیسیاریای عالی پناهندگان و یونامی اذعان میکنند که گروگانها در عراق هستند و میبایست دولت مالکی محل آنان را مشخص کند و حفاظت آنان را تأمین کند.
فراخوان یونامی و کمیسیاریاعالی پناهندگان میبایست در همان روزهای اول حمله به اشرف و وقوع جنایت علیه بشریت انجام میگرفت. اگر چنین میشد، نوری مالکی جنایتکار نمیتوانست با استفاده از سکوت و بیعملی این دو ارگان با وقاحت تمام، نقش خود را در حمله به اشرف و ربودن گروگانها تکذیب کند.
دولت مالکی فقط و فقط در فقدان یک سیاست قاطع از طریق ارگانهای بینالمللی مانند یونامی و کمیسیاریای عالی پناهندگان سازمان مللمتحد و دولت آمریکا توانسته است برای پیشبرد اهداف شوم رژیم آخوندی دست به حملات جنایتکارانه به مجاهدین در اشرف و لیبرتی بزند.
این دو ارگان مللمتحد میبایست از همان روزهای اول حمله به اشرف، به وظایف انساندوستانه خود و پرنسيپهای انسانی عمل میکردند و اقدام عاجلی برای آزادی گروگانها میکردند، اما اینکه این دو ارگان اکنون در همین حد محدود هم سکوت خود را میشکنند و در فراخوان مشترکشان دولت عراق را مسئول حفاظت و سلامتی گروگانها میدانند، ثمرهیی است از رنج جانکاه مجاهدان و اشرفنشانان سراسر جهان که کارزاری شگفت و غرور آفرین را در گرسنگی و سرما و در میان انواع و اقسام محدودیتها بیش از هشتاد روز به پیش بردهاند.
مجاهدین و هواداران آنها در کارزار بینالمللی برای آزادی نشان دادند که در برابر بیعدالتی، سکوت و مماشات، صحنه را خالی نمیکنند و همین ایستادگی نقش اصلی را در فعال کردن شخصیتها و ارگانهای بینالمللی در مورد مسأله گروگانها برعهده داشته است.
در واقع بهای شکستن سکوت یونامی و کمیساریا، رنج و درد صدها نفراعتصابی در سراسر جهان بود. این یک دست آورد بزرگ برای مقاومت ایران است که جهان گواهی میدهد دولت عراق در حفاظت از گروگانها مسئولیت دارد و این دولت نمیتواند از زیر مسئولیتها و تعهدات بینالمللی خود شانه خالی کند
آری. این هنوز از نتایج سحر است و بیشک از پس این مبازره شگفت و این ارادههای پولادین و این انگیزههای ملی و میهنی، صبح دولت آزادی وطن خواهد دمید. بنابراین جا دارد که درود بفرستیم به همه مجاهدین و اشرفنشانهایی که در سراسر جهان از لیبرتی تا ملبورن و از بخارست تا لندن و رم و ژنو و استکهلم و برلین و از آنجا تا واشینگتن و اوتاوا و ونکور، رنج یک اعتصابغذای جانکاه و بار یک کارزار پرجوش و خروش روزانه را بردوش میکشند و به آنها صدها بار دست مریزاد و خدا قوت بگوئیم.
در بخشی از بیانیه کمیسیاریا در مورد ساکنان لیبرتی بهطور مشخص دولت عراق مسئولیت تضمین امنیت و سلامت ساکنان لیبرتی شناخته شده و نوشته است: ”قانون بینالمللی ملزم میسازد که پناهجویان باید از حفاظت در مقابل اخراج یا بازگشت اجباری به مرزها و سرزمینهایی که جان آنها یا آزادی آنها مورد تهدید یا رفتاری مغایر با استانداردهای انساندوستانه پایهیی - شامل مهمترین آنها، امنیتشان است، برخوردار باشند. مسئولیت اصلی برای تضمین احترام به این استانداردها برعهده دولت عراق است. آزادی عمل و تحرک مهمترین وضعیت مطلوب در خلال اجرای این پروسه میباشد“.
بنابراین دیگر دست نشاندگان حکومت آخوندی در عراق هیچ عذر و بهانهیی برای ادامه ربودن گروگانها و فشار بر ساکنان لیبرتی ندارند و از این پس هر اقدامی از طرف آنان علیه گروگانهای ربوده شده و مجاهدین مستقر در لیبرتی غیرقابل توجیه است، البته اعمال گذشته مزدوران رژیم ایران و دست نشاندگانش در عراق در مورد دو حمله جنایتکارانه به لیبرتی و جنایت علیه بشریت در اشرف نیز برخلاف تعهدات بینالمللی دولت عراق در زمینه تأمین امنیت و حفاظت ساکنان اشرف و لیبرتی بود.
