وضعیت خواهران اعتصابی بحرانی است و بعضی از آنها به وضعیت برگشت‌ناپذیر رسیدند. دیشب با یک حادثهٴ خطرناک مواجه شدیم. در ساعتهای نیمه شب، یکی از خواهران اعتصابی به نام فریده نعمتی دچار تشنج شدیدی شد. ما او را به کلینیک عراقی منتقل کردیم. پزشک عراقی تأکید داشت که او باید به اعتصابش پایان بدهد، اما خواهرمان قبول نکرد و گفت تا گروگانها آزاد نشوند، دست از اعتصاب برنمی‌دارد، حتی اگر به قیمت جانش تمام شود.
دو روز پیش هم یکی دیگر از خواهرانمان به نام نسرین شعاعی دچار فینت و شوک شد که پزشکان ما در محل اعتصاب غذا، به‌طور موقت او را مداوا کردن.
طی روزهای اخیر، مادر مجاهد قهرمان امیر مسعود نظری، 3بار دچار تشنج شدید شدند. با توجه به این‌که بیش از 70روز از اعتصاب‌غذای ایشان می‌گذرد، به‌رغم تأکیدهای زیاد پزشکان برای این‌که ایشان به اعتصاب خودشان پایان بدهند، اما ایشان حاضر نشدند و گفتند تا بازگشت گروگانها و تحویلگیری پیکر فرزندشان و سایر شهیدان، حاضر به پایان دادن به اعتصابشان نیستند و من فوق‌العاده نگران وضعیت جسمی ایشان هستم.
من یک پرستارم، نمی‌توانم هر روز شاهد این وضعیت و آب شدن و تحلیل رفتن روز به روز این خواهران و برادران باشم. همین جا با تمام وجودم، از تمام مجامع بین‌المللی و ارگانهای حقوق‌بشری استمداد می‌طلبم و کمک می‌خواهم تا یک فاجعه انسانی دیگری رخ نداده، در این جریان دخالت کنند و به این درد و رنجها پایان بدهند، همین جا اعلام می‌کنم که هر اتفاقی برای اعتصابیها بیفتد، مسئولیتش با آمریکا و سازمان ملل است. سکوت بس است! بی‌عملی بس است!
