نزدیک به 1000سال پیش، ابن خلدون، مورخ و متفکر شهیر گفت: «موسیقی از نخستین صنایعی است که در هنگام ویرانی و سیر قهقرایی یک اجتماع، از آن رخت برمی‌بندد و زایل می‌شود»... .
این گفته را به ذهن خویش بسپارید تا باز به آن برگردیم... .
اخیراً به چکیده‌ی خبرهایی که در سایتهای خبری بود نگاهی انداختم... خبرها کوتاه بودند! اما تأسف بار. توجه کنید:
خانه استاد کسایی به بهانه تعریض خیابان آذر تا چند وقت دیگر خراب می‌شود. این تصمیم را شهرداری اصفهان در زمان حیات استاد گرفته بود که با پیگیری خود استاد قرار شد این اتفاق به پس از مرگ او موکول شود.
خانه‌ی یک طبقه‌ی استاد تجویدی به برجی چند طبقه در خیابان ملاصدرا تبدیل می‌شود.
مراسم سالگرد در گذشت استاد مشکاتیان در آبادان که با بلیط رایگان برای عموم تدارک دیده شده بود، توسط ادارهٴ ارشاد لغو شد.
صدها تن از خانمها و آقایان نوازنده و معلم موسیقی در نجف‌آباد که در اعتراض به لغو مجوز کلاسهایشان، جلوی ادارهٴ ارشاد تجمع کرده بودن، توسط لباس شخصی‌ها به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. چند خانم که جراحات شدید داشتند، به بیمارستان منتقل شدند.
36تن از هنرمندان در کرمانشاه (شامل فیلمسازان، خوانندگان، نوازندگان، ترانه سرایان و آهنگسازان) به جرم داشتن استودیوی زیر زمینی دستگیر و به یک‌سال زندان یا پرداخت میلیونها تومان جریمه‌ی نقدی محکوم شدند.
پیش از این هم شنیدیم سنگ مزار استاد غلامحسین بنان، به بهانهٴ هم‌سطح کردن آن با زمین گورستان، تخریب شد. همچنین تخریب خانهٴ قدیمی این استاد گرانقدر. آن هم بعد از بیرون کردن اجباری همسر ایشان، خانم پریدخت بنان، از این خانه. این بانوی بزرگوار که سالها توانسته بود با مقاومت خویش، جلوی این کار را بگیرد، اکنون با دلی پر از غم، نزد تنها پسرش زندگی می‌کند...
کم گفتم که زیاد نگفتم، وقتی اینها را پهلوی هم می‌گذارم، احساس می‌کنم قلبم چکه چکه از چشمانم میچکد... واقعاً آدم نمی‌داند غمگسار بازماندگان این قضایا باشد یا بر گنجینهٴ فرهنگ و هنر کشورمان که به دست قومی بربر به نابودی می‌رود گریه کند...
حتماً شنیده‌اید که خانهٴ هنرمندان شهیر مصر، ام‌کلثوم و محمد عبدالوهاب، اکنون موزه‌یی است برای تجدید دیدار عاشقان موسیقی عرب. و یا بنای یادبود شوپن دو لهستان، که زیارتگاه موسیقیدانان جهان است و خیلی موارد مشابه در دیگر کشورها. اما بر میهن ما با چنین سابقه‌یی از تمدن و فرهنگ و هنر، این می‌گذرد...
حالا برمی‌گردیم به همان جمله‌یی که در آغاز این یادداشت خواندید:
«موسیقی از نخستین صنایعی است که در هنگام ویرانی و سیر قهقرایی یک اجتماع، از آن رخت برمی‌بندد و زایل می‌شود»...
این گفته را به ذهن خویش بسپارید تا باز به آن برگردیم... .
اخیراً به چکیده‌ی خبرهایی که در سایتهای خبری بود نگاهی انداختم... خبرها کوتاه بودند! اما تأسف بار. توجه کنید:
خانه استاد کسایی به بهانه تعریض خیابان آذر تا چند وقت دیگر خراب می‌شود. این تصمیم را شهرداری اصفهان در زمان حیات استاد گرفته بود که با پیگیری خود استاد قرار شد این اتفاق به پس از مرگ او موکول شود.
خانه‌ی یک طبقه‌ی استاد تجویدی به برجی چند طبقه در خیابان ملاصدرا تبدیل می‌شود.
مراسم سالگرد در گذشت استاد مشکاتیان در آبادان که با بلیط رایگان برای عموم تدارک دیده شده بود، توسط ادارهٴ ارشاد لغو شد.
صدها تن از خانمها و آقایان نوازنده و معلم موسیقی در نجف‌آباد که در اعتراض به لغو مجوز کلاسهایشان، جلوی ادارهٴ ارشاد تجمع کرده بودن، توسط لباس شخصی‌ها به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. چند خانم که جراحات شدید داشتند، به بیمارستان منتقل شدند.
36تن از هنرمندان در کرمانشاه (شامل فیلمسازان، خوانندگان، نوازندگان، ترانه سرایان و آهنگسازان) به جرم داشتن استودیوی زیر زمینی دستگیر و به یک‌سال زندان یا پرداخت میلیونها تومان جریمه‌ی نقدی محکوم شدند.
پیش از این هم شنیدیم سنگ مزار استاد غلامحسین بنان، به بهانهٴ هم‌سطح کردن آن با زمین گورستان، تخریب شد. همچنین تخریب خانهٴ قدیمی این استاد گرانقدر. آن هم بعد از بیرون کردن اجباری همسر ایشان، خانم پریدخت بنان، از این خانه. این بانوی بزرگوار که سالها توانسته بود با مقاومت خویش، جلوی این کار را بگیرد، اکنون با دلی پر از غم، نزد تنها پسرش زندگی می‌کند...
کم گفتم که زیاد نگفتم، وقتی اینها را پهلوی هم می‌گذارم، احساس می‌کنم قلبم چکه چکه از چشمانم میچکد... واقعاً آدم نمی‌داند غمگسار بازماندگان این قضایا باشد یا بر گنجینهٴ فرهنگ و هنر کشورمان که به دست قومی بربر به نابودی می‌رود گریه کند...
حتماً شنیده‌اید که خانهٴ هنرمندان شهیر مصر، ام‌کلثوم و محمد عبدالوهاب، اکنون موزه‌یی است برای تجدید دیدار عاشقان موسیقی عرب. و یا بنای یادبود شوپن دو لهستان، که زیارتگاه موسیقیدانان جهان است و خیلی موارد مشابه در دیگر کشورها. اما بر میهن ما با چنین سابقه‌یی از تمدن و فرهنگ و هنر، این می‌گذرد...
حالا برمی‌گردیم به همان جمله‌یی که در آغاز این یادداشت خواندید:
«موسیقی از نخستین صنایعی است که در هنگام ویرانی و سیر قهقرایی یک اجتماع، از آن رخت برمی‌بندد و زایل می‌شود»...
