در یک اعتراف دیگر به ورشکستگی اقتصادی رژیم آخوندی، رئیس مجمع واردات رژیم کاهش شدید واردات را نگران‌کننده واز بازده بنگاههای اقتصادی خبر داد و تأکید کرد این امر رتبه ایران را در تجارت بین‌المللی کاهش داده است. وی در گفتگو با خبرگزاری اطلاعات آخوندها موسوم به مهر گفت: ”گزارشهایی که طی چند ماه اخیر از سوی کمیسیونهای مختلف مجمع واردات تهیه شده است، نشانگر شرایط نگران‌کننده بنگاههای اقتصادی است. به این معنا که این گزارشها حاکی از آن است که ضریب بازده مالی بنگاهها به‌شدت کاهش پیدا کرده و بسیاری از آنها را در مرز ورشکستگی قرار گرفته‌اند“.
وی از کاهش میزان اشتغال و بیکاری دربسیاری از بنگاهها ابراز نگرانی کرده و گفته است: ”نه تنها بنگاهها نتوانسته‌اند ضریب اشتغال در سالهای قبل را استمرار بخشند، بلکه با کاهش نیروی انسانی خود برنامه‌های توسعه‌ای خود را نیز متوقف کرده‌اند“.
این کارگزار رژیم با اشاره به رکود و تعطیلی بنگاههای اقتصادی و کاهش نیروهای شاغل به کار گفته است: ”حتی برای فعالان اقتصادی هم شنیدن از رکود و تعطیلی بنگاههای اقتصادی و کاهش نیروهای شاغل به‌کار در یک واحد اقتصادی اعم از تولیدکننده و واردکننده امر عادی شده و کمتر کسی به آن به‌عنوان پدیدهای عجیب و یا غیرمعمول نگاه می‌کند“. وی افزود: ”اقتصاد کشور از یک‌سو با حجم بالای نقدینگی در حدود 650هزار میلیارد تومان روبه‌رو است که از آن باید با عنوان سونامی نقدینگی نام ببریم و از سوی دیگر فعالان اقتصادی از کمبود نقدینگی اختلال در سرمایه در گردش و کمبود آن رنج می‌برند“.
این کارگزار رژیم مشروط کردن بهبود وضعیت اقتصادی را به لغو تحریمها ساده‌اندیشی دانسته و نظریه کسانی را که بهبود شرایط اقتصادی را نسبت به لغو تحریمها مشروط کرده‌اند گمراه‌کننده دانسته و گفته است: ”در این میان کسی نباید توقع داشته باشد ارائه یک تصویر گرفتار از کشور به دشمنان کینه توز، باعث گشوده شدن مسیر مذاکرات و انگیزه پیداکردن طرف مقابل برای رفع تحریمها شود“.
اشاره این کارگزاررژیم به افراد ساده‌اندیش و نظرات گمراه‌کننده آنان، باند رفسنجانی و روحانی است که دل به مذاکرات و رفع تحریمها بسته‌اند تا نظام ولایت را از غرقاب بحران اقتصادی نجات دهند. اعترافهای صریح این کارگزار رژیم به قرارداشتن بسیاری از بنگاههای رژیم «در مرز ورشکستگی» نشانه افلاس و درماندگی رژیم در زمینه اقتصادی است، که این امر خود موجب افزایش بیکاری بیشتر در جامعه و پیوستن کارکنان بنگاههای اقتصادی به خیل ارتش بیکاران است.
