از لابلای مطبوعات حکومتی
روزنامه ابتکار ـ 3مهر 92
«… دانشگاه سرزمین دانایی و توانایی و اقلیم بیداری و هشیاری جامعه است اما سالیانی چند بود که به‌دلیل سیاستهای دگم و کج اندیشی دو دولت پیشین در ورطات دشواریها گرفتار آمده و در جستجوی روزنه نجات و ساحل امنی بود تا دیگر بار شکوفایی و نشاط را به نظاره بنشیند.
رخوت فرهنگی و خمودگی علمی در طول این سالها بر دانشگاه مستولی گشت. حریم و حرمت دانشگاه و دانشگاهیان نادیده انگاشته و نه تنها به هشدارهای دلسوزانه و انتقادات کارشناسانه آنان وقعی نهاده نشد، بلکه چونان خطا و جفایی بر آنان رفت که شرح آن مجالی دیگر می‌طلبد. زخمهایی که بر پیکره نحیف دانشگاه در دولت دهم وارد شد که التیام آن نیازمند فرصت و ترمیم آن مستلزم برنامه‌ریزی دقیق و اهتمام همه‌جانبه است.
پایداری و زدودن زنگار از رخساره به‌غایت رنجور دانشگاه، گشایش نسبی فضای فرهنگی و سیاسی و افزون بر این‌ها تسهیل بازگشت اساتید فراق دیده و دانشجویان هجران کشیده که ضمن سلب حقوق آموزشی خویش با یکسونگری و ناداوری طرد شده بودند، نخستین گام عملیاتی مدیریت دولت تدبیر و امید به‌شمار می‌رود. احیای فضای آزاد اندیشی و نقادی سازنده؛ ارتقاء جایگاه فرهنگی و منزلت اعضاء هیأت علمی؛ تعمیق پژوهشهای راهبردی و گسترش تحقیقات کاربردی و همچنین رونق فعالیتهای نهادی و صنفی دانشجویی، دیگر رئوس احتمالی برنامه سرپرست وزارت علوم، تحقیقات و فن‌آوری را تشکیل می‌دهد. دکتر توفیقی در پیمایش چنین مسیری با عوایقی نیز مواجه خواهد گردید. صرف‌نظر از کمبود بودجه، فشارهای سیاسی تنگ نظران یا مانع‌تراشی و کارشکنیهای احتمالی؛ بزرگترین نقیصه در دانشگاه هم‌چنان زیرساختها و ناهماهنگی‌ها است. دلایل بروز این ضعف فهمیدنی و برشمردنی است. قدر مسلم این‌که همه مدیران و دانشگاهیان کم یا زیاد، مستقیم یا غیرمسقیم در پدیداری چنین موقعیتی سهیم بوده‌اند و از آن بدیهی‌تر و قطعی‌تر این است که نسبت به جایگاه بنیادین بسترهای انسانی و ارتباطاتی هم‌چنان کم توجهی مشاهده می‌شود. این همه در حالی است که به یقین دیده و دریافته شده که رشد و بالندگی در دانشگاههای سراسر جهان مرهون اتکاء و عنایت ویژه به زیرساختها بوده و هست…».
روزنامه ابتکار ـ 3مهر 92
«… دانشگاه سرزمین دانایی و توانایی و اقلیم بیداری و هشیاری جامعه است اما سالیانی چند بود که به‌دلیل سیاستهای دگم و کج اندیشی دو دولت پیشین در ورطات دشواریها گرفتار آمده و در جستجوی روزنه نجات و ساحل امنی بود تا دیگر بار شکوفایی و نشاط را به نظاره بنشیند.
رخوت فرهنگی و خمودگی علمی در طول این سالها بر دانشگاه مستولی گشت. حریم و حرمت دانشگاه و دانشگاهیان نادیده انگاشته و نه تنها به هشدارهای دلسوزانه و انتقادات کارشناسانه آنان وقعی نهاده نشد، بلکه چونان خطا و جفایی بر آنان رفت که شرح آن مجالی دیگر می‌طلبد. زخمهایی که بر پیکره نحیف دانشگاه در دولت دهم وارد شد که التیام آن نیازمند فرصت و ترمیم آن مستلزم برنامه‌ریزی دقیق و اهتمام همه‌جانبه است.
پایداری و زدودن زنگار از رخساره به‌غایت رنجور دانشگاه، گشایش نسبی فضای فرهنگی و سیاسی و افزون بر این‌ها تسهیل بازگشت اساتید فراق دیده و دانشجویان هجران کشیده که ضمن سلب حقوق آموزشی خویش با یکسونگری و ناداوری طرد شده بودند، نخستین گام عملیاتی مدیریت دولت تدبیر و امید به‌شمار می‌رود. احیای فضای آزاد اندیشی و نقادی سازنده؛ ارتقاء جایگاه فرهنگی و منزلت اعضاء هیأت علمی؛ تعمیق پژوهشهای راهبردی و گسترش تحقیقات کاربردی و همچنین رونق فعالیتهای نهادی و صنفی دانشجویی، دیگر رئوس احتمالی برنامه سرپرست وزارت علوم، تحقیقات و فن‌آوری را تشکیل می‌دهد. دکتر توفیقی در پیمایش چنین مسیری با عوایقی نیز مواجه خواهد گردید. صرف‌نظر از کمبود بودجه، فشارهای سیاسی تنگ نظران یا مانع‌تراشی و کارشکنیهای احتمالی؛ بزرگترین نقیصه در دانشگاه هم‌چنان زیرساختها و ناهماهنگی‌ها است. دلایل بروز این ضعف فهمیدنی و برشمردنی است. قدر مسلم این‌که همه مدیران و دانشگاهیان کم یا زیاد، مستقیم یا غیرمسقیم در پدیداری چنین موقعیتی سهیم بوده‌اند و از آن بدیهی‌تر و قطعی‌تر این است که نسبت به جایگاه بنیادین بسترهای انسانی و ارتباطاتی هم‌چنان کم توجهی مشاهده می‌شود. این همه در حالی است که به یقین دیده و دریافته شده که رشد و بالندگی در دانشگاههای سراسر جهان مرهون اتکاء و عنایت ویژه به زیرساختها بوده و هست…».
