آلن ریشو، ۴۵ ساله در ماه مه گذشته، در مسابقات قهرمانی حبس نفس در زیر آب در فرانسه توانست هفت دقیقه و ۱۴ ثانیه زیر آب بماند که زمانی شگفت‌آور است.
قهرمان حاضر جهان، استفان می‌فسود، رکوردار یازده دقیقه و ۳۵ ثانیه است.
آلن ریشو، قهرمان حبس نفس فرانسه تمریناتش را در این شاخه ورزشی از هفت سال پیش در باشگاهی در شهر لیون آغاز کرد. او می‌گوید: «این ورزش حاصل تلاش فیزیکی و همین‌طور ریلکسیشکن است. ورزش کاملی است البته پس از آن که راگبی را تجربه کردم. از آن خوشم آمد. خیلی چیز‌ها را به خودی خود فراگرفتم. البته نمی‌دانم حبس نفس به من امکان یادگیری آنها را داد یا حاصل کارهایی بود که بایستی به موازات آن انجام داد، به‌ویژه مثبت اندیشی. منظورم درون نگری است که نباید آن را در بیرون جستجو کنیم. بلکه ان را در درون خود کشف می‌کنیم».
آلن در چارچوب تیم فرانسه، اول نوامبر در قهرمانی اروپا که در آنتالیای ترکیه برگزار می‌شود شرکت می‌کند.
حبس نفس در زیر آب، درست یا به غلط، ورزشی سخت و نفس گیر محسوب می‌شود.
گزارشگر یورونیوز در حومه شهر لیون با اومبرتو پلیزاری، قهرمان پیشین جهان گفتگو کرده است. کسی که با رکوردش برگ زرینی به تاریخ حبس نفس افزوده است.
اومبرتو پلیزاری می‌گوید: «در این رشته ما نفس نمی‌کشیم و حبس نفس ما را به این فکر می‌اندازد که آپنه ورزشی برای کسانی است که می‌خواهند مرز‌ها را درنوردند. یعنی ورزشی که در آن عامل ذهنی نقش مهمی دارد. این‌همان چیزی است که ما را به این ایده سوق می‌دهد».
اومبرتو پلیزاری در پاسخ به این پرسش که آیا همه می‌توانند این ورزش را تمرین کنند؟ چنین پاسخ داد: «بله با فرو رفتن در آب می‌توانیم بر ناتوانی خود غلبه کنیم. فشار آب پرده گوش را به سمت داخل می‌کشاند. باید هوایی که در ریه‌ها ذخیره کرده‌ایم را به سمت پرده‌ها هدایت کنیم تا به وضعیت طبیعی درآیند».
حبس تنفس به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شود: ثابت و متحرک، که به همراه یا بدون باله انجام می‌شود. آنهایی که این ورزش را انجام می‌دهند می‌گویند عالیترین حالت آن وقتی است که در آبهای بیکران انجام شود.
طی چندین دهه گذشته باور این بود که نمی‌توان به عمق بیش از ۵۰ متری سطح آب رفت. تصور بر این بود فشار آب ریه‌ها را از بین می‌برد. اما چنین چیزی صحت ندارد. همان‌طور که اومبرتو پلیزاری می‌گوید: «خون از پا‌ها و دست‌ها که در آنها ارگان‌های حیاتی وجود ندارد برای جبران کاهش حجم ریه به سوی قفسه سینه هدایت می‌شود. خون مایع است و غیرقابل فشردنی. از همین رو، ریه‌ها از بین نمی‌روند و می‌توان به عمق آب رفت».
طی سالهای متمادی و تمرین بیشتر و پیچیده‌تر آدمی‌توانسته به اعماق آب‌ها فرو رود.
اما آیا محدودیتهای جدیدی پیش روی اوست؟
اومبرتو پلیزاری در پاسخ، چنین اضافه کرد: «نگرش پزشکی به آپنه تغییر یافته و این باور وجود دارد که نوع بشر می‌تواند خود را با برخی شرایط سازگار کند. امروزه تحقیقات پزشکی ثابت کرده که فرو رفتن تا عمق تقریباً سیصد متر شدنی است».
فرو رفتن در آب موجب کاهش شدت ضربان قلب پستانداران از جمله انسان می‌شود. تا عمق یکصد متری ضربان قلب ۷ تا ۱۰ بار کمتر در دقیقه ثبت شده است.
و در پاسخ به این سؤال که آیا روزی ما به دلفین تبدیل خواهیم شد؟ آقای پلیزاری گفت: «نه ما برای نفس کشیدن و زندگی روی زمین خلق شده‌ایم و نه زیر آب. هرگز مثل دلفین نخواهیم شد. اما می‌توانیم مزیتها و تواناییهای خود را افزایش دهیم و بتوانیم در آب از احساس زیبایی حاصل از حبس نفس بیشتر بهره ببریم».
قهرمان حاضر جهان، استفان می‌فسود، رکوردار یازده دقیقه و ۳۵ ثانیه است.
آلن ریشو، قهرمان حبس نفس فرانسه تمریناتش را در این شاخه ورزشی از هفت سال پیش در باشگاهی در شهر لیون آغاز کرد. او می‌گوید: «این ورزش حاصل تلاش فیزیکی و همین‌طور ریلکسیشکن است. ورزش کاملی است البته پس از آن که راگبی را تجربه کردم. از آن خوشم آمد. خیلی چیز‌ها را به خودی خود فراگرفتم. البته نمی‌دانم حبس نفس به من امکان یادگیری آنها را داد یا حاصل کارهایی بود که بایستی به موازات آن انجام داد، به‌ویژه مثبت اندیشی. منظورم درون نگری است که نباید آن را در بیرون جستجو کنیم. بلکه ان را در درون خود کشف می‌کنیم».
آلن در چارچوب تیم فرانسه، اول نوامبر در قهرمانی اروپا که در آنتالیای ترکیه برگزار می‌شود شرکت می‌کند.
حبس نفس در زیر آب، درست یا به غلط، ورزشی سخت و نفس گیر محسوب می‌شود.
گزارشگر یورونیوز در حومه شهر لیون با اومبرتو پلیزاری، قهرمان پیشین جهان گفتگو کرده است. کسی که با رکوردش برگ زرینی به تاریخ حبس نفس افزوده است.
اومبرتو پلیزاری می‌گوید: «در این رشته ما نفس نمی‌کشیم و حبس نفس ما را به این فکر می‌اندازد که آپنه ورزشی برای کسانی است که می‌خواهند مرز‌ها را درنوردند. یعنی ورزشی که در آن عامل ذهنی نقش مهمی دارد. این‌همان چیزی است که ما را به این ایده سوق می‌دهد».
اومبرتو پلیزاری در پاسخ به این پرسش که آیا همه می‌توانند این ورزش را تمرین کنند؟ چنین پاسخ داد: «بله با فرو رفتن در آب می‌توانیم بر ناتوانی خود غلبه کنیم. فشار آب پرده گوش را به سمت داخل می‌کشاند. باید هوایی که در ریه‌ها ذخیره کرده‌ایم را به سمت پرده‌ها هدایت کنیم تا به وضعیت طبیعی درآیند».
حبس تنفس به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شود: ثابت و متحرک، که به همراه یا بدون باله انجام می‌شود. آنهایی که این ورزش را انجام می‌دهند می‌گویند عالیترین حالت آن وقتی است که در آبهای بیکران انجام شود.
طی چندین دهه گذشته باور این بود که نمی‌توان به عمق بیش از ۵۰ متری سطح آب رفت. تصور بر این بود فشار آب ریه‌ها را از بین می‌برد. اما چنین چیزی صحت ندارد. همان‌طور که اومبرتو پلیزاری می‌گوید: «خون از پا‌ها و دست‌ها که در آنها ارگان‌های حیاتی وجود ندارد برای جبران کاهش حجم ریه به سوی قفسه سینه هدایت می‌شود. خون مایع است و غیرقابل فشردنی. از همین رو، ریه‌ها از بین نمی‌روند و می‌توان به عمق آب رفت».
طی سالهای متمادی و تمرین بیشتر و پیچیده‌تر آدمی‌توانسته به اعماق آب‌ها فرو رود.
اما آیا محدودیتهای جدیدی پیش روی اوست؟
اومبرتو پلیزاری در پاسخ، چنین اضافه کرد: «نگرش پزشکی به آپنه تغییر یافته و این باور وجود دارد که نوع بشر می‌تواند خود را با برخی شرایط سازگار کند. امروزه تحقیقات پزشکی ثابت کرده که فرو رفتن تا عمق تقریباً سیصد متر شدنی است».
فرو رفتن در آب موجب کاهش شدت ضربان قلب پستانداران از جمله انسان می‌شود. تا عمق یکصد متری ضربان قلب ۷ تا ۱۰ بار کمتر در دقیقه ثبت شده است.
و در پاسخ به این سؤال که آیا روزی ما به دلفین تبدیل خواهیم شد؟ آقای پلیزاری گفت: «نه ما برای نفس کشیدن و زندگی روی زمین خلق شده‌ایم و نه زیر آب. هرگز مثل دلفین نخواهیم شد. اما می‌توانیم مزیتها و تواناییهای خود را افزایش دهیم و بتوانیم در آب از احساس زیبایی حاصل از حبس نفس بیشتر بهره ببریم».
