۱۱بهمن ۱۳۹۰ - کنفرانس در پارلمان انگلستان- اقدام بین‌المللی جهت حفاظت از ساکنان اشرف

روز سه‌شنبه ۳۱ژانویه ۲۱۰۲، یک کنفرانس در پارلمان انگلستان تحت عنوان ”اقدام بین‌المللی جهت حفاظت از ساکنان اشرف“ با حضور نمایندگان مجلسین انگلستان و سرهنگ مارتین برگزار شد.

بارونس بوتروید، عضو برجسته مجلس اعیان انگلستان، ریاست مجلس عوام ۱۹۹۲ - ۲۰۰۰:
خانمها و آقایان اجازه بدهید خودم را معرفی کنم. نام من «بتی بوتروید» است. عضو مجلس اعیان به‌عنوان یک نماینده غیروابسته حزبی هستم و امروز باعث خوشوقتی فراوان من است که به همه شما به‌خاطر حضور در این جلسه در مجلس نمایندگان در وست‌مینستر خوشآمد گفته و از حمایتهای مداوم شما برای این جنبش تشکر کنم که پرحرارت و پرانرژی به این کار ادامه داده و امروز هم در این هوای سرد در این جا حضور به هم رسانده‌اید. می‌دانم که برخی از شما از مکانهای بسیار دور آمده‌اید.
ما امروز یک پنل ویژه و در عین‌حال قوی داریم چرا که یک پنل فراحزبی از هر ۲مجلس اعیان و عوام است. در برنامه امروز وکلای برجسته‌یی هم شرکت دارند که نقض تعهداتی را که هم‌اکنون در اشرف در مورد کمپ لیبرتی در جریان است، مورد بحث و بررسی قرار خواهند داد.
ما همچنین یک مهمان ویژه از ایالات متحده آمریکا داریم که افتخار دیدار با ایشان را هم‌اکنون داشته‌ام که در سمت چپ من نشسته‌اند. ایشان سرهنگ وسلی مارتین هستند که به وی بسیار خوشآمد می‌گوییم.
سرهنگ مارتین در مورد کمپ اشرف بسیار فرد مطلعی هستند. ایشان مسئول حفاظت از اشرف بوده و در زمانی در کمپ حضور داشت که ایالات متحده به ساکنان پس از تحویلدهی داوطلبانه سلاحهایشان در ازای حفاظت در آن فضای متخاصم، قول داده بود. طبعاً به صحبتهای سرهنگ مارتین گوش فرا خواهیم داد.
دوستان من، وضعیت حقوق انسانی در اشرف و رنجهایی که ساکنان آنجا از دست نیروهای عراقی که قرار بوده از آنها حفاظت کنند، می‌کشند یک تاریخچه دردناک و طولانی دارد که ما از آن مطلع هستیم.
اما تا آخر سال گذشته، اگر بخواهیم صادق باشیم، این طور به نظر می‌رسید که یک راه‌حل مسالمت‌آمیز در چشم‌انداز است. به‌رغم به کارگیری همه امکانات و انرژی و ابتکارات خودشان برای تبدیل کردن آن زمینها و بیابان لم یزرع به یک شهر زیبا، ساکنان آن تصمیم گرفتند که خانه خودشان را با این باور که به یک راه‌حل مسالمت‌آمیز دست یابند، رها کنند تا به جای دیگر بروند.
فکر کنم، برخی از ما شاید از خود بپرسیم که چرا این افراد باید اشرف را ترک کنند تا سازمان ملل‌متحد قادر به شروع انجام پروسه بررسی پناهندگی تک‌تک ۳۴۰۰نفری که در آنجا هستند، کند؟ چرا سازمان ملل‌متحد نمی‌تواند از پروسه معمول خودشان برای انجام پروسه پناهندگی پیروی کند بدون این‌که مجبور به جابجا کردن آنها در عراق باشند؟ فقط به هزینه این جابه‌جایی فکر کنید؟ باید که هزینه هنگفتی برای عراق باشد. برخی از ما این اقدام را بدشگون و گمراه‌کننده تلقی کرده و زیاد هم قابل درک نیست که چرا این کار ضروری است؟ ما به یک پاسخ نیاز داریم که چرا سازمان ملل به انجام چنین کاری تن داده است؟ اما آنچه که بیشتر از هر چیز دیگری گیج کننده می‌باشد، وضعیت موجود است؟
در شب کریسمس، سازمان ملل یک یادداشت تفاهم با دولت عراق امضا کرده و پایگاه سابق ایالات متحده آمریکا، کمپ لیبرتی را به‌عنوان یک محل جدید برای جابه‌جایی عنوان نمود. اما اکنون معلوم شده است که رژیم عراق مشغول تبدیل کردن محل مذکور به یک زندان است. به ساکنان اجازه دست‌یابی به امکانات بهداشتی اولیه، دارو، درمان پزشکی، آب آشامیدنی و حتی اجازه دسترسی به وکلایشان هم داده نشده است. عراق اصرار دارد که آنها نمی‌توانند اموال منقول شان، خودروهایشان، دوچرخه‌هایشان و یا هر چیز دیگری را به کمپ ببرند. فکر می‌کنم که تعریف دقیق‌تر از کمپ لیبرتی این است که یک اردوگاه اسرا برای به زانو درآوردن و تسلیم افراد طراحی شده است. شما می‌توانید حدس بزنید که سرنوشت ساکنان در آنجا چه خواهد بود؟
خانمها و آقایان،
در حالی که حقوق‌بشر و حق مالکیت ساکنان ضایع و نقض شده است، سازمان ملل‌متحد به سکوت خود در انتقاد آشکار از نقض یادداشت تفاهم از جانب عراق، ادامه می‌دهد. در حالی که منشور ملل متحد، حقوق پناهجویان را گرامی می‌دارد، آنها آن را نقض کرده و یافتن راه‌حلی مسالمت‌آمیز را غیرممکن ساخته‌اند.
دوستان، بنابراین، ما امروز در این جا گرد آمده‌ایم تا نظراتمان را در خصوص این مسائل ابراز کنیم. ما خواهان پاسخ و راه‌حلی عملی برای این بحران هستیم. امروز همه ما در کنار ساکنان اشرف هستیم و اجازه نخواهیم داد آنها مورد ستم و تعدی قرار گرفته و به آنها بی‌توجهی شود. ما از هر امکان و نفوذی که در احزاب سیاسی مان، در دولتمان، با تصمیم‌گیرندگان در ایالات متحده، اتحادیه اروپا و شورای امنیت سازمان ملل متحد، داشته باشیم استفاده خواهیم کرد تا هرکاری را انجام دهیم و توافقنامه‌های موجود را به مرحله اجرا درآورده و این بحران حل و صلح و امنیت به ساکنان اشرف برگردانده شود. ساکنانی که رئیس کمیته ما، لرد کوربت، آنها را چنین تعریف کرده است: «شجاع‌ترین شجاع ها».
در انتها، اجازه بدهید که این را بگویم: همه ما می‌دانیم که به‌طور تاریخی زنان در خاورمیانه اجازه دست‌یابی به حق‌شان را نداشته‌اند. در حالی که زنان در ایران نقش والایی را در یکی از پرچالش‌ترین شرایط و فضا، ایفا می‌کنند. مواضع شجاعانه‌شان که همرزمانشان در اشرف الهام‌بخش همه ما هستند. من علی الخصوص نقش رهبر آنها را می‌خواهم برجسته کنم: خانم مریم رجوی که نیروی محرک در پس این کارزار گسترده بین‌المللی می‌باشد. گردهم آوردن نقطه نظرات متعدد و گوناگون از گرایشهای مختلف سیاسی در زیر یک سقف، در پشت یک میز و در یک پنل یک کار شاق و مشکل است اما وی توانسته است که اینکار را انجام دهد. این نشان آشکار از توان و ظرفیت بردبارانه وی و درک و تفاهم و توانایی او در گوش دادن نقطه نظرات گوناگون و یافتن نقطه مشترک است. به همین خاطر است که افراد غیرایرانی بسیاری و همچنین میلیونها ایرانی به وی به‌عنوان یک رهبر برای یک تغییر صلح‌آمیز اعتماد و اطمینان دارند.
خانمها و آقایان، مطمئنم که شما با من موافق هستید که توان انجام چنین تغییری یکی از مشکلترین وظایف برای هر فرد مسئولی در اجتماع است. خانم رجوی چنان کیفیتی را از خود بارز کرده است و استحقاق و شایستگی چنین مسئولیتی را داراست. به همین خاطر است که ما می‌خواهیم جلسه امروز را با ابراز بهترین آرزوها برای ایشان، آغاز کنیم.

خانمها و آقایان
امروز کهکشانی از نبوغ را در این جا داریم.
سخنران بعدی ما، دوست قدیمی و عزیز من است. بهتر است قدیمی نگویم، کسی که مدت طولانی در کنار ما ایستاده، بهتر است اینطوری بگویم، لرد کلارک، ... از رهبران برجسته کارزار برای آزادی ایران برای بیش از ۳۰سال است. این قیمت دموکراسی است، به‌خصوص برای حفاظت از ساکنان کمپ اشرف.

لرد کلارک، عضو مجلس اعیان انگلستان و رئیس پیشین حزب کارگر:
بتی از معرفی که شما کردید، متشکرم. من شخصاً در انتظار روزی هستم، که شما خانم رجوی را در جلسه خودمان معرفی کنید.
دوستان و همکاران گرامی، همانند همیشه این افتخاری برای من است که امروز عصر با شما باشم. باز هم در حال صحبت و بررسی سختیهای فراوانی که ساکنان اشرف متحمل می‌شوند، هستیم. بار دیگر حمایتمان را از مبارزه‌شان برای آزادی اعلام می‌کنیم. فریاد آنها خطاب به جوامع بین‌المللی باید شنیده شود. نه فقط در این جا در سایه امنیت و آسایش پارلمان انگلستان، بلکه در سراسر جهان، انسانهای والا و دولتهایشان باید فریاد عدالتخواهی و آزادی را بشنوند.
وضعیت ساکنان اشرف و رنجهایی را که آنها از دست سیاستمداران دست‌نشانده عراقی متحمل می‌شوند، باید به گوش همه برسانیم. ما این صدا و ندا را داریم، هم‌چنان که بتی (بوتروید) اشاره کرد، ما این صدا را داریم، پس بگذارید که شنیده شود. به دفعات این گروه (کمیته ایران آزاد) در مورد خشونت و بیرحمی یی که علیه ساکنان اشرف اعمال شده است، شنیده است. دلیلی برای تکرار آن نیست. در واقع همین الآن تعاریفی در خصوص کمپ لیبرتی شنیدیم که چیزی شبیه یک اردوگاه اسرا می‌باشد. دقیقاً همان کلماتی است که من در این یادداشتم به آن اشاره کرده‌ام.
هم‌چنان که تغییرات در کمپ لیبرتی در حال انجام است، مثل کشیدن دیوارهای بلند و تبدیل آن به یک اردوگاه اسرا، همزمان با آنچه که همین الآن در حال انجام است، ما امروز فهمیدیم، از بغداد، ما شخصی را، کسی که نماینده رژیم ایران است مشاهده می‌کنیم.
دانایی‌فر که عامل یا سفیر رژیم ملایان در عراق است. به عبارتی وی به تمام دنیا می‌گوید در کمپ لیبرتی کسانی از رژیم ملایان حضور خواهند داشت که ساکنان خودخوانده‌یی خواهند بود و همزمان با ورود ساکنان اشرف (البته اگر آنها به آنجا بروند) این عوامل در آنجا خواهند بود تا در مورد ساکنان جاسوسی کرده و پیامهایشان را به تهران بفرستند تا بدینوسیله مقامات رژیم تهران اقوام بیگناه ساکنان را تحت تعقیب و محاکمه قرار دهند. ما با چنین افرادی سر و کار داریم. از همان ابتدا اعلام کرده‌اند که ما در آنجا (کمپ لیبرتی) خواهیم بود، آنها همیشه گفتند که ما در آنجا خواهیم بود، همان‌طور که رئیس جلسه گفت، ما می‌دانیم که چه فشار زیادی روی آنها (ساکنان اشرف) محتمل است.
زمان زیادی نیست، موارد زیادی وجود داشته است که ما شاهد بیرحمیها و اعمال ضدبشری بوده‌ایم و دنیا هم در قبال آنها سکوت کرده است. نباید در این مورد سکوت اختیار کند. من به دوستم وسلی مارتین از ایالات متحده دیروز گفتم که فریاد محدود ما در این جا باید با حمایت پرقدرت وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا عجین شود. هیلاری کلینتون باید از موضع تدافعی خارج شود و شروع به گفتن حرفهایی کند که ما سالیان است آن را می‌گوییم. باید جلوی این ملایان در ایران را گرفت و ساکنان اشرف هم باید آزاد باشند و شرایط خوبی را داشته باشند. طبیعی است که آنها در حال حاضر نمی‌توانند به ایران بازگردند اما نقاط زیادی در سراسر جهان وجود دارد که در آنجا از امنیت بیشتری به جای آن کمپ لیبرتی، برخوردار خواهند بود.
۲سال پیش در یکی از همین جلسات ما در مورد وضعیت اسفبار در طول ایام کریسمس در آنجا صحبت می‌کردیم. بعد هم شاهد بهار عرب بودیم. ما در واقع بر این باور بودیم که چنین چیزی در ایران و همچنین کشورهای دیگر اتفاق خواهد افتاد. اما وقتی شما با رژیم و ملاهایی که به کشتن، اعدام و شکنجه عادت دارد، سر و کار دارید، وضعیت متفاوت است. به همین خاطر من زیاد هم شگفت‌زده نشده‌ام که بهار عرب تا سرحد مرزهای ایران نرسیده است اما این محقق خواهد شد
ثابت شد که سازمان مجاهدین خلق درست می‌گفت. دادگاهها در این جا، در اروپا و معتقدم که برخی دادگاهها در ایالات متحده همچنین بر آن صحه گذاشته‌اند. جهت اطلاع آن دسته از شما که وقتی ما دولت انگلستان را به چالش کشیده بودیم این جا نبودید، آنها با اشاره به مدارک محرمانه می‌گفتند این افراد تروریست هستند. اما وقتی نوبت به حکم دادگاه رسید، قاضی ارشد این کشور گفت که چنین مدرکی وجود ندارد. این افراد تروریست نیستند. به همین خاطر من می‌گویم وقتی که برمی گردید به وزیر امور خارجه و افراد دور و بر وی بگویید و به وی یادآوری کنید که تاکنون حتی یک مدرک و شاهد هم وجود ندارد که افراد سازمان مجاهدین تروریست هستند. امیدوارم که صدای ما شنیده شود.
خانم رئیس،
فراخوان من امروز هم چون موارد گذشته این است که ما باید فشارمان را بر دولت انگلستان بیفزاییم. هم‌چنان که چندین ماه قبل گفتم، این دولت بسیار شنواتر از دولت خودم در مورد بعضی از کارهایی است که تلاش داشتیم، انجام دهیم.
من احساسم این است که صدای ما باید بلندتر باشد.
من یک بار دیگر از دوست عزیز وسلی مارتین می‌خواهم که وقتی به مملکت خود برمی گردی به مردم در آنجا بگو که بدون تلاش و بدون فشار آنها، ما کماکان جنگ سختی در پیش داریم.
یک بار دیگر از توجه‌تان متشکرم. برایتان آرزوی موفقیت دارم برای هر آنچه که انجام می‌دهید، و (امیدوارم) با حمایتهای جمع ما، سختیها و مشکلات ساکنان اشرف هر چه سریع‌تر به پایان برسد.

دیوید ایمس، نماینده پارلمان انگلستان، رئیس کمیته لوایح مجلس:
خانم رئیس جلسه و دوستان،
این افتخاری برای من است که به سایر همکاران پارلمانترم در حمایت از کمپ اشرف و آرزویشان برای آزادی و دموکراسی بپیوندم.
من در سراسر دهه گذشته شاهد تحولات در وضعیت کمپ اشرف تا جایی که امروز در آن هستیم، بوده‌ام. من شاهد بوده‌ام که نیروهای آمریکایی در سال ۲۰۰۴ به ساکنان موقعیت افراد حفاظت‌شده دادند ولی در آخر صرفاً در کناری ایستادند و حمله به ساکنان را تماشا کردند. من شاهد بوده‌ام که نیروهای عراقی امنیت کمپ اشرف را در ۲۰۰۹ به دست گرفتند و قول دادند که موقعیت افراد حفاظت‌شده ساکنان را نقض نمی‌کنند، ولی در ژوئیه همان سال به کمپ حمله کردند و من شاهد بوده‌ام که سازمان ملل‌متحد ساکنان را به‌عنوان پناهجو با تمام حقوق حفاظتی که این استاتو به آنها می‌دهد تعیین کرده، ولی مزدوران عراقی نیروی قدس در آوریل سال گذشته به آنها حمله کردند و ۳۶ شهروند غیرمسلح دیگر را به قتل برسانند. من شاهد بوده‌ام که دولت عراق منکر همدستی با رژیم ایران شد در حالی که اجازه می‌داد مأموران اطلاعاتی ایران ۳۰۰ بلندگو را پیرامون کمپ اشرف، همان‌طور که دوستان من گفتند، نصب کنند.
من همچنین شاهد بوده‌ام که مردان و زنان کمپ اشرف با قدرت و شجاعت و شرف در مقابل تمام این حملات و ضرب و جرحها محکم ایستاده‌اند و در برابر زجر و سختی و مصیبتها، هرگز در مقابل این ناملایمات خم به ابرو نیاورده‌اند.
دوستان، ای کاش جامعه بین‌المللی می‌توانست در برابر تعرض حکومت عراق و رژیم ایران همانقدر شجاعت نشان دهد. ای کاش آمریکا شهامت اخلاقی و جرأت ساکنان اشرف را داشت. اگر آنها یک گرم از چنین روحیه شجاعی را داشتند بلافاصله سازمان مجاهدین خلق ایران را از لیست آمریکا حذف می‌کردند و دست از انجام کارهای کثیف رژیم برمی داشتند. آمریکا اخیراً تحریمهای بیشتری را علیه رژیم ایران اعلام کرده ولی تا اعلام تمایل به تغییر رژیم پیش نرفته است. آمریکا باید شانه به شانه مردم ایران و ساکنان شجاع کمپ اشرف بایستد و اعلام کند که خواهان تغییر رژیم است. آنها باید به فاشیسم مذهبی در ایران بگویند که سرانجام به‌خاطر کشتار ۱۲۰۰۰۰ زندانی سیاسی حسابرسی خواهند شد.
ما شاهد بوده‌ایم که دولت عراق پی‌درپی تعهداتش به ساکنان اشرف به سازمان ملل‌متحد و به جامعه جهانی را نقض کرده است. اکنون زمان آن رسیده که ما با صدای بلند و با همان شجاعت ساکنان کمپ اشرف اعلام کنیم که دیگر بس است، دیگر بس است.
اکنون زمان آن است که کمیساریای پناهندگان ملل‌متحد رودرروی نخست‌وزیر مالکی بایستد و پناهندگی جمعی ساکنان را اعلام کند. کمیساریای پناهندگان ملل‌متحد اکنون باید حفاظت ساکنان کمپ اشرف را بر استمالت از دولت عراقی که از همان ابتدا کاری جز تحقیر سازمان ملل‌متحد و قانون بین‌المللی نکرده، مرجح بداند.
دوستان، اکنون زمان آن است که یونامی پا به پیش بگذارد و نقشش را به‌عنوان محرک در این بحران انسانی انجام دهد نه این‌که عقب بنشیند. در شب کریسمس سال گذشته سازمان ملل‌متحد تفاهم‌نامه‌یی را با دولت عراق امضا و نقشه مسیر به سوی یک راه‌حل صلح‌آمیز برای ساکنان کمپ اشرف را اعلام کرد. چند روز پس از آن به کمپ حملات موشکی شد و عراق شروع به نقض تفاهم‌نامه کرد و با این وجود ما کلمات چندانی در محکومیت آن از سوی سازمان ملل‌متحد نشنیده‌ایم.
ملل‌متحد نباید این را تحمل کند. این اعتبار بین‌المللی‌اش را به خطر می‌اندازد، هنگامی که قراردادهایی امضا می‌کند که ظرف چند روز نقض می‌شوند. اکنون زمان آن است که سازمان ملل‌متحد آشکارا اعلام کند به دولت عراق اجازه نخواهد داد تعهداتش به این سازمان و ساکنان کمپ اشرف را نقض کند. بنابراین دوستان عزیز نتیجه‌گیری می‌کنم:
اکنون زمان آن است که جامعه بین‌المللی از مردم آزادیخواه ایران و سازمان مجاهدین خلق ایران حمایت کند. تنها راه برخورد با این رژیم ستمگر این است که همان شجاعت و قدرت و پایداری ساکنان کمپ اشرف را نشان دهیم.
بنابراین روی تمام چیزهایی که امروز همکارم تونی کلارک گفت، به‌خصوص امروز باید تمرکز کنیم. برای احترام گذاشتن و حفاظت و امنیت ساکنان اشرف، چه در اشرف چه در کمپ لیبرتی، تأیید می‌کنم کمکهای ما لازم است. من تأکید می‌کنم که حفاظت از اشرف وظیفه انسانی ماست و من به سایر همکارانم می‌پیوندم و تا زمانیکه حفاظت و امنیت دائمی آنها تضمین شود، از این اقدامات دست برنخواهم داشت.

سرهنگ وسلی مارتین، فرمانده جیاتیف و نیروهای حفاظتی اشرف ۲۰۰۵ ـ ۲۰۰۶:
با تشکر از خانم رئیس جلسه. امروز من از بطن تجربیاتم در اشرف با شما صحبت می‌کنم. در ابتدا به‌دلیل فرصتی که به من دادید تا در بازگشت به انگلستان به وظایفم در این جا عمل نمایم، از شما تشکر می‌کنم.
اخیراً توطئه ترور سفیر عربستان سعودی توسط نیروی قدس را در خاک آمریکا داشتیم.
در واقع بعد از کشف این توطئه وزارت‌خارجه ما به لکنت زبان افتاده و اولین حرفی که زد این بود: ما باید سطح و سطوح توطئه چینی را دریابیم تا بعد بتوانیم در مورد اقدامی که باید انجام بدهیم، تصمیم بگیریم. به‌عنوان یک افسر سابق ضدتروریستی، و فکر می‌کنم شما که در این اجلاس هستید با من هم عقیده باشید، توطئه‌یی در این ابعاد چیده نخواهد شد مگر این‌که به دستور شخص خامنه‌ای باشد.
سازمان مجاهدین برای برقراری دموکراسی در تلاش بود. آنها تهدیدهای موجود را نشان دادند. گزارشهای اطلاعاتی را افشا کردند. آنها حتی سلاحهایشان را تحویل دادند، در عوض به آنها استاتوی افراد حفاظت‌شده تعلق گرفت و قرارداد امضا کردیم و برایشان کارت صادر کردیم. این ۲نمونه از کارتها است. صبا و مجید این کارتها را امضا کردند و با خودشان حمل می‌کردند. آنها در سال ۲۰۱۱ هنگامی که در استان دیالی به قتل رسیدند این کارتها را با خود به همراه داشتند. این کارتها را به شما نشان می‌دهم تا همه ببینند. شما می‌توانید به چهره این آدمها نگاه کنید و ببینید که آنها تروریست نیستند. من با همه صحبتهایی که در این جا شده است، موافقم، این کاملاً غیرقابل‌قبول است.
می‌توانم با صداقت بگویم که در حملات ۲۰۰۹ و ۲۰۱۱ تروریستهای واقعی نیروهای مسلحی بودند که به این افراد بیگناه حمله کردند. وقتی که این فیلمها را می‌دیدم احساساتم برانگیخته می‌شود که اغلب بازگو کردن این احساسات برایم سخت و بغض آور است.
تعهدی که این افراد نسبت به هم داشتند حقیقتاً بسیار برجسته است و به ما حکم می‌کند که این سازمانی است که باید از آن حفاظت کنیم.
دلایلی که آنها را تروریست می‌نامند حاکی از تولید اراجیف و اشتباهات فراوانی است. چیزی که من آن را صداهای ناهنجار می‌نامم. آنها تروریست نیستند. این قیل و قالی است که من از آن صحبت می‌کنم خیلی چیزها را مخدوش می‌کند و مبتنی بر تهمتهای بی‌پایه است. مثلاً ، این‌که اینها یک سازمان مارکسیستی - لنینستی هستند که هیچ ربطی به تروریسم ندارد.
در ۲نوبتی که من در عراق انجام وظیفه می‌کردم فرد دیگری هم بود. ژنرال دیوید فلیپس. دیوید تجارب مشابه من داشت. هر وقت شایعه‌یی پراکنده میشد دیوید صحت‌وسقم آن را عملاً بررسی می‌کرد. حتی یک مورد هم پیدا نشد که شایعه‌یی درست باشد. به‌عنوان مثال (شایعه شده بود که) مجاهدین هنوز هم محل سربازگیری دارند. من به همراه تفنگدارانم به محل رفتم و با سربازانم آماده عملیات بودیم. این محل محل استقرار کارگران بود. جایی که کارگران عراقی اجازه داشتند شبها استراحت کنند تا برای کار فردا آماده شوند. به‌دلیل این‌که اگر از کمپ هر روز خارج می‌شدند ممکن بود دستگیر و ترور شوند. به آنها حفاظت داده شده بود. عدم صحت این شایعات هر بار اثبات شد. ما حتی یک شایعه هم نشنیدم که حقیقت داشته باشد.
من این جا فقط یک تقاضا دارم و این است که اگر امکان دارد نامه مشترکی به وزارت‌خارجه کشورمان بفرستیم و خواستار اقدامی عملی از طرف آنها بشویم. باید به وزرات خارجه بگوییم که به خود بیاید و تکانی بخورد. حدود ۲هفته پیش لوئیس فری نامه‌یی را با امضای ۲۱نفر شامل ژنرالها، رئیس سابق حزب دموکرات، فرمانداران سابق، رهبران احزاب جمهوریخواه، به وزیر امور خارجه و دبیرکل سازمان ملل‌متحد ارسال نمود.
وقتی که شما تام ریج، رئیس سابق امنیت ملی، لوئیس فری، جان سانو، معاون سابق اطلاعات مرکزی، و این لیست ادامه دارد، ژنرالهای ۴ستاره، ژنرالهای ۳ستاره، دادستان کل پیشین را دارید که همه و همه یک چیز را می‌گویند، به‌سادگی می‌توان مخرج مشترک همه این موضع‌گیریها را رویت کرد. اما وزارت‌خارجه فکر می‌کند بهتر از همه می‌داند. در واقع آنها دارند سیاست بازی می‌کنند. قانون در سال ۲۰۰۴ نوشته و بازبینی شد. وزارت امور خارجه آن را نادیده می‌گیرد. همان‌طور که اشاره شد آنها دادگاه تجدیدنظر را نادیده می‌گیرند.
در ژوئیه ۲۰۱۰ به وزارت‌خارجه گفته شد که ۶ماه فرصت دارد تا مسأله را بررسی کند. این مسأله ۱۹ماه پیش بوده است. آمریکا در جنگ جهانی اول دیرکرد داشت و من تأیید می‌کنم. ما باید بسیار زودتر از اینها شروع می‌کردیم. مدت زمانی را که ما درجنگ جهانی اول گذراندیم برابر است با مدت زمانی که وزارت‌خارجه صرف کرده است تا یک تصمیم بگیرد و آنها را از لیست خارج نماید. اما خانم کلینتون و سفیر دانیل فرید می‌گویند که با تهاجم بسیار در حال بررسی این موضوع هستیم. من دارم سعی می‌کنم که معنی تهاجم بسیار را دریابم.
چیزی که در برلین توصیه کردم در این جا نیز توصیه می‌کنم. اگر قرار است وزارت‌خارجه درگیر این موضوع شده و راه‌حل سریعی بیابد - وزارت‌خارجه این موضوع را گم کرده است - کاری که واقعاً نیاز است انجام دهند این است که یک سر به پنتاگون بروند تا معنی لغت تهاجم بسیار را فهم کنند.
در پایان جداً از شما به‌خاطر فرصتی که برای صحبت در این جا را به من دادید، تشکر می‌کنم. این واقعاً باعث مسرت من است که شاهد باشم افرادی در دو سوی اقیانوس آتلانتیک موضوع مشترکی را دنبال می‌کنند. تا از شرایطی جلوگیری نمایند که شرمنده تاریخ نباشیم که به‌اندازه کافی در این مورد تلاش نکرده‌ایم.
خانمها، آقایان و خانم رئیس با تشکر از همه شما.

مایک هنکاک، نماینده پارلمان انگلستان، معاون گروه لیبرال دموکرات در شورای اروپا:
عصر به خیر خانمها و آقایان
من خوشوقتم که عضوی هستم که در جلسه شورای اروپا با یکی دیگر از اعضا در استراسبورگ بودیم. و سازمان شما مستمراً در طی ۱۰سال گذشته در استراسبورگ حاضر می‌شود. شما از حمایت قوی لرد راسل جانسون فقید برخوردار بودید که پیوسته در تلاش بود تا برای بیان مسائل شما در آنجا امکانی ترتیب دهد. هفته گذشته تحولی در شورای اروپا بود.
به نظر می‌رسد یک تغییر کامل رفتار بود. و این عمدتاً به‌خاطر کمپ اشرف بود. و این حقیقت که بالاخره بعد از مدتها مردم درک کرده‌اند که همه ما در اروپا به‌خصوص آنهایی از ما که بخشی از ائتلاف در عراق بوده‌ایم، مثل همکاران آمریکایی مان، وظیفه‌یی برعهده‌داریم. شرایط کمپ اشرف هرگز وجود نمی‌داشت، اگر ما اجازه نمی‌دادیم از ابتدا اتفاق بیفتد، یا ادامه پیدا کند و بدون به چالش کشیده شدن در مسیر درست ادامه یابد. و این جرمی است که ما مقصر آن هستیم و ما به‌طور مستمر این افراد را در شرایطی که ما ایجاد کردیم، رها کردیم. اگر افرادی باشند که توسط بوروکراسی و سوء مدیریت مورد صدمه واقع شده‌اند، افراد کمپ اشرف شاهدان زنده اشتباهاتی هستند که ما کرده‌ایم. متأسفانه و این مسأله من است. متأسفانه تعداد کمی از افرادی که مسئول بوده‌اند ایستاده‌اند که در این مورد حساب پس بدهند. آنها حول محدودیتها صحبت کردند که چه چیزی می‌تواند یا نمی‌تواند صورت گیرد. ولی تعداد بسیار اندکی از نفرات اصلی آنها برای فشار آوردن به دولت در مورد این موضوع تا آن حدی که اوضاع را عوض کند، ایستاده‌اند.
هفته گذشته من لایحه‌یی به شورای اروپا بردم، در کمیته سیاسی که یکی از کمیته‌های اصلی در شورای اروپاست، ۸۳ عضو حاضر بودند و برای اولین بار به اتفاق آرا پذیرفته شد که ما یک بیانیه کامل محکومیت صادر کنیم. این اولین بار بود که تمام اعضای حاضر در کمیته امضا کردند که چالشی را خطاب به بان کیمون، هیلاری کلینتون، دیوید کامرون ارائه دهند که (کامرون) هفته گذشته در شورای اروپا به‌روشنی در مورد تعهدش به حقوق‌بشر و حاکمیت قانون صحبت کرد. و در همین حال که او در مجمع صحبت می‌کرد، چند ساعت بعد ما در مورد اشرف صحبت کردیم. شرکت کنندگان در این باره به خوبی صحبت کردند. بنابراین، قطعنامه را من برای نخست‌وزیر، وزیر خارجه، به وزیر دادگستری و بان کیمون، هیلاری کلینتون و بسیاری افراد دیگر فرستاده‌ام و من تنها می‌خواهم یک بخش از آنچه را فرستادم بخوانم تا شما بدانید که آن را از طرف کل کمیته سیاسی در شورای اروپا فرستادم. مخاطب این نامه نخست‌وزیر است.
«من در مورد تصمیم متفق‌القول کمیته سیاسی شورای اروپا برای شما می‌نویسم که در پی کسب حمایت بین‌المللی برای کمپ اشرف در عراق در شرایط کنونی است.
بدون فشار بین‌المللی، آینده‌این افراد در دست کسانی قرار می‌گیرد که وحشیگری و خشونت غیرضروری آنها به دفعات نادیده گرفته شده است. این نتیجه مستقیم عدم توانایی متحدان ائتلاف است که بندهای مناسب برای تضمین رفاه این افراد را تهیه نکرده‌اند. این برای شهرت جامعه بین‌المللی ضروری است که به حقوق‌بشر واقعاً احترام بگذارد. من در انتظار واکنش شما درباره این موضوع هستم که بهتر است زودتر صورت بگیرد تا دیرتر. آنچه ما باید انجام دهیم ادامه مبارزه است برای آن افرادی است که در موقعیت مناسبی برای ایجاد تغییر قرار دارند. ما مدیون این افراد هستیم که آنها را فراموش نکنیم. ما مدیون آن هستیم که به مبارزه برای این کار ادامه دهیم.
متشکرم.

مارک ویلیامز نماینده پارلمان انگلستان، وزیر کابینه لیبرالها در امور ولز:
بسیار متشکرم خانم بوتروید، مفتخرم که تحت ریاست شما هستم و با تشکر از تفسیری که کردید، من باید در مورد ریاست و سخنران بودن شما بگویم که عالی است.
اول اجازه بدهید بگویم چقدر انگیزاننده بود که صحبتهای سرهنگ را شنیدیم چون با وجود این‌که ما پیامها و ویدئوهایی دیده و شنیده بودیم و برخی از شما که دوستان و اقوامی در اشرف دارید، تماس مستقیم داشته‌اید، از ایشان مشاهداتش را که آنجا بوده‌اند، شنیدیم. آن طور که بود. ما در مورد وضعیت و کیفیت افراد مجاهدین شنیدیم. درباره کیفیت ساکنان کمپ اشرف شنیدیم و این‌که چرا ما باید این مبارزه برحق را ادامه دهیم. می‌خواهم برگردم و کمی در مورد جلسه‌یی که درست قبل از کریسمس داشتیم صحبت کنم. وقتی ما درباره جدول زمانی غیرقانونی، مسخره و بالقوه خطرناکی که توسط دولت عراق روی افراد اشرف اعمال شده بود، شنیدیم، برخی از ما آن جلسه را با احساس نگرانی ترک کردیم، نمی‌دانستیم بعد چه اتفاقی می‌افتد. اجازه بدهید از یادداشت تفاهم برای شما نقل‌قول کنم. یادداشت تفاهم یک شروع خوبی است. این سند روند انتقال به کمپ لیبرتی را برجسته می‌کند که منحصراً تحت مسئولیت امنیتی دولت جمهوری عراق صورت می‌گیرد.
دولت عراق حفاظت و امنیت شما را در طول انتقال از کمپ اشرف به کمپ لیبرتی و در خود کمپ لیبرتی تضمین می‌کند تا زمانی که شما عراق را ترک کنید. انتقال امن و مطمئن ساکنان کمپ اشرف به کمپ لیبرتی و از کمپ لیبرتی به سایر کشورها تضمین شده است. هنگام ورود ساکنان به کمپ لیبرتی، سازمان ملل‌متحد مانیتورینگ ۲۴ساعته و7روز هفته را در کمپ لیبرتی خواهد داشت، تا زمانی که ساکنان عراق را ترک کنند.
خانمها و آقایان من معتقد به یک روش خوب و قدیمی هستم، اعتماد. اما آشکارا با نشان‌دادن تاریخچه وقایع کمپ اشرف، آقای مالکی و همکارانش قابل اعتماد نیستند. این چیزی است که من درباره او احساس می‌کنم، به اعمال صورت گرفته نقض تعهد علیه ساکنان کمپ اشرف، نگاه کنید، آنها حملات موشکی که در مورد آن صحبت شد را انجام دادند. محروم کردن آنها از سوخت برای آشپزی و گرما، در سرمای زمستان، محروم کردن هرگونه وسیله برای گرم نگه‌داشتن افراد کمپ اشرف، محروم کردن از مداوای پزشکی برای نجات جان، مداوای پزشکی که برخی برای بیماران و یا برای مجروحان به‌خاطر خشونت و تهاجم صورت گرفته توسط نیروهای عراقی، مورد نیاز است، داده نمی‌شود.
ناحیه‌ای که برای ساکنان کمپ اشرف اختصاص داده شده، یک کیلومتر مربع برای ۳۴۰۰نفر است. کمپی که نیازهای اولیه اساسی را ندارد، کمپی که برای زنان نامناسب است، کمپی که برق، آب و فاضلاب ندارد، کمپی که هیچ فضای باز ندارد، کمپی که از عوامل رژیم ایران و عراق ضربه‌پذیر است، کمپی که با سخاوتمندی! سخاوتمندی! توسط دولت عراق ارائه شده است.
خانمها و آقایان در واقع موضوع، اعتماد است. موضوع اعتماد است که دولت عراق نقض کرده است.
و یکبار دیگر ما در این مقاومت، همان‌طور که لرد کلارک همیشه گفته است، و او یکی از انگیزه‌های من برای این مقاومت بوده است چون من چند سال است که با این مقاومت آشنا شدم ولی لرد کوربت و لرد وادینگتون و لرد آرچر سالهای زیادی است که با این مقاومت بوده‌اند، او حق دارد وقتی درباره ضرورت آگاهی دادن می‌گوید. و من می‌خواهم پیام سرهنگ به وزارت‌خارجه این‌جا و در واقع وزارت‌خارجه در آمریکا برود چون شما آن چیزی را که بسیاری از ما گفته‌ایم و در طول سالها بحث کرده‌ایم بسیار شفاف کردید. ما باید به‌خاطر بیاوریم، ما باید به یادآوری به سازمان ملل‌متحد برای این ترتیبات مطلقاً غیرقابل قبول، ادامه دهیم، ما باید به‌خاطر بیاوریم سکوت درباره آن ناهنجاری انسانی قابل‌قبول نیست. سکوت، همدستی در جرم است. سکوت، تسهیل کننده است. سکوت، به‌معنای اجازه دادن است. و این موقعیت دوستان ما در اشرف تا الآن می‌باشد.

بارونس ترنر، عضو مجلس اعیان انگلستان، معاون رئیس مجلس اعیان ۲۰۰۰ - ۲۰۰۸:
امروز حضور من و بسیاری از همکاران پارلمانی‌ام در این جا به‌خاطر نگرانی از امنیت و حفاظت ساکنان کمپ اشرف است، همان‌طور که همیشه نگران بوده‌ایم. در طی سالیان فعالیت زیادی کرده‌ایم و همه ما بسیار مدیون نقش راهنمای لرد کوربت بوده‌ایم. همان‌طور که از سخنرانان قبلی شنیده‌اید ملاقاتی صورت گرفته و یک به‌اصطلاح توافقی صورت گرفته است. من در تعجبم که این توافق بدون مشورت با ساکنان اشرف بوده است. این توافق شامل انتقال ساکنان به محل دیگری است. آنها می‌خواستند بروند و ما فکر می‌کردیم که حداقل به شکلی صلح‌آمیز صورت خواهد گرفت. ولی اصلاً این طور نیست. همان‌طور که امروز عصر از سایر سخنرانان شنیدیم آنچه که رخ داده‌این است که دولت عراق‌اندیشه خطرناک خود را اعمال کرده و امکانات استقراری نامناسب و غیراستاندارد برای زندگی را ایجاد کرده است که حداقلها را برای رفع نیازهای اولیه را ندارد. این محل که قبلاً به مدت ۹سال توسط سربازان آمریکایی استفاده شده بود، حالا به‌طور کامل متروکه است و بعد از خروج آمریکاییها غارت شده است. تمام مجموعه فقط یک محل غذاخوری دارد و دستشوییها بیرون ساختمانها قرار دارند که برای زنان بسیار نامناسب است. کمپ فاقد برق و آب است و سیستم فاضلاب کار نمی‌کند و این کمپی است که برای زنان در نظر گرفته شده است. دسترسی به محل سبز محدود است. مساحت آن برای این تعداد نفر بسیار بسیار کوچک است. این یک محل جایگزین نیست و شبیه به نوعی زندان است با دیواری که دور آن می‌کشند. ما نمی‌توانیم، نمی‌توانیم، نمی‌توانیم آن را قبول کنیم.
این مسأله کاملاً خشم برانگیز است و آنچه که ما باید در این جلسه انجام بدهیم این است که با گذراندن یک قطعنامه از دولت خودمان بخواهیم همین الآن دخالت کند و از رفتار ناشایستی که با این افراد صلح‌دوست می‌شود، جلوگیری کند. ما می‌دانیم که به این افراد برچسب تروریسم زده‌اند و این مزخرف است. ما با این تصور در این کشور جنگیدیم و موفق شدیم. در این جا باید روشن کنیم که این یک سازمان تروریستی نیست. به هیلاری کلینتون بگویید کاملاً غلط است. این افراد صلح‌جو و صلح‌دوست هستند و فقط می‌خواهند رژیم ایران را عوض کنند که توسط یک زن خارق‌العاده، خانم رجوی هدایت می‌شود. واقعاً می‌تواند. من به‌خاطر دارم وقتی برای اولین بار او را دیدم متوجه شدم که طرفدار برابری زن و مرد است. در چنین محیطی که در آن به‌سر می‌برند برای برابری زنان طرح دارند. او یک زن خارق‌العاده است و شایسته حمایت کامل ماست و ما هم همیشه از طریق این کمیته در پارلمان علاقمند بودیم که از او حمایت کنیم. امروز بعدازظهر دوباره باید این کار را انجام دهیم. آنچه الآن اینها با این افراد می‌کنند ناعادلانه است. اگر واقعاً ضرورتی باشد باید یک محل جایگزین مناسب برای آنها فراهم شود، و اگر بخواهند در اشرف بمانند، باید در همان اشرف مورد حفاظت قرار بگیرند.

پروفسور لرد ترنبرگ، عضو مجلس اعیان انگلستان، معاون آکادمی علوم پزشکی انگلستان، رئیس پیشین کالج سلطنتی پزشکی:
من فکر نمی‌کنم کسی باشد که امکان حضور در این جا را داشته و این سخنان شیوا را شنیده، و تکان نخورده باشد. اغلب آنچه را که می‌خواستم بگویم، گفته شده است ولی من می‌خواستم از این امتیازی که به من داده شد، استفاده کنم و بگویم که تا چه اندازه حامی ساکنان اشرف هستم و نسبت به دردهایشان نگران می‌باشم. فکر نمی‌کنم کسی که مشکلات آنها را خوانده یا شنیده باشد و شرایط بسیار سختی را که تحت آن باید قرار گیرند، کمبود غذا، کمبود دارو، کمبود رسیدگی پزشکی، کمبود همه چیز، اینها همه بسیار سخت هستند و ما باید هر فشاری که می‌توانیم روی سازمان ملل‌متحد بیاوریم. من نمی‌فهمم که چرا آنها فریاد اشرف را نمی‌شنوند. این قابل‌تحمل نیست و ما نمی‌توانم و نباید سکوت کنیم و کناری بایستیم. ما باید برای حمایت از اشرف به پاخیزیم.

لرد مگینیس، عضو مجلس اعیان انگلستان:
بسیار خوشحالم که امروز این جا هستم، در کنار همکاران برجسته و به سرهنگ وسلی مارتین که از آن طرف اقیانوس اطلس آمده است، خوشآمد می‌گویم. حدود ۱۰روز پیش من این افتخار را داشتم که نمایندگان پارلمان را که از مقاومت ایران حمایت می‌کنند در کنفرانسی در پاریس نمایندگی کنم که خانم رجوی شجاع در رأس آن بود.
اجازه دهید ابتدا با بیان نگرانیهای خودم با وقایعی که اخیراً در عراق اتفاق افتاده است، شروع کنم. من از این خشمگین هستم که به‌محض پشت سرگذاشتن ماجرای خطرناک ضرب‌الاجل خودسرانه برای بستن کمپ اشرف که در ۳۱دسامبر بود، با یک اقدام تحریک‌آمیز خطرناک دیگر مواجه شدیم. به نظر می‌رسد مالکی مصمم است هیچیک از حقوق ساکنان کمپ اشرف را به‌رسمیت نشناسد یا آنها را نقض نشده باقی نگذارد. با این حال یادادشت تفاهم به تاریخ ۲۴دسامبر وجود داشت که برخی از ما می‌گوییم در بهترین حالت یک حداقل بود و در کلیت یک مدرک ناکافی. ولی همین نوری مالکی را موظف می‌کرد که ساکنان اشرف در امنیت به کمپ لیبرتی منتقل شوند. صرفنظر از این‌که ما الآن می‌دانیم کمپ لیبرتی چه می‌باشد. و من نمی‌خواهم مجدداً وارد جزییات شوم، به قدر کافی صحبت شده است، چیزی شبیه اردوگاه اسرای جنگی است و اصلاً نباید آن را یک امکان جایگزین در نظر گرفت. چه از بعد مساحت و چه از بعد امکانات که کاملاً ناکافی است. این واقعاً ناراحت‌کننده و نگران‌کننده است. نوری مالکی اخیراً در مصاحبه با رسانه‌های رژیم ایران اتهامات غلط ملاهای ایران را تکرار کرد و گفت که او حکم دستگیری ۱۲۶تن از ساکنان را دارد. به این معنی که درخواستهای رژیم ایران برای دستگیری رهبری کمپ را عملاً پذیرفته و او آگاهانه به این درخواستها تن داده و آماده برآورده کردن این اهداف مغرضانه است. او به ملاهای ایران تکیه می‌کند که ریاست شک برانگیز خودش را بر عراق نگهدارد. هر روز که می‌گذرد، مالکی علائم جدیدی از خودش ساطع می‌کند که به ما نشان می‌دهد تصمیم ندارد علیه خواستهای ملاهای حاکم بر ایران عمل کند.
جامعه بین‌المللی حالا باید تصمیم خود را بگیرد. تا به‌حال از طرف جامعه بین‌المللی طفره رفتنهای زیادی بوده است. در آنچه مالکی برای حل بحران اشرف می‌کند نتیجه مثبتی به دست نخواهد آمد مگر این‌که سازمان ملل‌متحد یک پیام روشن برایش بفرستد مبنی براینکه آنها باید همین حالا قاطعانه عمل کنند. بگذارید روشنتر بگویم. مگر این‌که هیلاری کلینتون آن تصمیم انسانی که بسیاری از ما مدتهاست منتظرش هستیم، بگیرد و بعد سازمان ملل‌متحد قدرت عمل پیدا می‌کند. اگر سازمان ملل‌متحد و خانم کلینتون از برنامه امروز بتوانند این پیام را بگیرند و به تعهداتشان عمل کنند، می‌توانیم امید داشته باشیم که افراد کمپ اشرف مشکلات بیشتری از آنچه تا الآن با آن مواجه بوده‌اند، نخواهند داشت.
بگذارید روی این نکته تأکید کنم. امروز ما نیاز داریم و انتظار داریم که کمیسر عالی پناهندگان سازمان ملل‌متحد به‌صورت بسیار روشن و قاطع به نوری مالکی بگوید که نمی‌تواند از بهانه حق حاکمیت عراق استفاده کند و ما را تهدید کند. او نمی‌تواند ۳۴۰۰ پناهجوی بی‌دفاع را زندانی کند، که کمیسیون حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد این حقوق را با استاتوی به‌وضوح بیان شده ساکنان کمپ اشرف مرتبط کرده است. نوری مالکی هیچ توجیهی برای سرکوب و نقض حقوقشان، برای ممانعت از همراه بردن سرمایه‌های قانونی شان، یا برای اعمال کارهای غیرقانونی علیه آنها تحت عنوان حق حاکمیت عراق، ندارد. این نوری مالکی است که با تن‌دادن به خواستهای رژیم ایران حاکمیت عراق را نقض می‌کند نه ساکنان کمپ اشرف.
بنابراین اگر بخواهم آنچه را که همکارانم امروز این‌جا گفته‌اند، بازخوانی کنم، لازم است که بلند و واضح گفته شود، لازم است و ما از کمیسر عالی می‌خواهیم به نوری مالکی بگوید سازمان ملل‌متحد نمی‌تواند هیچ تأخیر عمدی را در روند کمیساریای عالی پناهندگان، تحمل کند. و کمپ لیبرتی، اگر قرار است باشد، باید برای ساکنان کمپ امن و کافی باشد.
ممکن است که دولت انگلستان عامل به وجود آمدن این مشکل نبوده باشد ولی ما در این مسئولیت سهیم هستیم و نمی‌توانم دست خودمان را از این موضوع که به‌خاطر دخالت ما در عراق به وجود آمده بشوییم.
وقتی جمعه پیش در پاریس بودیم ژنرال فیلیپس گفت مایل است به عراق برود تا در حل وفصل این مسأله اگر سازمان ملل‌متحد و خانم کلینتون بخواهند و اجازه بدهند (کمک کند). و من هم از جانب خودم و از جانب چند تن دیگر از همکاران جوانم در این جا گفتم که ما هم با شما می‌آییم ژنرال فیلیپس.
خانم رئیس به‌اندازه کافی کسانی وجود دارند در پارلمان ما و در سایر پارلمانها و در میان افسران عالیرتبه در آمریکا که به این تعهد پایبند هستند. واقعیت این است، من فکر می‌کنم همه دولتهایی که عضو سازمان ملل‌متحد هستند تعهد سنگین دارند و دولت من، دولت انگلستان یک مسئولیت خیلی خطیر در این رابطه دارد.
من یکی از نفرات تیم حقوقی هستم که سعی کرده‌ایم از طریق قانونی مسیر را برای یک راه‌حل صلح‌آمیز و انسانی برای آنانی که در اشرف هستند، باز کنیم. متأسفم که دولت کنونی عراق بسیار مصمم است از شروطی که شورای امنیت سازمان ملل‌متحد برای بازگشت مجدد عراق و عضویت کاملش مشخص کرده است، عدول کند: حکومت دموکراتیک، حفاظت از حقوق‌بشر یا احترام به حکومت قانون. این نیز بسیار تأسف‌بار است که سازمان ملل متحد، چه نماینده ویژه دبیرکل باشد یا یونامی یا کمیسر عالی حقوق‌بشر یا کمیسر عالی پناهندگان، تمایلی ندارند که به دولت عراق تعهدات حقوقی‌اش را به‌عنوان یک کشور عضو یادآوری کنند و برای پایبندی واقعی به این تعهدات فشار بیاورند. در این رابطه نه تنها ابعاد انسانی بلکه ابعاد حقوقی نیز در مورد وضعیت ساکنان اشرف مطرح می‌باشد. اخیراً اشرف توسط دولت عراق به‌عنوان یک شهر معرفی شده است بدون این‌که به کسانی که آن را ساخته‌اند اشاره‌یی بشود. به‌عنوان پناهندگان، به‌عنوان متقاضیان حق پناهندگی، ساکنان اشرف به‌وضوح شامل حفاظت بین‌المللی توسط سازمان ملل‌متحد می‌باشند، یعنی باید در مقابل بازگرداندن اجباری به کشور اصلی خود، که در آنجا تهدید تحت تعقیب قرار گرفتن وجود دارد، حفاظت شوند. ولی به‌عنوان ساکنان طویل‌المدت و قانونی عراق، فراموش نکنیم که آنها به‌صورت قانونی وارد عراق شده‌اند و برای سالها آنجا کار کرده‌اند و نباید به‌صورت اجباری درون عراق جابجا شوند و حتی به خواسته دولت آنجا که باید در کشور دیگری به‌دنبال اقامت باشند، گردن نهند. و به‌عنوان اتباع خارجی، آنها مستحق گرفتن غرامت هستند، برای از دست دادن و صدمه دیدن اموال شخصی شان، برای از دست دادن سرمایه‌گذاری در شهر اشرف. و به‌صورت ساده به‌عنوان افراد، به‌عنوان انسان شایسته حفاظت از حقوق انسانی‌شان هستند و عراق به‌عنوان یک کشور آزاد شده و جدیداً دموکراتیک در کادر این قانون قرار می‌گیرد، نه تنها در چارچوب قانون سنتی بین‌المللی، بلکه عراق به‌صورت کاملاً مختارانه انتخاب کرده است که پایبند به یکی از مهمترین و جهانی‌ترین میثاقهای حقوق‌بشر بین‌المللی، کنوانسیون۱۹۶۶ در رابطه با حقوق مدنی و سیاسی، باشد. فارغ از این‌که شما در کجا هستید، به کارگیری و اعمال این حقوق انسانی و این تعهدات، همان‌گونه که می‌دانیم، می‌تواند چالش برانگیز باشد. ولی به‌طور قطع می‌توان گفت که اگر هیچ کس این تعهدات را رو نیاورد، اگر هیچ کس به نقض این تعهدات یا تهدید به نقض این تعهدات اشاره نکند، در این صورت هیچ چیز تغییر نخواهد کرد. و شواهد و قرائنی که امروز در پیش روی ما قرار دارد به ما اجازه می‌دهد که بگوییم ساکنان اشرف در تهدید قریب‌الوقوع یک نقض حقوق‌بشر مجدد قرار دارند. اجازه بدهید که به دو مورد اشاره کنیم و بگذارید فعلاً مجرم بودن افراد مشخص عراقی را کنار بگذاریم و آن را به روز دیگری موکول کنیم و فعلاً بگذارید روی دو حق حفاظت‌شده تمرکز کنیم، که به‌صورت فوری مد نظر است و به‌وضوح در کنوانسیون سال ۱۹۶۶ بیان شده‌اند. اول حق آزادی حرکت و جابه‌جایی که توسط بند ۱۲ توافق‌نامه مورد حفاظت قرار می‌گیرد و دومی حق آزادی در مقابل بازداشت خودسرانه است که توسط بند ۹ مورد حفاظت قرار می‌گیرد و همان‌گونه که گفتم این غیرقابل بحث است که ساکنان اشرف به‌صورت قانونی وارد عراق شده‌اند و برای سالها زندگی کرده‌اند. بنابراین آنها به‌صورت قانونی شایسته تردد آزادانه هستند. و در کادر کنوانسیون ۱۹۶۶ این در متن پاراگراف ۳ بند ۱۲ قرار می‌گیرد. همچنین فکر می‌کنم که این مهم است بدانیم کمیته حقوق‌بشر از سالها پیش ثبت کرده است که «حق تردد آزادانه شامل حفاظت در مقابل هرگونه جابه‌جایی اجباری داخلی» می شود. بنابراین هرگونه محدودیتی که باید توسط قانون مطرح شود، باید لازم و متناسب و در چارچوب سایر حقوق مصرحه در میثاق باشد و البته محدودیت تردد آزادانه نباید منجر به بازداشت خودسرانه، به منع شدن غیرمجاز آزادیها و حفاظت فرد، در مغایرت با بند ۹ کنوانسیون (شود) و متأسفانه در حال حاضر ما به میزان کافی در مورد آنچه در کمپ لیبرتی می‌گذرد مطلع هستیم و می‌توانیم بفهمیم که آنچه در حال ساختن هستند نه یک کمپ ترانزیت و نه یک استقرار پناهندگان بلکه یک بازداشتگاه است، یک زندان است. و با اشراف به وضعیت زندگی در کمپ لیبرتی، من لغت زندگی را کاملاً متناقض به کار می‌گیرم، آنچه که ما به‌عنوان نبود حتی اشکال قانونی می‌بینیم، احتمال پس‌رفت قانونی است و تنها دلیل این جمعبندی، بازداشت خودسرانه و چه کسی می‌داند چه نقضهای دیگر حقوق‌بشر است. اما سازمان ملل‌متحد متعهد به حکومت قانون است. در حقیقت یک واحد حکومت قانون در ملل‌متحد در نیویورک وجود دارد که متعهد به جلوگیری از جنایت و نقض حقوق‌بشر است که به سختی می‌تواند بخشی از این محدودیتهای اعمال شده در مقابل حق آزادی تردد که می‌تواند منجر به دستگیری خودسرانه بشود، باشد. برعکس سازمان ملل‌متحد باید در رابطه با حقوق موضعگیری کند، نه تنها در مورد رابطه‌اش با دولت عراق، بلکه به‌عنوان سیاست سازمانیش در قبال سایر اعضای سازمان ملل‌متحد و این تأسف‌بار است که ما خیلی کمتر از کفایت از سازمان ملل‌متحد و آژانسهای مربوط به آن در مورد حقوق‌بشر در این زمینه می‌شنویم. فکر می‌کنم قابل ذکر است آنچه که دادگاه عدالت بین‌المللی خودش در این رابطه در سال ۱۹۸۰ گفت، در کیسی که خیلی از ما ممکن است بدانیم که به کیس گروگانهای ایرانی معروف است، دادگاه عدالت بین‌المللی گفت و من کد می‌کنم «محروم کردن انسانها از آزادیشان و آنها را تحت فشار فیزیکی قرار دادن اشتباه است. شرایط سخت به خودی خود در تعارض با منشور ملل‌متحد است و همین طور در تعارض با اصول بنیادین مصرحه در بیانیه جهانی حقوق‌بشر». من فکر نمی‌کنم هیچ مقامی بتواند این را بهتر بیان کند.
خانم رئیس من از شما تشکر می‌کنم.

بارونس باتروید: من می‌خواهم از جفری بایندمن درخواست کنم که برای ما سخنرانی کند.

سر جفری بایندمن، حقوقدان دارای رتبه مشاورت ملکه از مشهورترین وکلای حقوق‌بشر و آزادیهای مدنی در انگلستان:
من نمی‌خواهم مطلبی به آنچه که توسط پروفسور گودوین گیل بیان کرد، اضافه کنم، چرا که وی یک بررسی مبسوط از نقض فاحش حقوق‌بشر توسط دولت مالکی را ارائه داد. برای شروع فقط می‌خواستم بگویم که من برای سازمان مجاهدین در این کشور کار می‌کردم وقتی که آنها ممنوعیت بر اساس قانون تروریسم سال۲۰۰۰ را به چالش کشیدند. در نهایت ما توانستیم قضات بریتانیایی را ترغیب کنیم که مجاهدین یک سازمان تروریستی نیست. و فکر می‌کنم الآن هر کسی که فاکتها را بررسی کند آن را قبول خواهد کرد. ولی به‌وضوح دولت عراق که توسط رژیم ایران به کار گرفته می‌شود، این دشمنی خونی (با مجاهدین) را دولت عراق بر اساس این تدبیر اشتباه که گویی با تروریستها سر و کار دارند، به کار می‌گیرند. قانونی بودن این ادعا طوری است که باید مسئولیت و وظیفه سازمان ملل‌متحد و در واقع همه جامعه جهانی باشد که قانون بین‌المللی را علیه عراق اعمال کنند، این وظیفه آنهاست و راه رو به آینده همین است. و پیشنهادات مبسوطی مبنی بر این‌که آنها چه کارهایی را باید انجام دهند وجود دارد. سؤال اساسی این است که این چگونه حاصل خواهد شد؟ و نیاز به قویترین عمل ممکن توسط ایالات متحده و دولتهای دیگر دارد که فشار ماکزیمم را روی دولت عراق برای انجام آن اعمال کنند. پرونده کاملاً ساختگی است و هیچ شکی در مورد غیرقانونی بودن نقض حقوق‌بشر که توسط رژیم عراق اعمال یا تهدید می‌شود، نیست و این صرفاً موضوع بکارگیری اراده سیاسی است که ضروری می‌سازد دولت عراق را مجبور به‌عمل کند و تمام دستورالعملها را به کار گیرد تا سلامتی ساکنان اشرف را تضمین کند. به نظرم این وضعیت کمی بیش از آن چیزی است که نیاز باشد افراد در مورد آن صحبت کنند. این موضوعی است که به سازمان ملل و دولت برمی‌گردد که حداکثر اقدام را بکنند و برای وادار کردن آنها به این کار باید تا جایی که ممکن است آنها را نسبت به آن چه لازم است و التزام آنهاست آگاه کرد.
این یک موضوع سیاسی است، موضوعی که سیاستمداران باید انجام دهند تا این امر محقق شود. به نظر می‌رسد که اراده سیاسی و عمل سیاسی است که ضروری است.

بارونس باتروید: خیلی از دوستانمان این جا سر جفری بایندمن را می‌شناسند و می‌دانند که او یکی از چهره‌های پیشتاز در تیم حقوقی بود که لیست‌گذاری مجاهدین در انگلیس را به چالش کشید و الآن خانواده ساکنان اشرف را نمایندگی می‌کند، خیلی ممنون از حضور امروزتان در این جا.

دکتر محمد شیخلی، حقوقدان عراقی، رئیس مرکز ملی عدالت:
با تشکر خانمها و آقایان.
ما امروز یکبار دیگر به‌خاطر اشرف دیدار می‌کنیم تا صدایمان را به تمام دنیا برسانیم که از آزادی، امید و آرزوی ساکنان اشرف حمایت کنند. آزادی به‌خاطر این‌که ساکنان اشرف آن را برای مردمشان می‌خواهند، امید برای این‌که ساکنان اشرف می‌خواهند یک سیستم دموکراتیک در ایران برقرار کنند و آرزو برای این‌که ساکنان اشرف آرزو دارند برای بچه‌های ایران صلح به ارمغان بیاورند.
من در عراق بودم و بارها از کمپ اشرف دیدار کرده‌ام، طی سالهای ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۷ و من از همه ساکنان اشرف از زن و مرد خبر دارم. در گذشته شهری زیبا داشتند که ما می‌گوییم شهر اشرف که مدرسه، بیمارستان، زمین بازی و همه کیفیتهای لازم را داشت. همچنین مردم عراق به آنها خوشآمد گفتند و هنوز هم آنها را مهمان افتخاری می‌دانند. و آنها از همه حقوق شهروندی و سیاسی برخوردار بودند. اما وقتی که دولت عراق مسئولیت کمپ اشرف را به عهده گرفت بسیاری از افراد بیگناه از زن و مرد را کشت و محاصره اقتصادی، سیاسی و مطبوعاتی را اعمال کرد. و همین دیروز دولت عراق گاز کمپ اشرف را دزدید تا آنها سختی بکشند. مشکل این جاست که دولت مالکی فرامین دولت ایران، رژیم ملاها را اجرا می‌کند.
خانمها و آقایان واقعیت این است که همه آنها از ساکنان اشرف می‌خواهند که در مقابل این بی‌عدالتیها سکوت کنند و چیزی نگویند و به کمپ لیبرتی بروند. ولی همین دیروز ساکنان اشرف به من گفتند که آنها همه آماده‌اند که جان خود را در راه آزادی بدهند. برای آزادی و عدالت.
در خاتمه ما همه برای پاسخ تاریخی به این شرایط برخاسته‌ایم تا از زنان و مردان اشرف حمایت کنیم و می‌توانیم یک پیغام قوی به آن سوی عالم بفرستیم که دنیای آزاد همسو با حقوق ساکنان اشرف ایستاده و ما از انتقال آنها به کمپ لیبرتی ممانعت می‌کنیم. همین طور ما باید یک پیام انسانی به زنان و مردان در اشرف بفرستیم. و آنها را مطلع کنیم که ما همه با آنها هستیم و برای به دست آوردن آزادی و عدالت از آنها حمایت می‌کنیم.

مالکوم فاولر، عضو کمیته بین‌المللی حقوق‌بشر در کانون وکلای انگلستان و ولز:
بله من از جانب انجمن وکلا صحبت می‌کنم، این باعث افتخار من است که همانند همیشه از جفری بایندمن پیروی می‌کنم. کسی که در این موضوع بسیار سخت کوش بوده است. و من همچنین مفتخرم از پیروی از سخنرانیهای شیوا و پر نغز.
به دلایل مختلف از استیو رودینی متشکرم. یکی از این دلایل این است که وی در اصل مسئول ارائه بیانیه بسیار قوی و عالی درباره این موضوع بود. (درباره) آنچه که در آوریل سال گذشته در کمپ اشرف اتفاق افتاد، وی بیانیه‌یی را که من داده بودم، تبدیل به سندی کرد که می‌توان به آن افتخار کرد. این بیانیه به سنگینی فشارهای ملی و بین‌المللی به‌منظور ممانعت از کشتار بالقوه ساکنان کمپ اشرف افزود. این بیانیه به عمق بیشتری از تاریخچه انجمن وکلا می‌پردازد. در ژوییه ۲۰۰۹، وقتی یک تهاجم سبعانه‌یی به کمپ اشرف صورت گرفت، انجمن وکلا بیانیه‌یی در محکومیت آن صادر کرد. باز هم به وزنه همه افکار و نظریه‌های معتبر حول این موضوع افزود.
من به آخرین بخش از سخنرانیم می‌رسم. در واقع یک اصول و پرنسیبی وجود دارد به نام «استمالت». این یک پرنسیب قدیمی ایرانی در مورد فریب و دورویی است که کارکرد خودش را دارد که همه ما آن را می‌بینیم. نمی‌توانم در مورد این دولت، دولت خودمان و همچنین دولت ایالات متحده فکر کنم که به عبارتی گفته می‌شود «استمالت». این هم یک روش دیگر از درآغوش کشیدن منافع تجاری است.
«استمالت»، «تعامل سازنده» و سایر عبارات دیگر باید خاتمه یابد. نمایندگان مجلس، سخنرانان با قدرت، افراد ذی نفوذ، افرادی که دارای اعتبار زیادی هستند، کسانی که با نمایندگی پارلمانی صحبت کرده‌اند، من با آنهایی هستم که می‌گویند بحث کردن از هرگونه جابه‌جایی بسیار ظالمانه است. من از همکارانم خیلی متشکرم که مواضع خودشان را به صراحت کامل اعلام کردند.
ساکنان اشرف برای چه باید جابجا شوند. آنها خودشان آنجا را در صحرا ساخته‌اند.
بنابراین به کسانی که در این جلسه حضور دارند می‌گویم: آنها هیچ‌گاه تنها نخواهند بود. بار دیگر از استیون و تیم او و انجمن وکلا به‌خاطر آنچه کردند، تشکر می‌کنم. این چیزی است که یک ارگان حرفه‌یی باید انجام دهد.

بارون هریس، معاون رئیس مجلس اعیان انگلستان:
دوستان مدت زیادی است که من فرصت دیدن شما را نداشته‌ام و الآن هم به‌خاطر رأی‌گیری که در مجلس بود مجبور شدم بمانم و نتوانستم زودتر به این جا بیایم و متأسفانه باید بلافاصله بروم. این یکی از مشکلاتی است که ناشی از بودن در دولت است.
می‌توانم فقط بگویم که چقدر به‌خاطر خبر وقایعی که از اشرف می‌رسد در عجب هستم.
جامعه جهانی وظیفه دارد، وظیفه دارد تا مطمئن بشود ساکنان اشرف اگر قرار است آنجا را ترک کنند، البته مانند سخنران برجسته قبلی در تعجبم، که چرا باید این طور باشد. جامعه بین‌المللی باید وارد عمل بشود تا تهاجم دولت عراق را متوقف کند. این غیرقابل‌قبول است و ما باید فشار را بالا نگهداریم. نباید فراموش کنیم تعدادی از آنها سبعانه توسط عراقیهای تحت حاکمیت رژیم ایران کشته شده‌اند و این رژیم ایران است که خطاب به آنها اخطار می‌کنیم اقداماتتان را متوقف کنید و همین الآن اینکار را بکنید. و نیروهای عراقی را از تهاجم به ساکنان صلح جوی اشرف باز دارید. تنها چیزی که اشرفیها می‌خواهند آزادی برای مردمشان در ایران است.
خانمها و آقایان این فرصت کوتاهی بود که در جلسه حاضر شوم، اجازه بدهید احساساتم، دعاهایم و بهترین آرزوهایم را به ساکنان کمپ اشرف بفرستم و بگویم که ما به‌شدت و از نزدیک این موضوع را دنبال می‌کنیم. من به رئیس‌جمهور آمریکا نامه نوشته‌ام و مطمئن هستم که همه شما انسانهای خوب هم همین کار را کرده‌اید. امیدوارم که آمریکا قدرت و حس وظیفه شناسی دموکراتیکش را پشت کسانی که در این مقطع ضروری است که وارد شود، به کار گیرد. بنابراین بهترین آرزوهایم به تمام شما دوستان خوبی که در طی سالیان آشنا شده‌ام. بیایید فشار در رابطه با کمپ اشرف را ادامه دهیم.

دکتر ماتیو اوفورد، نماینده پارلمان انگلستان:
بسیار سپاسگزارم که از من خواسته شد امروز صحبت کنم. و چقدر خوب است که این تعداد از نفرات را می‌بینیم به‌خصوص افرادی که همیشه حضور داشته‌اند و حامیان قدیمی این هدف بوده‌اند. و همین طور افراد زیادی که امروز در برابر ما روی زمین نشسته‌اند.
چند ماه پیش من این افتخار را داشتم که به ژنو بروم و در کنفرانسی شرکت کنم و این فرصت را داشتم با افرادی که خارج از دفتر مرکزی سازمان ملل‌متحد تظاهرات می‌کردند، صحبت کنم. آنها ۱۵۳روز بود که آنجا بودند و در باران و آفتاب این تظاهرات را ادامه می‌دادند و من توانستم با آنها صحبت کنم و بگویم که صدایشان شنیده می‌شود. صدای آنها کماکان امروز شنیده می‌شود، در این اتاق و از طریق تلویزیون، و افراد کمپ اشرف هم این صدا را می‌شنوند.
وقتی من با آنها صحبت کردم خاطرنشان کردم اعمال دولت عراق در این بخش از جهان قابل‌قبول نیست. این اصلاً از رژیم عراق قابل‌قبول نیست. در سال۲۰۰۹ وقتی امنیت کمپ اشرف به عراقیها داده شد، آنها قول دادند که موقعیت افراد حفاظت‌شده ساکنان داخل کمپ را محترم نگه خواهند داشت. در همان تابستان ۱۱تن به قتل رسیدند بعد از این‌که با چوب و چماق مورد حمله واقع شدند. فکر می‌کنم همه ما قبول داریم این محترم شمردن حقوق افراد کمپ نیست. عراق البته تکذیب کرد که در هماهنگی با رژیم ایران به ساکنان کمپ تهاجم کرده است، ولی ما می‌دانیم که عوامل رژیم ایران در بیرون کمپ مستقر بوده‌اند و بلندگو نصب می‌کردند و افراد کمپ را تهدید به مرگ می‌کردند.
در آوریل سال گذشته وقتی نیروهای آمریکایی امنیت را به دولت عراق تحویل دادند، تضمینهایی که داده بود، مبنی بر این‌که صدمه‌یی به ساکنان نخواهد رسید، را نقض کرد و ظرف چند ساعت بعد از این تضمین، ۳۶تن کشته شدند، در شرایطی که به گفته دادگاه اسپانیا چیزی کمتر از یک جنایت جنگی نیست. سؤالی که حالا ما از خودمان می‌پرسیم این است که در برابر این تجاوزات چه چیزی صورت می‌گیرد؟ بارونس اشتون، هیلاری کلینتون و مارتین کوبلر چه کار می‌کنند؟ هر کدام از آنها باید به عراق بگویند دیگر بس است. عراق باید قانون بین‌المللی را رعایت کند و به ساکنان کمپ اشرف آنچه حقشان هست را بدهد و آن حقوق انسانیشان است. من می‌خواهم بارونس اشتون حداکثر فشار را به مالکی وارد کند. تنفرآور است که اتحادیه اروپا به دولتی که حقوق‌بشر را نقض می‌کند، امکانات بدهد. آنها باید اطمینان یابند که مالکی به تعهدات بین‌المللی‌اش عمل می‌کند. بان کی‌مون و مارتین کوبلر هم باید نقش خود را ایفا کنند. آنها نباید به دولت عراق که جنایات متعددی انجام داده اعتماد کنند. ما این ایده را شنیده‌ایم که باید با ساکنان به‌صورت انفرادی در یک محل ثانویه مصاحبه شود تا موقعیتشان معلوم شود. مالکی در واقع فعالانه دارد از کمیساریا استفاده می‌کند تا شرایطی را ایجاد کند که بتواند جنایات بیشتری انجام دهد. و نهایتاً از آنجا که وقت کم است باید به دولت آمریکا، به‌خصوص هیلاری کلینتون مراجعه کنیم. آمریکا باید بلافاصله مجاهدین را از لیست سازمانهای تروریستی‌اش حذف کند. این نامگذاری برای استمالت از ملاهای ایران ایجاد شد. و در مقابل به عراق چه داده‌اند؟ هیچ چیز به جز بمبهای کنار جاده‌یی و امکان این‌که آنها سلاح هسته‌یی بسازند. این نامگذاری توسط آمریکا توهین به افراد دموکراتی است که در ایران و عراق خواهان آزادی هستند و نهایتاً یک اشتباه سیاسی است. ما می‌خواهیم که همین الآن برداشته شود و می‌خواهیم که کشورهای اتحادیه اروپا در استقبال از ساکنان کمپ اشرف در کشورهای مربوطه خودشان پیشتاز شوند. این هدف امروز ماست و روی آن کار می‌کنیم و به‌دنبال کردن آن برای تحقق آن، ادامه می‌دهیم. متشکرم بارونس.

بارونس بوتروید:
از همه شما به‌خاطر صحبتهایی که داشتید، متشکرم
خیلی خوشحالم که شما در این جا حضور داشتید، شما روی نکاتی برجسته تأکید کردید، نکاتی که توسط جفری بایندمن مطرح شد که این یک موضوع سیاسی است، و این به ما سیاستمداران برمی‌گردد که روی کلیه سازمانها و ساختارهای سیاسی فشار خود را بگذاریم. ما باید در این مسیر قدم برداریم.
می‌خواهم از همه تشکر کنم، تشکر به‌خاطر حضورتان در این جا، برخی از شما از راههای دوری آمده‌اید، از حمایت همه شما متشکرم، همیشه در اوج باشید.