پس از چندماه سکوت نسبی، مجدداً رانندگان کامیون به صحنه اعتصاب بازگشتند.
مشکل رانندگان چیست؟
به گفته رانندگان، در حال حاضر هر راننده در ماه ۲تا ۳تردد برای حمل کالا دارد و بابت هر تردد چیزی کمتر از ۲میلیون تومان دریافت می‌کند. یعنی یک راننده در سال در بهترین وضعیت حداکثر ۳۰تردد دارد و دستمزد دریافتی‌اش تقریباً ۵۰میلیون تومان می‌شود.
با این حساب که چنین عددی البته یک وضعیت ایدئال اما غیرممکن است چرا که:
- همیشه چنین بازار کاری وجود ندارد،
- همیشه دستمزد ها یکسان نیست،
- همیشه خودرو مخارجش یکسان نیست،
اما با این‌همه اگر هزینه سوخت و لاستیک و قطعه و دیگر هزینه‌های جانبی سالانه، رقمی معادل تقریباً ۳۰میلیون تومان باشد و نه بیشتر! و آن ۳۰میلیون تومان را از ۵۰میلیون تومان فرضی کم کنیم، مبلغی که سالانه برای یک کامیوندار باقی می‌ماند «خرج دررفته» حداکثر۲۰میلیون تومان خواهد بود یعنی ماهانه یک میلیون و ششصد هزار تومان که سه برابر زیر خط فقر حکومتی و ۶برابر زیر خط فقر واقعی است!
البته به‌شرطی که:
- راننده مطلقاً مریض نشود،
- کامیون حتی یک روز نخوابد،
- هیچ ترددی به هیچ علتی منتفی نشود.
- هیچ پاسدار و ماموری هیچ رشوه‌ای اضافه بر روال معمول نگیرد و همه چیز بر وفق مراد کامیوندار باشد.
اما راننده!
راننده‌ای که برای کامیوندار کار می‌کند، سهمش از آن ۱۶۰۰۰۰۰تومان هم کیفاً کمتر است و باید آن را با مالک کامیون تقسیم کند! و اینطوری به زیر خط فلاکت سقوط کند.
با این حساب، اعتصاب کمترین کاری است که رانندگان کامیون می‌کنند.
