روز ۳۰دی در تاریخ ایران، پیش از هر چیز دیگر با یک نام گره خورده است و با آن شناخته می‌شود: «مسعود رجوی»
۴۲ سال پیش در این روز، زمانی که آخرین دسته زندانیان سیاسی از زندان آزاد می‌شدند، او پیشاپیش سایر همرزمانش به‌نمایندگی از آنان سخنانی گفت که حتی بسیار متفاوت از موضع‌گیری بسیاری از رهبران انقلابی گذشته بود که پیش‌تر در موقعیتی مشابه قرار داشتند، و برخلاف آخوندهای فرصت‌طلب که در سودای قدرت و در اوج ذلت و بریدگی به دست بوسی شاه رفته بودند و یک سال قبل از آن عفو ملوکانه! شامل حالشان شده بود، آن آزادی را نتیجه ایثار و فداکاری مردم اعلام کرد.
به‌دلیل همین تکیه و اعتماد یک‌سویه و بی‌دریغش به مردم است که نام مسعود رجوی به‌رغم اتهامات و افترائات و ناسزاها از سوی آخوندها، در نیم قرن اخیر برجسته‌تر از هر نام دیگری می‌درخشد.
مسعود رجوی اما تنها یک نام نیست. او محصول و برآیند تاریخی جنبش آزادیخواهانه مردم ایران از مشروطه تا به امروز است.
اگر کسب صلاحیتها تنها با دادن قیمت به دست می‌آید، بی‌شک او ذیصلاح‌ترین کسی است که رهبری این مرحله تاریخی را به دوش می‌کشد. چرا که بیش از هر کس دیگری قیمت آن را داده و می‌دهد. آن زمان که در بیدادگاه شاه خروشید، بی‌این‌که برای جانش چانه بزند بر مواضع مجاهدی‌اش ایستاد و از مطالبات مردم ایران به دفاع پرداخت.
یا آنجا که با عدم دادن رأی به قانون اساسی و صرفنظر کردن از ریاست‌جمهوری خمینی، به مرزبندی قاطع انقلابی در برابر ارتجاع، پای فشرد و به‌رغم همه دشنامها و لجن‌پراکنی‌ها، مهرش همه قلبها را فراگرفت و خود زبان گویای مصائب و رنج‌های مردم شد.
از اخلاص و یگانگی‌اش با مردم است که هر مجاهدی رسم تسلیم‌ناپذیری او را شاهدی برای خود می‌گیرد و نام او را تا پای چوبه‌دار فریاد می‌زند و آن را بر سر جلاد می‌کوبد.
همین صدق و فدای بیکرانش برای آزادیست که امروز همه‌مان به رهبری مسعود افتخار می‌کنیم. ما راه و رسم مجاهد ماندن و مجاهد مردن را از او آموختیم و هم‌چون او همراه با همه مجاهدان، ارتش آزادیبخش و کانون‌های شورشی بار دیگر بر سرنگونی این رژیم متعهد می‌شویم.
جمعی از زندانیان سیاسی زندان اوین
دی ماه ۱۳۹۹
