واشنگتن اگزمینر طی مطلبی با عنوان «تهدیدهای رژیم ایران را جدی بگیرید» نوشت: رژیم ایران درست ۳۰سال پس از جنگی تضعیف کننده با همسایه‌اش، عراق، به جنگ‌افروزترین و نابردبارترین رژیم روی کره زمین تبدیل شده است.
ایران با جمعیت ۸۰میلیون نفری در منطقه‌ای با مساحت بیش از ۴برابر آلمان، دارای منابع بزرگ نفت خام، مواد اولیه و آب شیرین است، مطمئناً بیشتر از آلمان قبل از جنگ جهانی دوم.
فناوری تسلیحات هسته‌یی قبلاً در دسترس هر قدرتی که دارای منابع لازم، مادی و مالی باشد، بوده است. رژیم ایران به لطف ذخایر عظیم نفت و سایر مواد معدنی، هر دو را در اختیار دارد.
این رژیم دارای نیروی آموزش دیده برای ساخت و مونتاژ بمب‌هایی با سوخت اورانیوم و پلوتونیوم است که هر دو توان شکافتن هسته اتم را دارند.
سؤال اینجاست که آیا رژیم ایران می‌تواند اورانیوم غنی شده یا پلوتونیوم کافی برای ساختن زرادخانه لازم به‌منظور حمله به کشور دیگری را داشته باشد؟
برای چند سال رژیم ایران در ظاهر، محدودیتهای تحمیل شده توسط آمریکا و سایر کشورهای دوست را تحمل کرد.
این محدودیتها [درباره] تولید سوخت[هسته‌یی رأکتور اتمی]و غنی‌سازی [اورانیوم]توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، کنترل و اجرا می‌شد. اکنون می‌دانیم که رژیم ایران حتی از این محدودیتها نیز تخطی کرده است.
راه غنی‌سازی اورانیوم [با غلظت]نود درصد [از]مواد شکافت پذیر، و مقدار لازم برای تهیه سلاح [هسته ای]، به‌خوبی در دسترس است.
تولید پلوتونیوم نیز در دسترس آنها است.رژیم ایران به‌عنوان رژیمی شناخته شده است که دارای فن‌آوری لازم برای ساخت و بهره‌برداری از راکتورهای آب سنگین به‌منظور بکارگیری در تولید پلوتونیوم با درجه تسلیحاتی از اورانیوم طبیعی است. آنها از فن‌آوری لازم برای بازیافت و پالایش آن برخوردار هستند. همه این کارها را می‌توان در کارخانه‌های پنهان شده در مناطق وسیع کوهستانی انجام داد.
درباره فن‌آوری حمل این سلاحها توسط موشک و رساندن چنین تسلیحاتی[به اهداف نظامی در سایر کشورها]، روشن است که رژیم ایران تکنولوژی آن را دارد یا در آستانه به دست آوردن آن است.
این رژیم دارای فن‌آوری و تکنیک لازم برای ساختن موشک‌های بالستیک، حداقل با برد متوسط است.
پس گزینه‌های ما چیست؟ واضح است که وضعیت فعلی غیرقابل دفاع است. فشار اقتصادی نه تنها باید حفظ شود بلکه باید افزایش یابد. فراتر از آن سایر تهدیدات سیاسی یا نظامی نیز ممکن است نیاز باشند.
از زمان اخراج غیرپرسنل سفارت ما در سال ۱۹۷۹ این تهدید از جانب رژیم ایران واقعی است. از آن زمان به بعد وضعیت فقط بدتر شده است و اکنون بحرانی است.
