به فاصله سه روز پس از شروع تحریمها از طریق تلویزیون حکومتی متوجه شدم تعدادی از به‌اصطلاح هنرمندان، با کودکی سرطانی عکس سلفی گرفته و مدعی پایمال شدن حقوق کودکان سرطانی به واسطه تحریمها شده‌اند. می‌خواهم از این افراد بپرسم که آن کودکی که خود را مدافع حقوق او می‌دانید در کدام حکومت و نظام بی‌لیاقتی به این بیماری مبتلا شده است در حالی که پیش و بیش از هر کسی این وظیفه حکومت است تا برای درمان و حمایت از او تلاش کند؟ به استناد آمارهای حکومتی بیش از ۶۰درصد مردم زیر خط فقر قرار دارند آیا اینها همه محصول سه روز تحریم است یا ۴دهه؟ اما حال که در این زمان با ژستهای انسان دوستی وارد معرکه شده‌اند خوب است پاسخ دهند که آیا از کودکانی که سر در زباله‌ها به‌دنبال لقمه‌ای نان می‌گردند و شبها شاید در نزدیکی منزل‌تان در گوشه‌ای از خیابان می‌خوابند هیچ خبردار شدید؟ از کودکان کار که از مدرسه محروم‌اند و با شکم خالی سر بر بالین می‌گذارند چطور؟؟؟ آیا تا به‌حال سری به کارگاه‌های کثیف و تاریک باقرآباد شهر ری زده اید که ببینید چطور بچه‌های قد و نیم قد با دستان زخمی زباله‌های آلوده را تفکیک می‌کنند؟؟؟
نکند که شما هم از سنخ همان ۴در صدی باشید که تحریمهای آینده سودهای مالی‌شان را به خطر میاندازد و از بزم های شبانه و مهمانیهای لاکچری‌شان کم می‌کند؟؟
واقعیت این است که آن پولی که باید هزینه درمان و حمایت از این کودکان شود چه پیش از تحریم و چه پس از آن، یا به حساب عراق، سوریه، لبنان و یمن رفته و می‌رود یا به جیب همان ۴درصدی ها. اما شما سرنوشت‌تان را به ریسمان باد گره نزنید و بیاید در سمت مردم بایستید تا که نام تان در زبان و خاطر آیندگان به نیکی بچرخد. و نه خدای نخواسته به پاچه خاری و دریوزگی.....!
گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود حاصل گل‌های پر پر است
این تخته پارها که با آن چنگ می‌زنید
ته مانده‌های زورق بر خون شناور است
حسن صادقی
زندانی سیاسی، زندان رجایی شهر (گوهردشت)
