جواد ظریف در نشست خبری ۱۴مرداد نماد درهم‌شکستگی یک رژیم نامنسجم و مستاصل بود. رژیمی که نمی‌داند طرف مقابلش خواهان تغییر اوست یا سرنگونی، اما می‌داند که مردم و اپوزیسیونش مطلقاً خواهان سرنگونی‌اش هستند
نشست خبری ظریف ـ تلویزیون رژیم ۱۴مرداد ۹۸: «ننویسید ظریف عصبانی بود ها، من اگر داد نزنم صدام به شما نمی‌رسه. می‌گن ظریف عصبانی بود، ببینید من دارم می‌خندم، اصلاً عصبانی نیستم، اصلاً هم ناراحت نیستم.....آمریکا بوده که وزیر خارجه کشوری که می‌خواهد باهاش مذاکره بکند را تحریم کرده آمریکا بوده که بالاترین مقام جمهوری اسلامی یعنی مقام معظم رهبری مدظله العالی را تحریم کرده ...آمریکا اقلا می‌خواهد زورمداری بکند... اقلا بگوید چه کار می‌خواهد بکند».
اظهارات ظریف را ربیعی با پرداختن به نگرانی اصلی رژیم از «براندازان» این‌گونه کامل کرد: «هیچ دوره‌ای این‌گونه براندازان اسلحه به‌دست داخلی در کاخ سفید حضور نداشتند...متأسفانه ما از تیرانا تا کاخ سفید تا بعضی‌ها که ناآگاهانه در داخل موضع‌گیریهایی می‌کنند که به هر حال منافع ملی تضمین نمیشه».
و این دقیقاً همان نقطه‌ای است که ظریف و نظام متبوعش را بی‌تعادل کرده است. نقطه‌ای که مردم برای تکمیل آن لحظه شماری می‌کنند.
