روزنامه حکومتی آرمان روز ۸فروردین با اشاره به شباهت قرارداد با چین و قرارداد ترکمانچای نوشت: درست در هفتم فروردینی که در جنگهای دوم ایران و روس، نیروهای ما شکست خوردند و روس‌ها تا ترکمانچای پیش آمدند، پاسکوئیچ در آنجا از ضعف ما استفاده کرد و قراردادی معروف به قرارداد ترکمانچای را بست.
چینی که الآن مطالبات ما را نمی‌پردازد و مدعی می‌شود به‌خاطر تحریم‌ها امکان استرداد پول وجود ندارد، چطوری می‌توانیم اعتماد کنیم که ۴۶۰میلیارد در ایران سرمایه‌گذاری کنند و این سرمایه‌گذاریها به چه صورت است؟ آیا به انتخاب طرف چینی است که در کجا سرمایه‌گذاری کند و چه میزان و در چه رشته‌ای یا به انتخاب طرف ایرانی است... چه درصدی به سرمایه‌یی که می‌گذارند بهره تعلق می‌گیرد و میزان مشارکت چین در سرمایه‌گذاریها چگونه است آیا فقط سرمایه‌گذار است و بعداً اصل سرمایه و بهره‌اش را می‌گیرد یا در آن سرمایه‌گذاری شریک است. اینها از جمله مواردی است که سؤال‌برانگیز و مربوط به محتواست. این‌که چه کسی تشخیص می‌دهد مثلا باید در نفت یا در متروی ۱۰ کلان‌شهر سرمایه‌گذاری شود؟ این پول‌ها با کدام ارز داخل کشور می‌آید؟ دلار یا یوآن و اینها همه سؤالاتی ست که به‌هرحال باید پاسخ دهند.
چرا وزارت امور خارجه دارد قرارداد می‌بندد... اصل ۷۷ قانون اساسی صراحتاً می‌گوید عهدنامه‌ها، مقابله‌نامه‌ها، قراردادها و موافقتنامه‌های بین‌المللی باید به تصویب مجلس برسد. ما در اینجا در تعریف سندی که دیروز امضا شد، می‌مانیم که چیست؟ عهدنامه است، قرارداد است یا موافقتنامه بین‌المللی است؟
