رانندگان و کارگرانی که به سوی انقلاب می‌رانند
مشکلات رانندگان و کارگران بخش حمل و نقل
شب‌ها وقتی که همه فرصتی برای استراحت پیدا می‌کنند، کارکنان بخش حمل و نقل هم‌چنان با چشمانی بیدار، در حال کار و جابه‌جایی بار و مسافر هستند. رانندگان و کارگرانی که در تمامی بخش‌های حمل و نقل زمینی و دریایی و هوایی با درجات شغلی و مراتب اجتماعی متفاوت باید برانند یا راه‌ها و مسیرهای حمل و نقلی را آماده نگه دارند یا وسایل نقلیه را برای تردد‌های اول صبح آماده کنند،
اما همین قشر کارگری، (اگر بخش حمل و نقل هوایی را کنار بگذاریم) یکی از نابرخوردارترین اقشار در طبقه کارگر محسوب می‌شوند. و اکنون این رسانه‌های حکومتی هستند که در مورد درد‌ها و ستم و استثماری که این بخش از کارگران تحمل می‌کنند به زبان آمده‌اند.
به اعتراف روزنامه حکومتی ابتکار، کارگران بخش بهره‌برداری از حمل و نقل کشور بیش از ۳میلیون نفر را شامل می‌شود
این سه میلیون نفر از ضروریاتی مانند بیمه، حمایت‌های شغلی، حمایت‌های مربوط به تهیه قطعات و اجازه تشکل‌یابی محروم هستند.
این سه میلیون کارگر هموطن با یک «قراردادکار» که مشمول قانون کار نیست، کار می‌کنند.
این طیف کارگری که شامل رانندگان اتوبوس‌های دولتی، رانندگان ماشینهای سنگین و اتوبوس‌های شرکت‌های خصوصی و پیمانکار یا راکبان قطارهای شهری و بین‌شهری و رانندگان تاکسی می‌شود، در ۲۴ساعت شبانه‌روز، باید نوبتی و چه بسا در شیفت‌های ۱۰ تا ۱۲ساعته کار کنند.
در این میان رانندگان باید اضطراب ناشی از مسئولیت جان مسافران و عابران موجود در مسیر حرکت‌شان را هم تحمل کنند،
در حالی‌که کارگران حفظ و نگهداری خطوط راه‌آهن و مسیرهای جاده‌یی، باید پیوسته در کوه و دشت و مناطق صعب‌العبور، سلامت راه‌ها و گذرگاهها را کنترل و تأمین کنند. آن‌هم در مملکتی که کمترین امکانات شغلی برای چنین کارگرانی در نظر گرفته شده است و گاه مانند کارگران قسمت بهره‌برداری راه‌آهن حتی چندماه چندماه، دستمزد هم دریافت نمی‌کنند!
استثماری جان‌کاه که بدون شک، روزی نه‌چندان دور، کاسه صبر این رنجبران را لبریز خواهد کرد، روزی که نامش «روز انقلاب» است.
