یکی از مشکلات بزرگ در کشورمان، حاشیه‌نشینی است.
حاشیه‌نشینی یعنی محله‌هایی که از خانه‌هایی درست شده‌اند که این خانه‌‌ها بی‌دوام و کوچک و فاقد هر گونه استاندارد‌های یک سرپناه است.
این محله‌ها درمانگاه، مدرسه، فروشگاه، بانک، ورزشگاه، فضای سبز، اتوبوس شهری، شبکه فاضلاب و حتی سطل‌های زباله شهرداری ندارند.
به گزارش سایت حکومتی ایرنا «۲۰میلیون تن در کشور حاشیه‌نشین هستند که در بافت فرسوده ۴۹۵شهر و در سکونت‌گاههای غیررسمی در ۹۱شهر زندگی می‌کنند».(منبع ایرنا ۱۱آبان ۱۳۹۶)
روزنامه آرمان در این باره می‌نویسد: «وضعیت وخیم است. از مرز هشدار هم عبور کرده است، چرا که شهرهای متوسط هم پاتوق روستاییان شده است».(روزنامه حکومتی آرمان ۲۵مرداد ۱۳۹۷)
این پدیده در ایران هر روز ابعاد جدیدی به خود می‌گیرد و با شتابی بسیار در حال رشد است.
رحمانی فضلی، وزیر کشور آخوند روحانی، در خردادماه ۹۵ جمعیت حاشیه‌نشین‌ها در ایران را ۱۱میلیون نفر اعلام کرده و گفته بود نزدیک به ۲۷۰۰محله حاشیه‌نشینی در ایران وجود دارد.
در دیماه همان سال یعنی سال ۹۵ انوشیروان محسنی بندپی، رئیس سازمان بهزیستی ایران، شمار حاشیه‌نشینان در کل کشور را ۱۲ تا ۱۳میلیون نفر اعلام کرد.
در تاریخ ۹مرداد ۹۶ وزارت راه و شهرسازی رژیم عدد ۱۹میلیون حاشیه‌نشین را اعلام کرد. و امروز هم صحبت از ۲۰میلیون حاشیه‌نشین می‌باشد.
یعنی از هر ۴ایرانی یک نفر حاشیه‌نشین است و این یک فاجعه محسوب می‌شود.
سایت حکومتی تابناک در این باره می‌نویسد: «بعید نیست که شرایط حاشیه‌نشینی در تهران روزی به وخامت نهد و به برخی از کشورهای آمریکای لاتین برسد».(سایت حکومتی تابناک ۲۵مرداد ۱۳۹۷)
بر اساس آمار موجود نصف جمعیت شهر ۱۲۰هزار نفره‌ٔ یاسوج، حاشیه‌نشین هستند، کسانی که در بسیاری از مواقع فاقد امکانات اولیه هستند.
بر اساس آمار معاون توسعه روستایی رژیم که در اردیبهشت ۹۴ اعلام شده، حدود ۳۳هزار روستا و آبادی در کشور خالی از سکنه شده‌اند. که بخش اعظم جمعیت این روستاها در حاشیه‌ٔ شهرها ساکن شده‌اند.
اوایل انقلاب حدوداً ۳۰-۴۰درصد مردم ساکن شهر بودند و ۶۰-۷۰درصد روستانشین، اما امروزه این آمار به ۳۰درصد روستانشین و ۷۰درصد شهرنشین تبدیل شده است که درصد بالایی از آن ناشی از مهاجرت است.
دلایل این پدیده بسیار روشن است، فقر و بیکاری و نداشتن درآمد و عدم اعتماد به آینده شغلی، روستاییان را به حاشیه‌ٔ شهرها کشانده است.
رژیم با عباراتی نظیر بدمسکنی، بافتهای فرسوده، بافتهای قدیمی و... سعی در کوچک جلوه‌دادن این پدیده دارد که در عمل کاری برای آن انجام ندهد.
در حالی که سرمایه‌های این کشور را به جنگ‌افروزی در منطقه اختصاص می‌دهند، در حالی‌که موشک‌پرانی و ماجراجویی اتمی سرمایه‌های این مملکت را بر باد داده است و در حالی‌که سران و کارگزاران رژیم در خانه‌های اشرافی و سلطنتی زندگی می‌کنند، نه تنها کاری برای این مردم محروم انجام نشده بلکه این رژیم مقصر را خود اینان قلمداد می‌کند و با استفاده از نیروی سرکوب آلونک‌هایشان را هم بر سرشان خراب می‌کند.
