خامنه‌ای: «کشور را دوقطبی نباید کرد».
با اوجگیری بحرانهای سیاسی و اقتصادی رژیم و تشدید جدال قدرت در باندهای غارتگر، بحران جدیدی در تنگنا ایجاد شد.
این بحران با صحبت‌های آخوند پناهیان در نمایش جمعه شعله‌ور شد.
آخوند پناهیان نمایش جمعه ۲۲شهریور: «دوقطبی‌سازی موجب دیکتاتوری روانی می‌شود خدا لعنت کند کسانی را که به این دوقطبی‌سازیها دامن می‌زنند».
البته به لعنت هم کفایت نکرد و گفت: «اگر قابل هدایت نیستند ریشه‌کن بگردان».
پیام وحدت از طرف پادو بیت خامنه‌ای تبدیل به وحشت و اختلاف بیشتر شد. یک رسانه حکومتی در پاسخ نوشت: «سخنان او به‌مثابه مردی است که شب‌ها خود آشغال را جلوی در خانه می‌گذارد و بعد بر روی تابلویی بزرگ می‌نویسد لعنت به پدر و مادر کسی که در این جا آشغال بریزد».(روزنامه عصر ایران ۲۳شهریور)
اما سؤال این است که علت وحشت از دوقطبی‌سازی چیست؟
نگرانی اصلی این است که شیرازه از دست رفته و دیگر جوانان جسور تن به محدودیتها و ممنوعیتهایی که تحت عنوان اصول و ارزشهای «آرمانی» نظام تحمیل می‌شد نمی‌دهند.
توجه کنید:
روزنامهٔ جمهوری اسلامی ۹تیر ۹۸: «دوقطبی بودن و آثار شوم آن در شهرستانها بسیار بیشتر از تهران نمایان می‌شود، در محیط‌های کوچک، اختلاف‌نظرها جلوه بیشتری دارند و بسیار سریع‌تر آثار مخرب خود را نشان می‌دهند. این وضعیت، باعث خوشحالی مخالفان انقلاب و نظام و جسورتر شدن آنها نسبت به اصول، آرمانها و ارزش‌ها می‌شود».
این همان کابوسی است که آخوندهای جنایتکار هیچوقت از آن خلاصی نداشته‌اند و جابه‌جا نسبت به آن هشدار می‌دهند که مبادا با دوقطبی کردن موضوعات اجتماعی زمینه حضور مردم در خیابان‌ها فراهم گردد چرا که «فضای دوقطبی، قتلگاه نظام است».
