- در اعتراضات آبان ۹۸ در ایران۲۳کودک بر اثر شلیک گلوله جنگی نیروهای امنیتی کشته شدند.
- شلیک گلوله به‌سر و سینه عامل مرگ اکثر کودکان قربانی بوده است.
- همه شواهد بیانگر یک پنهان‌کاری حکومتی در رابطه با کشتار آبان است.
عفوبین‌الملل در یک گزارش ۲۳صفحه‌یی در مورد قیام آبان۹۸روز ۱۳آبان نوشت: حداقل ۲۳کودک با گلوله‌های جنگی نیروهای امنیتی در اعتراضات آبان کشته شدند و اجساد پیچیده شده در کفن آنها تنها دقایقی قبل از تدفین به خانواده‌هایشان تحویل داده شد.
در این گزارش آمده است: ۲۲پسر (۱۲تا ۱۷ساله) و یک دختر که بین ۸تا ۱۲ساله بودند در جریان اعتراضات آبان ماه توسط نیروهای امنیتی کشته شدند.
عفو بین‌الملل شواهدی بر اساس فیلمها و عکس ها، گواهی‌های مرگ و تدفین، گزارشهایی از شاهدان عینی و بستگان قربانیان، و اطلاعاتی از فعالان حقوق‌بشر و روزنامه‌نگاران، جمع‌آوری کرده است. در ۱۰مورد مرگ بر اثر شلیک گلوله به‌سر یا سینه رخ داده است. این نشان می‌دهد شلیک نیروهای امنیتی به هدف کشتن صورت گرفته است. در مواردی جمجمه خرد شده و آسیب مغزی به کودکان وارد آمده اهست. مواردی هم علت مرگ را سوراخ شدن قلب و ریه و خون‌ریزی شدید داخلی ذکر کرده‌اند. مورد دیگری علت مرگ را شلیک ساچمه‌های فلزی در چهره قربانی از فاصله نزدیک اعلام می‌کند.
دوازده مورد از ۲۳مورد مرگها توسط سازمان عفو بین‌الملل در ۲۶آبان ثبت شده‌اند، یک مورد دیگر در ۲۷آبان و سه مورد در ۲۸آبان صورت گرفته است. این ۲۳نفر در ۱۳شهر در شش استان اصفهان، فارس، کرمانشاه، خوزستان، کردستان و تهران کشته‌اند.. این نشان‌دهنده ماهیت گسترده سرکوب خونین است.
در گزارش عفو بین‌الملل هم‌چنین آمده است:"در ماه‌های اخیر، تصویری مخوف از به کارگیری نیروی مرگبار توسط مأموران امنیتی برای درهم کوبیدن اعتراضات سراسری سال گذشته ایران به دست آمده است.
خانواده‌های کودکانی که در اعتراضات کشته شده‌اند با رفتاری بی‌رحمانه روبه‌رو هستند تا سکوت کنند. مقام‌های حکومتی تلاش می‌کنند از روشن شدن حقیقت این قتلها جلوگیری کنند. این بیانگر یک پنهان‌کاری دولتی است.
عفو بین‌الملل با اقوام برخی از کودکان که توسط مقامات اطلاعاتی و امنیتی تهدید و بازجویی شدند گفتگو کرده است.
خانواده‌های کودکانی که کشته شده‌اند می‌گویند مجبور شده‌اند فرزندان کشته شده خود را به‌سرعت در حضور مأموران امنیتی و اطلاعاتی دفن کنند. آنها از انجام کالبد شکافی مستقل منع شده‌اند.
در برخی موارد، مقام‌های حکومتی حتی اجساد قربانیان را بدون اطلاع خانواده‌ها، شستشو داده و آماده دفن می‌کردند و سپس دقایقی قبل از تدفین برنامه‌ریزی شده، اجساد را که در کفن پوشیده شده بودند، به آنها تحویل می‌دادند. عفو درک می‌کند که در این موارد، مقامات امنیتی و اطلاعاتی به‌طور کلی به‌دنبال ممانعت از باز کردن کفنها توسط خانواده‌ها برای جلوگیری از دیدن بدنهای عزیزانشان بودند. در نتیجه، برخی خانواده‌ها می‌گویند که نتوانسته‌اند جراحتها را ببینند.
در موارد دیگر، مقامات دولتی از تحویل دادن وسایل قربانیان، از جمله تلفنهای آنان، به بستگانشان امتناع ورزیده‌اند تا اقدامات غیرقانونی و مجرمانه اشان برملا نشود.
