طاهر بومدرا، مسئول پرونده اشرف در سازمان ملل

با تشکر. خانمها و آقایان، می‌خواهم بخش کوچکی از تجربه خودم را به‌عنوان مقام اصلی یونامی در پرونده اشرف با شما در میان بگذارم. می‌خواهم به‌طور مختصر به شما بگویم که به‌طور ویژه برگزیده شده بودم تا به سازمان ملل بپیوندم و به عراق بروم و از حقوق‌بشر حفاظت و آن را ترویج کنم. بنابراین در این پروسه، و آن دسته از شما که با بوروکراسی سازمان ملل آشنا هستید می‌دانید سندی را امضا می‌کنید که متعهد می‌شوید نهایت تلاش خود را به‌کار خواهید بست تا ارزشهای سازمان ملل، ارزشهای انسانی، حکومت قانون و حقوق‌بشر را برپا دارید. بنابراین من این کار را کردم. من به عراق رفتم تا از حقوق‌بشر حفاظت کنم و آن را ترویج کنم. متأسفانه مأموریت هیأت همیاری سازمان ملل در عراق (یونامی) یک مأموریت سیاسی است. بنابراین وقتی که ما از سیاست صحبت می‌کنیم، همیشه در این‌جا و آنجا مصالحه وجود دارد. در این چارچوب، به‌عنوان مقام اصلی حقوق‌بشر دریافتم که از من خواسته می‌شود، مصالحه کنم. این در حالی است که همین سازمان من را متعهد به امضای سندی کرد که هرگز در مورد حقوق‌بشر مصالحه نکنم. بنابراین من به تعهدات خودم پایبند ماندم، تعهداتی که پای آن امضا کردم که حقوق‌بشر و حکومت قانون را برپا خواهم داشت. افراد اشرف وارد مأموریت من شدند. من در سیستم سازمان ملل کسی بودم که مأموریت داشتم هر هفته از آنها در اشرف بازدید کنم. من وضعیت را مانیتور و گزارش تهیه می‌کردم. اشرفیها بارها مورد حمله قرار گرفتند و دولت عراق هیچ‌گاه نیات خود را در مورد افراد اشرف مخفی نکرده بود. این سازمان ملل است که همواره تلاش می‌کند با سرپوش گذاشتن، رفتار دولت عراق را طوری وانمود کند که در عراق و در پروسه حقوق‌بشر پیشرفتهایی وجود داشته است. این در حالی است که دولت عراق به‌طور علنی می‌گوید هرگز به استانداردهای حقوق‌بشر سازمان ملل در قبال ساکنان اشرف پایبند نیست. بنابراین ما بیشتر به دولت عراق وفادار بودیم تا به سازمان ملل. در آوریل 2011، اشرفیها مورد حمله قرار گرفتند، 36تن کشته و تعداد زیادی مجروح شدند. من مأموریت حقیقت‌یابی را هدایت کردم و همچنین شمارش اجساد با من بود. من به همین صورت گزارش تهیه کردم. یونامی مانع شد تا گزارش را منتشر کنم. من مجبور شدم تا به روشهای غیرمعمول آن را به ژنو برسانم و به آنها این شانس را بدهم که در ژنو آن را علنی کنند. به من همیشه یادآوری می‌شد که باید مثبت گزارش کنم. مثبت گزارش کردن یعنی لاپوشانی کردن، آن چیزی که در صحنه دیدی را گزارش نکن. همان‌طور که در ابتدا گفتم، من سندی را امضا کردم که فقط هدفمند و در بیطرفی کامل گزارش تهیه کنم. بنابراین من همین کار را کردم اما تلاشهای من هیچ‌گاه به نتیجه نرسید. افراد کشته شدند، به‌طور مستمر مورد حمله قرار گرفتند، محاصره‌یی بر آنها اعمال شد، دسترسی به خدمات درمانی ممنوع شد، دسترسی به آب ممنوع شد، اما ما باید مثبت گزارش می‌کردیم. وقتی که به انتقال ساکنان اشرف به لیبرتی رسید، من اولین نفری بودم که از کمپ لیبرتی بازدید و گزارش کردم که کمپ لیبرتی یک بازداشتگاه است و یک کمپ پناهندگی نیست و این کار انتقال 3500نفر از یک شهر بسیار عالی سازماندهی شده و زیبا و بهترین شهر عراق به محلی با حدود نیم کیلومتر مربع مساحت در فرودگاه بغداد است. آنها محکوم به رفتن به محلی مشابه زندان بودند. عراقیها بارها تلاش کردند این کار را بکنند و در آن شکست خوردند، بنابراین سازمان ملل طرحی را آورد تا آنها را با فریبکاری به این محل منتقل کند. آنهایی که نمایندهٴ ویژه دبیرکل ملل‌متحد را به یاد می‌آورند، مارتین کوبلر، او گزارشها و حتی عکسهایی تنظیم می‌کرد تا جامعه بین‌المللی و ساکنان اشرف را قانع کند که کمپ لیبرتی قابل‌قبول است. بنابراین ما به مؤسسه خود، ساکنان اشرف و جامعه بین‌المللی دروغ گفتیم. ما گزارشهای ویژه‌یی داشتیم که کمپ لیبرتی در برابر حملات بسیار آسیب‌پذیر است، اما به جامعه بین‌المللی گفتیم که آنها تنها به مدت 6ماه در آنجا خواهند بود. کمیساریا قرار بود تعیین استاتو را ظرف شش ماه انجام دهد و به ساکنان قول داده شد که بیش از 6ماه در لیبرتی نخواهند بود، در حالی که ما می‌دانیم آنها در آنجا هستند تا حداقل 10 یا 15سال دیگر آنجا بمانند. یا خدا می‌داند چقدر.

بگذارید یادآوری کنم که در نظام حقوق‌بشری اروپا، در سپتامبر 2010، دادگاه حقوق‌بشر اروپا حکم داد که فرستادن این افراد به ایران، یا نگه‌داشتن آنها در عراق، نقض حقوق‌بشر آنهاست. این دادگاه شماست، دادگاه حقوق‌بشر اروپا. نگه‌داشتن این افراد در عراق یا فرستادن آنها به ایران نقض وخیم حقوق‌بشر است. بنابراین باید یادآوری کنم که این پولهای مالیات شماست که برای بستن کمپ اشرف و فرستادن این افراد به کمپ لیبرتی برای این‌که یک هدف ساده باشند، صرف شده است. من واقعاً مایلم شما درک کنید هر روز جان این افراد در لیبرتی در معرض خطر جدی قرار می‌گیرد و من معتقدم راه‌حل کاملاً در دسترس و کم هزینه است. این موضوعی نیست که نیاز به تلاشهای خیلی ویژه داشته باشد. این یک جمعیت کمتر از 3هزار نفر است. بنابراین، آنهایی که واقعاً نگران حقوق‌بشر هستند باید بیشترین تلاشهای خود برای تأمین انتقال به‌عمل آورند.
با تشکر.