در ادامه تخریب و نابودی میراث فرهنگی ایران، رسانه حکومتی شرق ۲۹ مرداد نوشت: ”مجموعه باستانی شوش که بسیاری از صاحب‌نظران آن را مهم‌ترین مجموعه باستانی ایران لقب می‌دهند، باز هم مورد تجاوز قرار گرفت. طی روزهای گذشته، شهرداری شوش برای ایجاد یک بلوار، بخش‌هایی از عرصه باستانی کهن‌ترین پایتخت ایران را تخریب و تسطیح کرد. در اثر فعالیت ماشین‌آلات راهسازی بقایای خرده‌سفال ، قطعات شکسته آجر و بقایای باستانی دیگر، از دل خاک بیرون آمد. احداث و توسعه این خیابان در دامنه تپه‌ای موسوم به ارگ یا آکروپل شوش است.
محوطه باستانی شوش چهار تپه باستانی وسیع با نام‌های آکروپل، آپادانا، صنعتگران و شاهی در دل خود دارد که هر کدام دارای ارزشهای تاریخی بسیار مهمی هستند، به‌گونه‌ای که در کاوش‌های انجام‌شده در تپه مشهور به صنعتگران، باستان‌شناسان ۱۵ لایه تمدنی مختلف را شناسایی کرده‌اند.
با این حال هیچ گاه حریمهای چهارگانه این محوطه باستانی و اندازه‌های درست عرصه آن از سوی متولیان امور مشخص نشد تا تخریب و تعدی به حریم محوطه و آثار تاریخی موجود در آن ادامه داشته باشد.
باستان‌شناسان وقت سازمان میراث فرهنگی کشور در سال ۱۳۶۷ بنا بر ضرورت پیش‌آمده ناشی از شرایط جنگ تحمیلی، حریم محوطه باستانی شوش را به ۴۰۰ هکتار محدوده کردند؛ اما با گذشت ۲۲ سال از آن زمان، حریم جدید شوش در بررسیهای نهایی هزار و۲۰۰هکتار در نظر گرفته شد. با این حال مناقشات بر سر حریم جدید به‌گونه‌ای است که سازمانها و نهادهای شهری به‌دنبال کاهش حریم هزارو ۲۰۰ هکتاری به ۸۰۰ هکتار هستند، اما دوستداران میراث فرهنگی خواهان ثبت هزارو ۲۰۰ هکتار هستند.
ساخت پیش‌دانشگاهی توسط آموزش و پرورش شوش، ساخت غیرقانونی هتل امیر زرگر، گودبرداری برای ساخت هتل لاله، احداث یک بنا در خیابان ایلام‌شهر شوش، ساخت و سازهای متعدد در خیابان طالقانی و... از جمله اصلی‌ترین ساخت و سازهایی هستند که محوطه تاریخی شوش را مورد تعرض قرار داده و شانس آینده‌این محوطه را برای ثبت جهانی با مخاطره روبه‌رو می‌کند. این در حالی است که طبق ماده «۵۵۸» قانون مجازات رژیم محوطه‌های تاریخی ثبت‌شده تحت محافظت هستند و هرگونه دخل و تصرف یا تعرض در آنها بر خلاف قانون است.
محوطه باستانی شوش یکی از مهم‌ترین سایتهای تاریخی ایران و در شمار بی‌نظیرترین محوطه‌های باستانی جهان است که در سال ۸۸ یک گروه باستان‌شناس نسبت به تعیین عرصه و حریم آن اقدامات علمی لازم را انجام دادند که پس از گذشت ماه‌ها از تحویل طرح یادشده هنوز به‌صورت رسمی تصویب نشده است.
مجموعه باستانی شوش که از سال ۱۳۸۷ به این سو، با انجام برنامه تعیین عرصه و حریم جدید، از جمله چالش‌برانگیزترین بحثها را میان مدیران ارشد سازمان میراث فرهنگ و باستان‌شناسان برانگیخته است، بار دیگر مورد تعرض قرار گرفته است. طی سه سال گذشته حتی باستان‌شناسان پیشکسوت و کارشناسان قدیمی سازمان میراث فرهنگی لب به نقد گشوده و نسبت به تعرض به آن اعتراض کرده‌اند.
مجموعه باستانی شوش در سال ۱۳۶۷ در شرایط اضطراری سالهای جنگ تحمیلی توسط مهدی رهبر از باستان‌شناسان پیشکسوت، تعیین عرصه و حریم شد. رهبر در آن زمان عرصه شوش را ۴۰۰ هکتار اعلام کرد. با این حال خود وی چندی بعد و در نتیجه کشفیات جدید باستان‌شناسی اعلام داشت که عرصه شهر باستان شوش بیش از آن ۴۰۰ هکتاری است که در شرایط اضطراری جنگ مشخص کرده و باید مطالعات گسترده‌تری انجام شود. سپس در فروردین‌ماه سال ۱۳۸۷ گروهی به سرپرستی محمدتقی عطایی با مجوز پژوهشکده باستان‌شناسی کشور اقدام به تعیین عرصه شوش کردند. نتیجه این برنامه پژوهشی این بود که عرصه باستانی شوش هزارو ۲۰۰ هکتار است.
با این حال طی جلساتی، مدیران سازمان میراث فرهنگی و مسئولان محلی به‌دلیل آن‌چه توسعه شهر جدید شوش و انطباق با واقعیات شهری نامیده‌اند، عرصه هزارو ۲۰۰ هکتاری را به ۸۰۰ هکتار تقلیل دادند. اما همان عرصه ۸۰۰ هکتاری هم که کم و بیش مورد موافقت کارشناسان است، پس از گذشت چند سال به دلایلی نامعلوم هنوز مورد تصویب قرار نگرفته است. احداث بلوار و خیابان در پای تپه‌های آکروپل شوش و تخریب بقایای باستانی آن نه‌تنها درون عرصه تعیین‌شده در سال ۱۳۸۷ است، بلکه هم‌چنین درون محدوده عرصه‌ای قرار دارد که در سال ۱۳۶۷ توسط مهدی رهبر، معین شده بود.
محوطه باستانی شوش چهار تپه باستانی وسیع با نام‌های آکروپل، آپادانا، صنعتگران و شاهی در دل خود دارد که هر کدام دارای ارزشهای تاریخی بسیار مهمی هستند، به‌گونه‌ای که در کاوش‌های انجام‌شده در تپه مشهور به صنعتگران، باستان‌شناسان ۱۵ لایه تمدنی مختلف را شناسایی کرده‌اند.
با این حال هیچ گاه حریمهای چهارگانه این محوطه باستانی و اندازه‌های درست عرصه آن از سوی متولیان امور مشخص نشد تا تخریب و تعدی به حریم محوطه و آثار تاریخی موجود در آن ادامه داشته باشد.
باستان‌شناسان وقت سازمان میراث فرهنگی کشور در سال ۱۳۶۷ بنا بر ضرورت پیش‌آمده ناشی از شرایط جنگ تحمیلی، حریم محوطه باستانی شوش را به ۴۰۰ هکتار محدوده کردند؛ اما با گذشت ۲۲ سال از آن زمان، حریم جدید شوش در بررسیهای نهایی هزار و۲۰۰هکتار در نظر گرفته شد. با این حال مناقشات بر سر حریم جدید به‌گونه‌ای است که سازمانها و نهادهای شهری به‌دنبال کاهش حریم هزارو ۲۰۰ هکتاری به ۸۰۰ هکتار هستند، اما دوستداران میراث فرهنگی خواهان ثبت هزارو ۲۰۰ هکتار هستند.
ساخت پیش‌دانشگاهی توسط آموزش و پرورش شوش، ساخت غیرقانونی هتل امیر زرگر، گودبرداری برای ساخت هتل لاله، احداث یک بنا در خیابان ایلام‌شهر شوش، ساخت و سازهای متعدد در خیابان طالقانی و... از جمله اصلی‌ترین ساخت و سازهایی هستند که محوطه تاریخی شوش را مورد تعرض قرار داده و شانس آینده‌این محوطه را برای ثبت جهانی با مخاطره روبه‌رو می‌کند. این در حالی است که طبق ماده «۵۵۸» قانون مجازات رژیم محوطه‌های تاریخی ثبت‌شده تحت محافظت هستند و هرگونه دخل و تصرف یا تعرض در آنها بر خلاف قانون است.
محوطه باستانی شوش یکی از مهم‌ترین سایتهای تاریخی ایران و در شمار بی‌نظیرترین محوطه‌های باستانی جهان است که در سال ۸۸ یک گروه باستان‌شناس نسبت به تعیین عرصه و حریم آن اقدامات علمی لازم را انجام دادند که پس از گذشت ماه‌ها از تحویل طرح یادشده هنوز به‌صورت رسمی تصویب نشده است.
مجموعه باستانی شوش که از سال ۱۳۸۷ به این سو، با انجام برنامه تعیین عرصه و حریم جدید، از جمله چالش‌برانگیزترین بحثها را میان مدیران ارشد سازمان میراث فرهنگ و باستان‌شناسان برانگیخته است، بار دیگر مورد تعرض قرار گرفته است. طی سه سال گذشته حتی باستان‌شناسان پیشکسوت و کارشناسان قدیمی سازمان میراث فرهنگی لب به نقد گشوده و نسبت به تعرض به آن اعتراض کرده‌اند.
مجموعه باستانی شوش در سال ۱۳۶۷ در شرایط اضطراری سالهای جنگ تحمیلی توسط مهدی رهبر از باستان‌شناسان پیشکسوت، تعیین عرصه و حریم شد. رهبر در آن زمان عرصه شوش را ۴۰۰ هکتار اعلام کرد. با این حال خود وی چندی بعد و در نتیجه کشفیات جدید باستان‌شناسی اعلام داشت که عرصه شهر باستان شوش بیش از آن ۴۰۰ هکتاری است که در شرایط اضطراری جنگ مشخص کرده و باید مطالعات گسترده‌تری انجام شود. سپس در فروردین‌ماه سال ۱۳۸۷ گروهی به سرپرستی محمدتقی عطایی با مجوز پژوهشکده باستان‌شناسی کشور اقدام به تعیین عرصه شوش کردند. نتیجه این برنامه پژوهشی این بود که عرصه باستانی شوش هزارو ۲۰۰ هکتار است.
با این حال طی جلساتی، مدیران سازمان میراث فرهنگی و مسئولان محلی به‌دلیل آن‌چه توسعه شهر جدید شوش و انطباق با واقعیات شهری نامیده‌اند، عرصه هزارو ۲۰۰ هکتاری را به ۸۰۰ هکتار تقلیل دادند. اما همان عرصه ۸۰۰ هکتاری هم که کم و بیش مورد موافقت کارشناسان است، پس از گذشت چند سال به دلایلی نامعلوم هنوز مورد تصویب قرار نگرفته است. احداث بلوار و خیابان در پای تپه‌های آکروپل شوش و تخریب بقایای باستانی آن نه‌تنها درون عرصه تعیین‌شده در سال ۱۳۸۷ است، بلکه هم‌چنین درون محدوده عرصه‌ای قرار دارد که در سال ۱۳۶۷ توسط مهدی رهبر، معین شده بود.
