باستان شناسان تایوانی بقایای فسیل انسانی متعلق به 4800سال قبل را کشف کردند.
این فسیل انسانی متعلق به دوره نئولیتیک یا دوران نوسنگی است. این فسیل مادری را نشان می‌دهد که فرزندش را در آغوش گرفته است و صورتش را به سمت وی متمایل کرده است. این قدیمی‌ترین فسیل انسانی است که تا کنون در تایوان کشف شده است.
دوره نئولیتیک یا نوسنگی: اولین آثار معماری و بناهای ساخته شده دست بشر در این دوره به‌وجود آمده است. زیرا دوره یخبندان به پایان رسید و وضعیت آب‌وهوایی بهبود چشمگیری می‌یابد. تجمعهای کوچک انسان در دوران میان‌سنگی توسعه می‌یابند و همراه با گسترش کشاورزی و اهلی شدن کامل حیواناتی هم‌چون بز و گوسفند، تبدیل به سکونتگاههایی می‌شوند که می‌توان نام آنها را خانه و روستا نهاد.
این فسیل انسانی متعلق به دوره نئولیتیک یا دوران نوسنگی است. این فسیل مادری را نشان می‌دهد که فرزندش را در آغوش گرفته است و صورتش را به سمت وی متمایل کرده است. این قدیمی‌ترین فسیل انسانی است که تا کنون در تایوان کشف شده است.
دوره نئولیتیک یا نوسنگی: اولین آثار معماری و بناهای ساخته شده دست بشر در این دوره به‌وجود آمده است. زیرا دوره یخبندان به پایان رسید و وضعیت آب‌وهوایی بهبود چشمگیری می‌یابد. تجمعهای کوچک انسان در دوران میان‌سنگی توسعه می‌یابند و همراه با گسترش کشاورزی و اهلی شدن کامل حیواناتی هم‌چون بز و گوسفند، تبدیل به سکونتگاههایی می‌شوند که می‌توان نام آنها را خانه و روستا نهاد.
پیدا شدن جمجمه‌هایی از میش بدون شاخ از اهلی شدن گوسفند پیش از این دوران حکایت می‌کند. انسان به فن‌آوری سفال دست‌ساز پی می‌برد و همزمان با آن ظروفی هم‌چون کاسه و سینی از جنس سنگ می‌سازد. پیکرک‌های گلی به فراوانی ساخته می‌شوند. پیدا شدن تعداد زیادی دوک نخ‌ریسی سنگی نشان از آشنایی انسان با ریسندگی و در نتیجه بافت پوشاک دارد. حصیربافی و فرشبافی (و نه قالیبافی) رایج می‌شود. کشت گندم، جو و عدس متداول می‌گردد و تداوم آن، اهلی شدن این غلات را به همراه دارد.
انسان عصر نوسنگی هنوز با خانواده به مفهوم بعدی آن آشنا نیست و احتمالاً تمامی افراد یک روستا در حکم یک خانواده بزرگ واحد هستند. هر چند که از چگونگی مناسبات زن و مرد اطلاعی در دست نیست، اما وجود انبارها و تنورها و اجاق‌های مشترک، و نیز مکان متمرکزی برای نگهداری ابزار زراعی، بر زندگی‌اشتراکی آنان و نبود مالکیت خصوصی دلالت می‌کند. زندگی به تمام معنا اجتماعی انسان در دوران نوسنگی به پیدایش لازمه‌های اجتناب‌ناپذیر همزیستی منجر می‌شود.
