فردا ممکن است دیر باشد!
70روز است که صدها انسان، هیچ چیز نخورده‌اند. 70روز است که آنها بر آتش گرسنگی که ذره ذره و سلول سلول پیکرشان را دارد می‌جود و می‌سوزاند، صبر می‌کنند و پایداری می‌ورزند. پس از 70روز، پزشکان و کادر پزشکی ساکنان لیبرتی، زنگهای خطر را به صدا در آورده‌اند و هشدار می‌دهند. هم‌چنان که پزشکانی که اعتصابیهای برلین و لندن و ژنو و اتاوا و ملبورن را زیر نظر دارند نیز همین هشدارها را تکرار می‌کنند و می‌گویند که اگر اقدامی برای پایان دادن به این اعتصاب غذا، صورت نگیرد یک فاجعه انسانی اجتناب‌ناپذیر است.
اعتصابی‌ها چه می‌خواهند؟ مشروع‌ترین و بدیهی‌ترین خواسته‌یی که در دنیا متصور است! اولاً ، 7اشرفی، شامل 6زن مجاهد که آدمکشان مالکی روز 10شهریور (اول سپتامبر) پس از قتل‌عام 52مجاهد اشرفی ربوده‌اند، آزاد شوند! ثانیاً ، ارائهٴ تضمین معتبر و عملی از سوی آمریکا و سازمان ملل در مورد حفظ جان و سلامت ساکنان لیبرتی و این‌که مانند آنچه در اشرف و همچنین در لیبرتی اتفاق افتاد، هدف حمله و کشتار قرار نگیرند. به‌طور خلاصه حق حیات برای خودشان و برای 7همرزم گروگانشان می‌خواهند؛ آیا این انتظار زیادی است؟!
اما تا کنون، آمریکا و سازمان ملل و همچنین اتحادیه اروپا بر این خواسته‌های مطلقاً به‌حق و مشروع چشم و گوش بسته و سکوت و بی‌عملی پیشه کرده‌اند. به‌رغم این‌که هم‌چنان که خانم اشتون کمیسر روابط خارجی اتحادیه اروپا تصریح کرد، آنها به‌روشنی می‌دانند که نیروهای ویژه مالکی آنها را چگونه و در کدام زندانها و تحت چه شرایطی نگه‌داشته‌اند.
تا آنجا که به اعتصابی‌ها مربوط می‌شود، آنها عزم جزم کرده‌اند که تا رسیدن به خواسته‌های به‌حق خود، اعتصابشان را ادامه دهند. فرد فرد آنها تأکید کرده‌اند که مصممند، به هر قیمت، ولو این‌که به قیمت زندگی‌شان، یا وارد آمدن ضایعات غیرقابل جبران به جسم و جانشان منجر شوند، به اعتصاب خود ادامه خواهند داد.
تجارب متعدد، از جمله اعتصاب‌غذای سال 1366، با خواست بازگرداندن پناهندگان ربوده شده مقاومت ایران از گابن، اعتصاب‌غذای پاریس با خواست آزادی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت، اعتصاب‌غذای اشرفیان و اشرف‌نشانان با خواست بازگرداندن 36گروگان اشرفی که توسط نیروهای جنایتکار مالکی به اسارت گرفته شده بودند. در همهٴ این موارد، متجاوزان و گروگانگیرها، وقتی دریافتند که اصرار بر تجاوز و جنایتشان منجر به سنگین‌تر شدن جرائمشان و بدنامی و رسوایی بیشتر برایشان به ارمغان می‌آورد، چاره‌یی جز آزادی گروگانها پیش پای خود نیافتند.
آیا با این همه تجربه‌ها، باز هم کسانی و مشخصاً پرزیدنت اوباما و دبیرکل بان‌کیمون می‌خواهند آزموده را دوباره بیازمایند؟ بسم‌الله! اما بدانند که تاریخ داور بی‌گذشتی است و به نیکی از آنها یاد نخواهد کرد!
اعتصابی‌ها چه می‌خواهند؟ مشروع‌ترین و بدیهی‌ترین خواسته‌یی که در دنیا متصور است! اولاً ، 7اشرفی، شامل 6زن مجاهد که آدمکشان مالکی روز 10شهریور (اول سپتامبر) پس از قتل‌عام 52مجاهد اشرفی ربوده‌اند، آزاد شوند! ثانیاً ، ارائهٴ تضمین معتبر و عملی از سوی آمریکا و سازمان ملل در مورد حفظ جان و سلامت ساکنان لیبرتی و این‌که مانند آنچه در اشرف و همچنین در لیبرتی اتفاق افتاد، هدف حمله و کشتار قرار نگیرند. به‌طور خلاصه حق حیات برای خودشان و برای 7همرزم گروگانشان می‌خواهند؛ آیا این انتظار زیادی است؟!
اما تا کنون، آمریکا و سازمان ملل و همچنین اتحادیه اروپا بر این خواسته‌های مطلقاً به‌حق و مشروع چشم و گوش بسته و سکوت و بی‌عملی پیشه کرده‌اند. به‌رغم این‌که هم‌چنان که خانم اشتون کمیسر روابط خارجی اتحادیه اروپا تصریح کرد، آنها به‌روشنی می‌دانند که نیروهای ویژه مالکی آنها را چگونه و در کدام زندانها و تحت چه شرایطی نگه‌داشته‌اند.
تا آنجا که به اعتصابی‌ها مربوط می‌شود، آنها عزم جزم کرده‌اند که تا رسیدن به خواسته‌های به‌حق خود، اعتصابشان را ادامه دهند. فرد فرد آنها تأکید کرده‌اند که مصممند، به هر قیمت، ولو این‌که به قیمت زندگی‌شان، یا وارد آمدن ضایعات غیرقابل جبران به جسم و جانشان منجر شوند، به اعتصاب خود ادامه خواهند داد.
تجارب متعدد، از جمله اعتصاب‌غذای سال 1366، با خواست بازگرداندن پناهندگان ربوده شده مقاومت ایران از گابن، اعتصاب‌غذای پاریس با خواست آزادی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت، اعتصاب‌غذای اشرفیان و اشرف‌نشانان با خواست بازگرداندن 36گروگان اشرفی که توسط نیروهای جنایتکار مالکی به اسارت گرفته شده بودند. در همهٴ این موارد، متجاوزان و گروگانگیرها، وقتی دریافتند که اصرار بر تجاوز و جنایتشان منجر به سنگین‌تر شدن جرائمشان و بدنامی و رسوایی بیشتر برایشان به ارمغان می‌آورد، چاره‌یی جز آزادی گروگانها پیش پای خود نیافتند.
آیا با این همه تجربه‌ها، باز هم کسانی و مشخصاً پرزیدنت اوباما و دبیرکل بان‌کیمون می‌خواهند آزموده را دوباره بیازمایند؟ بسم‌الله! اما بدانند که تاریخ داور بی‌گذشتی است و به نیکی از آنها یاد نخواهد کرد!
