پس از روی کار آمدن آخوند جلاد رئیسی به‌عنوان رئیس قضاییه رژیم، دژخیمان خامنه‌ای زندانها را کاملاً به مراکز شکنجه و سر به نیست کردن زندانیان تبدیل کرده‌اند.
گزارشی از زندان مرکزی کرج:
ظرفیت و چند برابری تراکم زندانیان
ظرفیت هر سالن زندان مرکزی کرج ۲۰۰نفر است اما با انتقال تعداد زیادی از زندانیان به سالنها، تراکم جمعیت را به ۷۰۰نفر رسانده‌اند. به‌دلیل نبودن جا و تخت در سلولها، بسیاری از زندانیان کف خواب و کارتن خواب هستند. بهداشت زندان بسیار پایین و محیط کثیف و آلوده است.
بیماران روانی و بیماران مبتلا به هپاتیت که مسری است در بندها و سالنهای زندان مرکزی کرج بدون هیچ رسیدگی و درمان، رها شده و عامل انتقال بیماری به سایر زندانیان هستند.
بی آبی و قطعی آب در زندان
عدم بهداشت با قطع شدن روزانه آب تشدید شده است. هر روز ۴ساعت از ساعت ۲تا ۶عصر آب زندان قطع است. هنگامی که زندانیان به این وضعیت اعتراض کردند، رئیس زندان در پاسخ به آنها گفت بروید خدا را شکر کنید که برق قطع نیست.
تهدید و سرکوب، عواقب اعتراض زندانیان در زندان
هر گونه اعتراض زندانیان وضعیت وخامت‌بار زندان، عواقب بعدی را به همراه دارد که مانند یک سانحه و یا خودکشی وانمود می‌شود. افرادی از عوامل رؤسای زندان و زندانبانان بندها را در کنترل دارند و با هر اعتراضی زندانیان را مورد ضرب و شتم قرار داده و به شیوه‌های مختلف سر به نیست می‌کنند.
سر به نیست کردن زندانیان
هر نوع اعتراض دو نفر به بالا شورش محسوب می‌شود. معترضان را در بهداری خیلی ساده با یک آمپول می‌کشند یا با چاقو به‌شدت مجروح می‌کنند. به‌گفته برخی شاهدان بارها اتفاق افتاده است که یک زندانی پس از انتقال به انفرادی دیگر برنگشته و گفته شده که او خودکشی کرده است.
توزیع و تجارت مواد مخدر توسط رئیس زندان
رئیس زندان و زندانبانان، زندان را به مراکز توزیع و تجارت مواد مخدر و شیشه تبدیل کرده‌اند.
گرسنگی دادن به زندانیان
از سوی دیگر دژخیمان خامنه‌ای غذا را به یک چهارم میزان قبل کم کرده‌اند. نانها کوچکتر شده و زندانیان سیر نمی‌شوند. فروشگاه زندان از بیرون نان سنگگ خریده و به زندانیان به قیمت ۲هزار تومان می‌فرو شد. زندانیان مجبورند برای تأمین مواد غذایی خود از خانواده‌هایشان جهت خرید نان روزانه پول درخواست کنند. به‌طور نمونه غذایی که وارد زندان می‌شود میزان کمی برنج پخته صورتی رنگ است که اثری از مرغ در آن نیست. ولی زندانبان می‌گویند این چلومرغ است.
هزینه زندانی بر دوش خانواده زندانی
مواد بهداشتی به زندانیان داده نمی‌شود و زندانی باید با پرداخت از جیب خود هزینه مواد بهداشتی را بدهد.
این برای یک زندانی که پس انداز، درآمد و سرمایه‌ای ندارد و پیش از این سرپرست خانواده بوده، باعث شرمندگی و عذاب روزانه است. به این ترتیب هزینه‌های زندانی تماماً بر دوشهای اعضای خانواده‌اش سنگینی می‌کند. آنها علاوه بر این‌که عضوی از خانواده‌شان زندانی است بایستی در پی تأمین هزینه‌هایی باشند که برعهده سازمان زندانها است.
ویدئو - کنفرانس برای محاکمه زندانی
همچنین در حال حاضر حتی زندانیان را به جای انتقال به دادگاه، از طریق ویدئو - کنفرانس محاکمه می‌کنند. به این ترتیب زندانی امکان دفاع از خود با حضور وکیل‌اش را ندارد. زندانبانان علت این کار را کمبود سرباز برای نقل و انتقال زندانیان به دادگاه ذکر کرده‌اند.
