هیل: نشریه کنگره آمریکا 20سپتامبر 2013
به قلم پروفسور ریموند تنتر، عضو پیشین شورای امنیت ملی آمریکا
نخست‌وزیر عراق نوری المالکی برای آمریکا یک فرد منفی باف است. هر چند که او با حمایت واشینگتن به قدرت رسیده است مالکی توجه کمی به درخواستهای سیاسی رئیس‌جمهور اوباما می‌کند، که همین باعث تقویت این ایده که رئیس‌جمهور ضعیف است می‌شود. مالکی هیچ کاری برای جلوگیری از ارسال سلاح از فضای هوایی خود به سوریه برای پشتیبانی از بشار اسد نمی‌کند، و در پشت بهانه نداشتن نیروی هوایی برای توجیه این‌که چرا پروازهای تهران از حریم هوایی عراق برای ارسال تسلیحات به سوریه را ندیده می‌گیرد، پنهان می‌شود.
مالکی همچنین در مورد درخواست واشینگتن برای حفاظت از ساکنان کمپ اشرف در عراق رویکرد منفی داشته است...
وقتی که نیروهای آمریکایی در پایان 2011 از عراق عقب‌نشینی کردند، مسئولیت حفاظت از این ایرانی‌های غیرنظامی به دست عراق افتاد. ولی بغداد نه‌تنها در حفاظت از شهروندان غیرمسلح شکست خورد بلکه در ماه ژوئیه 2009، آوریل 2011 و اخیراً هم در سپتامبر 2013 به آنها حمله کرده است. بنابراین مسئولیت حفاظت به واشینگتن باز می‌گردد.
واشینگتن از بغداد درخواست کرده بود تا حفاظت ساکنان را تأمین کند و نه این‌که به آنها حمله کند، ولی این درخواستها فاقد اولویت و فوریت بودند، و لذا این تصویر که بی‌اعتنایی به واشینگتن هیچ قیمتی ندارد را تقویت می‌کند، به‌خصوص که آمریکا خود نیز این درخواستها را به‌عنوان درخواستهای جزیی تلقی کرد. حتی مهم‌تر از منفی باف بودن، خبیث بودن است...
خباثت آن است که کشوری که وظیفه حفاظت از جمعیت شهروندان خارجی آسیب‌پذیر را بر دوش دارد، به آنها حمله می‌کند و 52تن از آنها را به قتل می‌رساند. همان کاری که رژیم عراق در اول سپتامبر 2013 انجام داد. این‌که هفت تن از آنها را برباید و به‌عنوان گروگان نگاه دارد. آنها کماکان در زندانی در نزدیکی فرودگاه بغداد تحت کنترل سازمانی که به طور شخصی توسط مالکی اداره می‌شود، نگاه داشته می‌شوند.
به نظر می‌رسد که داستان اصلی پشت حمله سپتامبر، انگیزه بغداد برای آماده‌سازی صحنه برای ضبط داراییهای ساکنان بدون پرداخت پول آن باشد. گفتگوهایی میان نمایندگان ساکنان اشرف و عراقیها در مورد وضعیت داراییهای ساکنان که بر جای گذاشته شده بود در جریان بود. عراقیها برای این‌که بتواند راه را برای سرقت اموال هموار کنند، به دروغ ادعا می‌کردند که ساکنان صاحب هیچ‌کدام از این دارایی‌ها نیستند...
یکی از بزرگ‌ترین سفارتخانه‌های آمریکا در جهان به چه درد می‌خورد، اگر که دیپلوماتهای آمریکایی نمی‌توانند رژیم عراق را وادار کنند تا از افرادی که آمریکا قول حافظت به آنها داده حفاظت کنند و نه حمله و یا این‌که با آنها مذاکره کنند و نه این‌که داراییهای آنها را ضبط کنند؟ زیاد به درد نمی‌خورد!
در حالی که حفاظت از ساکنان اشرف در وهله اول به‌نظر می‌رسد که موضوع کوچکی باشد، ولی برای اعتبار آمریکا دارای اهمیت استراتژیکی زیادی است. اگر رژیم تهران و دمشق دیپلوماسی آمریکا را به این صورت بنگرند که ناتوان از متقاعد ساختن بغداد به هیچ سازشی است، رژیمهای ایران و سوریه به احتمال زیاد تهدیدات استفاده از نیروی نظامی آمریکا را کمتر جدید خواهند گرفت.
عملکرد شیطانی آنها بخشی از استراتژی بغداد برای انجام اهداف تهران در شکنجه، محاکمه و استرداد اجباری اعضای اصلی ترین سازمان طرفدار دموکراسی ایران که مخالف حکومت مذهبی در ایران است، می‌باشد. چون قانون بشر دوستانه بین‌المللی مانع از انتقال افرادی که در معرض خطر شکنجه هستند از این کشور به کشور دیگری می‌شود، عملکرد خبیثانه توسط یک متحد آمریکا موضع اخلاقی و اعتبار تهدیدات قهرآمیز و پیشگیرانه آمریکا را لکه‌دار می‌کند.
به قلم پروفسور ریموند تنتر، عضو پیشین شورای امنیت ملی آمریکا
نخست‌وزیر عراق نوری المالکی برای آمریکا یک فرد منفی باف است. هر چند که او با حمایت واشینگتن به قدرت رسیده است مالکی توجه کمی به درخواستهای سیاسی رئیس‌جمهور اوباما می‌کند، که همین باعث تقویت این ایده که رئیس‌جمهور ضعیف است می‌شود. مالکی هیچ کاری برای جلوگیری از ارسال سلاح از فضای هوایی خود به سوریه برای پشتیبانی از بشار اسد نمی‌کند، و در پشت بهانه نداشتن نیروی هوایی برای توجیه این‌که چرا پروازهای تهران از حریم هوایی عراق برای ارسال تسلیحات به سوریه را ندیده می‌گیرد، پنهان می‌شود.
مالکی همچنین در مورد درخواست واشینگتن برای حفاظت از ساکنان کمپ اشرف در عراق رویکرد منفی داشته است...
وقتی که نیروهای آمریکایی در پایان 2011 از عراق عقب‌نشینی کردند، مسئولیت حفاظت از این ایرانی‌های غیرنظامی به دست عراق افتاد. ولی بغداد نه‌تنها در حفاظت از شهروندان غیرمسلح شکست خورد بلکه در ماه ژوئیه 2009، آوریل 2011 و اخیراً هم در سپتامبر 2013 به آنها حمله کرده است. بنابراین مسئولیت حفاظت به واشینگتن باز می‌گردد.
واشینگتن از بغداد درخواست کرده بود تا حفاظت ساکنان را تأمین کند و نه این‌که به آنها حمله کند، ولی این درخواستها فاقد اولویت و فوریت بودند، و لذا این تصویر که بی‌اعتنایی به واشینگتن هیچ قیمتی ندارد را تقویت می‌کند، به‌خصوص که آمریکا خود نیز این درخواستها را به‌عنوان درخواستهای جزیی تلقی کرد. حتی مهم‌تر از منفی باف بودن، خبیث بودن است...
خباثت آن است که کشوری که وظیفه حفاظت از جمعیت شهروندان خارجی آسیب‌پذیر را بر دوش دارد، به آنها حمله می‌کند و 52تن از آنها را به قتل می‌رساند. همان کاری که رژیم عراق در اول سپتامبر 2013 انجام داد. این‌که هفت تن از آنها را برباید و به‌عنوان گروگان نگاه دارد. آنها کماکان در زندانی در نزدیکی فرودگاه بغداد تحت کنترل سازمانی که به طور شخصی توسط مالکی اداره می‌شود، نگاه داشته می‌شوند.
به نظر می‌رسد که داستان اصلی پشت حمله سپتامبر، انگیزه بغداد برای آماده‌سازی صحنه برای ضبط داراییهای ساکنان بدون پرداخت پول آن باشد. گفتگوهایی میان نمایندگان ساکنان اشرف و عراقیها در مورد وضعیت داراییهای ساکنان که بر جای گذاشته شده بود در جریان بود. عراقیها برای این‌که بتواند راه را برای سرقت اموال هموار کنند، به دروغ ادعا می‌کردند که ساکنان صاحب هیچ‌کدام از این دارایی‌ها نیستند...
یکی از بزرگ‌ترین سفارتخانه‌های آمریکا در جهان به چه درد می‌خورد، اگر که دیپلوماتهای آمریکایی نمی‌توانند رژیم عراق را وادار کنند تا از افرادی که آمریکا قول حافظت به آنها داده حفاظت کنند و نه حمله و یا این‌که با آنها مذاکره کنند و نه این‌که داراییهای آنها را ضبط کنند؟ زیاد به درد نمی‌خورد!
در حالی که حفاظت از ساکنان اشرف در وهله اول به‌نظر می‌رسد که موضوع کوچکی باشد، ولی برای اعتبار آمریکا دارای اهمیت استراتژیکی زیادی است. اگر رژیم تهران و دمشق دیپلوماسی آمریکا را به این صورت بنگرند که ناتوان از متقاعد ساختن بغداد به هیچ سازشی است، رژیمهای ایران و سوریه به احتمال زیاد تهدیدات استفاده از نیروی نظامی آمریکا را کمتر جدید خواهند گرفت.
عملکرد شیطانی آنها بخشی از استراتژی بغداد برای انجام اهداف تهران در شکنجه، محاکمه و استرداد اجباری اعضای اصلی ترین سازمان طرفدار دموکراسی ایران که مخالف حکومت مذهبی در ایران است، می‌باشد. چون قانون بشر دوستانه بین‌المللی مانع از انتقال افرادی که در معرض خطر شکنجه هستند از این کشور به کشور دیگری می‌شود، عملکرد خبیثانه توسط یک متحد آمریکا موضع اخلاقی و اعتبار تهدیدات قهرآمیز و پیشگیرانه آمریکا را لکه‌دار می‌کند.
