مردم آنگولا برای انتخاب رئیس‌جمهور جدید رأی دادند.
ادواردو دو سانتوس رئیس‌جمهور کنونی بعد از ۳۸سال تصمیم به ترک قدرت گرفته است. انتظارمی‌رود که حزب حاکم جنبش خلق آنگولا در این انتخابات پیروز بشود و «یوئو لورنکو» رهبرحزب جانشین رئیس‌جمهور کنونی بشود.
آنگولا کشوری در جنوب آفریقا و هفتمین کشور بزرگ این قاره است که در همسایگی زامبیا، کنگو و زیمباوه است. این کشور حدود چهل میلیون جمعیت دارد و از کشورهای صادرکننده نفت است با این حال، دو سوم مردم این کشور در فقر زندگی می‌کنند.
بیشتربخوانید:
جمهوری آنگولا کشوری در جنوب آفریقا و هفتمین کشور بزرگ در آفریقا است. آنگولا از جنوب با نامیبیا، از شرق با زامبیا، از شرق و شمال با جمهوری دموکراتیک کنگو و از غرب با اقیانوس اطلس هم‌مرز است. پرجمعیت‌ترین شهر و پایتخت آن لوآندا است. زبان رسمی آنگولا زبان پرتغالی، جمعیت آن طبق سرشماری سال ۲۰۱۴ برابر ۲۵میلیون و ۷۰۰هزار نفر و واحد پول آن کوانزا است. مردم آنگولا مسیحی هستند که بیش از نیمی از آنها پیرو مذهب کاتولیک رومی و یک‌چهارم نیز پروتستان هستند.
اکثریت مردم آنگولا از مردم سیاه‌پوست بانتو-تبار هستند که ۳۶درصدشان به قوم اوویمبوندو، ۲۵درصد به قوم آمبوندو و بقیه به دیگر اقوام تعلق دارند.
کشور آنگولا یکی از کشورهای صادرکننده نفت است که بیش از ۶۰درصد تولید ناخالص داخلی خود را از طریق فروش نفت تأمین می‌کند و نفت مورد نیاز خود را پس از این‌که در خارج از این کشور به انواع فراوردهای نفتی تبدیل شد وارد می‌کند، ولی دو سوم مردم این کشور در فقر زندگی می‌کنند.
آنگولا که در بهار ۲۰۰۲ از یک جنگ داخلی ۱۵ساله فارغ شد، امروزه به دومین تولیدکننده بزرگ نفت قاره آفریقا بعد از نیجریه تبدیل شده‌است و آمریکا دومین کشور خریدار نفت خام آنگولاست.
آنگولا که سومین اقتصاد آفریقای جنوب صحرا پس از آفریقای جنوبی و نیجریه است، خود را از هم‌اکنون در زمره کشورهای نوظهور اقتصادی جهان می‌بیند. پرتغال که استعمارگر پیشین آنگولا بود هم اینک خود با مشکل بزرگ بیکاری روبه‌رو است و شمار زیادی متخصص پرتغالی برای کار به آنگولا مهاجرت کرده‌اند. آنگولا عضو اتحادیه آفریقا، سازمان ملل‌متحد و کمیته هماهنگی توسعه در آفریقا است.
از اواخر قرن پانزدهم آنگولا مستعمره پرتغال بود. در قرن بیستم، کارکشی اجباری، اخذ مالیات‌های سنگین و تبعیض از سوی مهاجران پرتغالی به تحریک ملی‌گرایی انجامید. سرکوبی تمامی اعتراضات سیاسی از جانب پرتغال منجر به بروز جنگ چریکی در ۱۹۶۱شد. وقتی استقلال این کشور بالاخره در سال ۱۹۷۵اعطا شد، سه جنبش رقیب چریکی برای به دست آوردن کنترل کشور به نبرد پرداختند. جبهه خلق برای آزادی آنگولا، با پشتیبانی شوروی و کوبا، تحت رهبری آگوستینو نتو برتری یافت و هم‌چنین موفق به دفع تهاجمی از جانب آفریقای جنوبی شد. در دهه ۱۹۸۰، سربازان کوبایی به پشتیبانی از دولت جلهه خلق برای آزادی آنگولا در برابر جنبش یونیتا به رهبری جواناس ساویمبی با پشتیبانی آفریقای جنوبی در جنوب ادامه دادند. در ۱۹۹۰مداخله خارجیان در جنگ داخلی پایان یافت و در ۱۹۹۱با آتش‌بس توافق شد. در ۱۹۹۲پس از خودداری یونیتا از پذیرش نتیجه انتخابات چند حزبی، نبرد بین این جنبش و جبهه خلق برای آزادی آنگولا دوباره از سر گرفته شد.
