موقعیت شهرستان بهشهر
شهرستان بهشهر از شمال به خلیج میانکاله، از شرق به شهرستان کردکوی، از جنوب به دامنه‌های جنگلی البرز و شهرستان دامغان، و از غرب به شهرستان ساری و نکا محدود می‌شود.تقسیمات شهرستان بهشهر:
شهرستان بهشهر تا سال 1333 ه. ش به‌عنوان بخش و جزیی از شهرستان ساری بود. اما در این سال شهرستان بهشهر با سه شهر به‌نامهای بهشهر، گلوگاه، رستم کلاً و سه بخش به‌نامهای «بخش مرکزی» «گلوگاه» و «یانه‌سر» در تقسیمات کشوری تعریف شد.بخشهای شهرستان بهشهر
بخش مرکزی با دو دهستان «میانکاله» و «کوهستان». دهستان «کوهستان» شامل «گرجی محله» «آسیاب سر» و «تروجن» استبخش گلوگاه با دو دهستان «کلباد» و «پنجهزاره». دهستان «کلباد» دارای 9آبادی و دهستان «پنجهزاره» دارای 16 آبادی است.
بخش «یانه سر» با دو دهستان «شهدا» و «عشرستاق» می‌باشد.
آب و هوای بهشهر:
شهر ساحلی بهشهر از جملهٴ خوش آب و هواترین نقاط استان مازنداران است. آب و هوای آن، در چهار فصل سال معتدل است و کمتر در معرض هوای سرد کوهستان البرز قرار دارد. همین ویژگی این شهر را مورد توجه شاهان قرار داده است. قصر بازمانده از دورهٴ صفویه در صفی آباد و کاخهای دورهٴ دیکتاتوری پهلوی در این منطقه به‌خاطر آب و هوای معتدل و سالم آن است.آثار تاریخی شهرستان بهشهر:
شهرستان بهشهر با مجموعه‌یی از بناهای تاریخی گوشه‌یی از تاریخ کهن خود را نشان می‌دهد. غارهای «التپّه» «هوتو» و «کمربند» (با قدمت هفتاد هزار سال و شامل نشانه‌هایی از دوران یخچال، عهد آهن، نوسنگی و آغاز پارینه‌سنگی، آتش‌کده و بقعهٴ «بابلکانی» روستای «آسیاب‌سر»، آتشکدهٴ «کوسان» مجموعه تاریخی سد عبّاس‌آباد (جنگل، دریاچه، قصر، حمّام و برج‌های تاریخی)، مجموعه باغشاه، عمارت چهل ستون یا پارک ملّت، کاخ صفی‌آباد، کاخ صاحب‌الزّمان، تپّه تاریخی گوهر تپه از جمله این آثار هستند.پیشینه تاریخی شهرستان بهشهر:
شهرستان بهشهر در گذشته با نامهای مختلف از جمله «کبودجامه» «پنجهزاره»، «نامیه»، «تمیشه»، «قره‌طغان» « «خرگوران» و «اشرف» و... خوانده شده است.این ناحیه در سال ۱۰۲۱هجری قمری توسّط شاه‌عبّاس اوّل خریداری شده و از آن پس بوده که نام «اشرف» یا «اشرف‌البلاد» گرفته است؛ یعنی شریف‌ترین شهرها که اقامت‌گاه شاه‌عبّاس اوّل در مازندران بود. «میرزا غلام‌حسین‌خان أفضل‌الملک مستوفی» (متخلّص به المعی، مترجم، مورّخ و ادیب عصر قاجاریه) در کتاب «س‍ف‍ر مازندران و وق‍ای‍ع م‍ش‍روطه» (معروف به رکن‌الأسفار) وجه تسمیه دیگری را هم برای اشرف ذکر می‌کند. او نوشته است «زمانی که شاه‌عبّاس این شهر را به‌صورت امروزی بنا نهاد، پاره‌ای از درباریان گفتند «هنا أشرف من فرح‌آباد» (نام دیگر استراحت‌گاه تابستانهٴ شاه‌عبّاس) و هم این کلمه به مذاق شاه خوش‌آمد و به‌عنوان نام این شهر برگزیدش. «اسکندر بیک ترکمان منشی» (مورّخ صفوی) در کتاب «تاریخ عالم آرای عبّاسی» درباره بنای این شهر نوشته است: «باغ‌ها و عمارت عالی از قبیل کاخ، حمّام، تالارها و بیوتات توسّط استادان چیره‌دست ساخته شده است».
