الریاض عربستان روز شنبه 30دی درباره سالگرد آزادی زندانیان سیاسی در سال 57 نوشت:در بحبوحه قیام عظیم مردم ایران، هواداران مقاومت در شهرهای مختلف با چاپ و توزیع تراکت و نصب پلاکارد و شعار نویسی، روز بیستم ژانویه سالگرد آزادی زندانیان سیاسی، از زندانهای شاه در سال 1357 که در میانشان مسعود رجوی نیز به چشم می‌خورد را گرامی داشتند. به همین مناسبت تهران و شهرهای اهواز، بروجرد، گیلان، اردبیل، خرم‌آباد و شهرهای دیگر پهنه فعالیتهای گسترده‌یی بود.
الریاض افزود: خاطرنشان می‌شود که روز 20ژانویه سال 1357 یک روز ماندگار در تاریخ ایران می‌باشد چرا که در این روز دیوارهای بلند زندانهای شاه فروریخت و زندانیان به آغوش خلقشان بازگشتند. در میان این زندانیان مسعود رجوی و اشرف رجوی و (موسی) خیابانی دیده می‌شدند. قابل‌توجه است که آزادی زندانیان سیاسی از شعارهای عموم مردم ایران در انقلاب ضدسلطنتی بود و در هر شهر و روستایی مردم آن را فریاد می‌زدند. امری که نشان از رشد فکری و آگاهی فراگیر مردم ایران داشته و قدرشناسی آنها از فرزندان مبارزشان در جانکاهترین روزهای استبداد شاهنشاهی را به نمایش می‌گذارد. آنهایی که به دیکتاتوری حاکم با همه ارگانهای سرکوبگرش نه گفتند و سختی زندان و شکنجه و تبعید را با قلبی مالامال از عشق به مردم و میهن و برای آزاد کردنشان از چنگال ظلم و استبداد پادشاهی به خود هموار ساختند. شایان یادآوریست که این برخلاف موج سواران فرصت‌طلبی بود که بر خون مردم و تحمل رنج و سختی از جانب فرزندان مبارزشان سوار شده تا جنایتهای شاه را هرچه خونین تر با قتل و اعدام این نسل قهرمان ادامه دهند.
مسعود رجوی در گفتگویی با یکی از روزنامه‌ها گفت: در لحظات آزادی جمعیت انبوهی در اطراف زندان قصر گرد آمده و شعار می‌دادند و اسم مرا فریاد می‌کردند. ولی من دلیل آن را فهم نمی‌کردم. مردم شعار داده و با تمام شور و احساس فریاد می‌کشیدند. رئیس زندان به‌شدت ترسیده بود و از من خواست که به پشت‌بام زندان بروم و به مردم بگویم که همه زندانیان آزاد خواهند شد. من از این امر متحیر و متعجب شده بودم. لذا به پشت‌بام زندان رفتم و مردم مرا گلباران کردند.. من دلیل این موضوع را سؤال می‌کردم ولی شعارها اوج می‌گرفت... درود بر مبارز و من فریاد می‌زدم زنده باد خلق.
الریاض افزود: خاطرنشان می‌شود که روز 20ژانویه سال 1357 یک روز ماندگار در تاریخ ایران می‌باشد چرا که در این روز دیوارهای بلند زندانهای شاه فروریخت و زندانیان به آغوش خلقشان بازگشتند. در میان این زندانیان مسعود رجوی و اشرف رجوی و (موسی) خیابانی دیده می‌شدند. قابل‌توجه است که آزادی زندانیان سیاسی از شعارهای عموم مردم ایران در انقلاب ضدسلطنتی بود و در هر شهر و روستایی مردم آن را فریاد می‌زدند. امری که نشان از رشد فکری و آگاهی فراگیر مردم ایران داشته و قدرشناسی آنها از فرزندان مبارزشان در جانکاهترین روزهای استبداد شاهنشاهی را به نمایش می‌گذارد. آنهایی که به دیکتاتوری حاکم با همه ارگانهای سرکوبگرش نه گفتند و سختی زندان و شکنجه و تبعید را با قلبی مالامال از عشق به مردم و میهن و برای آزاد کردنشان از چنگال ظلم و استبداد پادشاهی به خود هموار ساختند. شایان یادآوریست که این برخلاف موج سواران فرصت‌طلبی بود که بر خون مردم و تحمل رنج و سختی از جانب فرزندان مبارزشان سوار شده تا جنایتهای شاه را هرچه خونین تر با قتل و اعدام این نسل قهرمان ادامه دهند.
مسعود رجوی در گفتگویی با یکی از روزنامه‌ها گفت: در لحظات آزادی جمعیت انبوهی در اطراف زندان قصر گرد آمده و شعار می‌دادند و اسم مرا فریاد می‌کردند. ولی من دلیل آن را فهم نمی‌کردم. مردم شعار داده و با تمام شور و احساس فریاد می‌کشیدند. رئیس زندان به‌شدت ترسیده بود و از من خواست که به پشت‌بام زندان بروم و به مردم بگویم که همه زندانیان آزاد خواهند شد. من از این امر متحیر و متعجب شده بودم. لذا به پشت‌بام زندان رفتم و مردم مرا گلباران کردند.. من دلیل این موضوع را سؤال می‌کردم ولی شعارها اوج می‌گرفت... درود بر مبارز و من فریاد می‌زدم زنده باد خلق.
