حاشیه‌نشینی پدیده‌یی است که با اسکان
غیررسمی گروه بزرگی از مردم فقیر و کم در آمد در کنارهٔ شهرها ایجاد می‌شود.
در تاریخ ۹مرداد ۱۳۹۶وزارت راه و
شهرسازی ایران تعداد حاشیه‌نشینان
در ایران را ۱۹میلیون نفر اعلام کرد.
یعنی از هر چهار نفر ایرانی یک نفر حاشیه‌نشین است.
عبارت حاشیه نشینی یعنی محله‌ای پر از خانه‌های بی‌دوام و کوچک،فاقد شاخصهای یک سرپناه، فاقد درمانگاه، مدرسه، فروشگاه، بانک، ورزشگاه، فضای سبز، اتوبوس شهری، شبکه فاضلاب و حتی سطلهای زباله شهرداری.
آمار ارائه شده توسط خود مقامات رژیم ابعاد فاجعه را نشان می‌دهد.
خرداد ماه ۹۵رحمانی فضلی، وزیر کشور رژیم، جمعیت حاشیه نشین‌ها در ایران را ۱۱میلیون نفر و تعداد محله‌های حاشیه نشین را نزدیک به ۲۷۰۰محله اعلام کرد.
۷ماه بعد در دیماه ۹۵رئیس سازمان بهزیستی شمار حاشیه نشینان در کل کشور را ۱۲تا ۱۳میلیون نفر اعلام کرد.
عباس آخوندی، وزیر راه و شهرسازی رژیم، در شهریور۹۶گفت: ۱۰تا ۱۵میلیون نفر در حاشیه شهرها زندگی می‌کنند و ۸
میلیون نفر هم «در بافت قدیمی شهرها رها شده‌اند».
معاون پیشگیری و درمان مرکز درمان سازمان بهزیستی:
شمار حاشیه نشینان در کشور ۱۹میلیون نفر است که در حدود ۳هزار منطقه حاشیه نشین در کشور زندگی می‌کنند.
به این ترتیب حاشیه نشینی، ۲۵درصد جمعیت کشور را شامل می‌شود.
مثلاًًً فقط در شهر تبریز بزرگ ۵۵۰هزار حاشیه نشین وجود دارد، جمعیتی به اندازه یک شهر
حاشیه نشینی و فشارهای ناشی از آن از عوامل جدی تشدید آسیب‌های اجتماعی هم‌چون اعتیاد، طلاق، قتل و فساد و جرایم خرد و کلان است.
