کنفرانس در ژنو – مقر اروپایی سازمان ملل متحد همزمان با پنجاه و پنجمین اجلاس شورای حقوق بشر
درباره وخامت حقوق‌بشر در ایران تحت حاکمیت آخوندها
به ابتکار سازمانهای دارای رتبه مشورتی ملل متحد
بنیاد دانیل میتران فرانسه لیبرته
سازمان حقوق‌بشری به قابیل دست نزنید
فدراسیون ایتالیایی برای حقوق بشر
و انجمن بین‌المللی حقوق‌بشر زنان
سخنرانیهای
چینزیا پله گرینو-عضو کمیسیونهای اتحادیه اروپا و حقوق‌بشر در سنای ایتالیا
نیکولاس والدر-نماینده مجلس فدرال سوئیس
جرمی سارکین، رئیس پیشین گروه کاری ناپدیدشدگان اجباری در شورای حقوق بشر
آلفرد دوزایاس از متخصصان حقوق‌بشر و گزارشگر پیشین سازمان ملل
بهزاد نظیری –نماینده اشرف۳ در سازمانهای بین‌المللی
و دکتر حنیفه خیری
سناتور چینزیا پله گرینو
ایستادگی و قدرت زنان ایرانی منبع الهامی است نه تنها برای هموطنان خود
بلکه برای همه زنان و مردانی که به عدالت و برابری معتقدند
مریم رجوی یکی از بزرگترین نمونه‌های این زنان شجاع‌است
کسی که نظم موجود را که می‌خواهد زنان را وادار به سکوت کند، به چالش کشیده است
همزمان با ۵۵امین اجلاس شورای حقوق‌بشر سازمان ملل متحد در ژنو، جلسه‌ای به دعوت شماری از سازمانهای غیردولتی دارای رتبه مشورتی در ملل متحد، با شرکت شخصیتهای سیاسی، کارشناسان حقوق‌بشر منتخبان مردم و نماینده‌ای از مقاومت ایران در مقر اروپایی سازمان ملل در ژنو برگزار شد.
انجمن بین‌المللی حقوق‌بشر زنان، بنیاد دانیل میتران (فرانسه لیبرته)، فدراسیون ایتالیایی برای حقوق‌بشر و سازمان حقوق‌بشری به قابیل دست نزنید و انجمن بین‌المللی حقوق‌بشر زنان، برگزار کنندگان این جلسه بودند.
در این جلسه که مدیریت آنرا دکتر حنیفه خیری به‌عهده داشت
سناتور چینزیا پلگرینو، عضو کمیسیونهای اتحادیه اروپا و حقوق‌بشر در سنای ایتالیا و نیکولا والدر، عضو کمیسیون خارجی پارلمان فدرال سوئیس جرمی سارکین، استاد حقوق بین‌الملل و رئیس پیشین گروه کاری ناپدیدشدگان اجباری در شورای حقوق‌بشر، آلفرد دوزایاس از متخصصان حقوق‌بشر و گزارشگر پیشین سازمان ملل و بهزاد نظیری نماینده اشرف۳ در سازمانهای بین‌المللی شرکت و سخنرانی کردند
در این جلسه هم‌چنین نمایندگان شماری از هیأتهای دیپلماتیک کشورهای مختلف عضو ملل متحد حضور داشتند.
دکتر حنیفه خیری در سخنان افتتاحیه خود از جمله گفت:
از سال ۲۰۲۲، تظاهرات گسترده در سراسر کشور وجود داشته است. مردم قیام کرده‌اند و خواهان تغییر و خواهان حقوق اولیه انسانی هستند. رژیم ایران با سرکوب پاسخ داده و تلاس کرده ترس را گسترس بدهد تا مردم را تحت انقیاد داشته باشد.
ما در مورد دستگیری، ناپدید شدن اجباری، شکنجه و بدرفتاری، آزار و اذیت اعضای خانواده و حتی مسموم کردن دختران مدرسه‌ای و اعدام صحبت می‌کنیم. گزارشگر ویژه وضعیت حقوق‌بشر در ایران آخرین گزارش خود را در ماه جاری به این شورا ارائه کرد. مأموریت او و مأموریت هیأت حقیقت‌یاب هفته آینده در این شورا تمدید می‌شود. گزارشگر در گزارش خود می‌نویسد که تنها در سال ۲۰۲۳، رژیم ایران ۸۳۴ نفر را اعدام کرده است که نسبت به سال ۲۰۲۲ افزایش ۴۳ درصدی را نشان می‌دهد.
رژیم هم‌چنین با لایحه عفاف و حجاب قصد سرکوب هر چه بیشتر زنان در ایران را دارد
خانم سناتور چینزیا پله گرینو عضو کمیسیونهای اتحادیه اروپا و حقوق‌بشر سنای ایتالیا در سخنان خود گفت:
اما ما امروز به اینجا آمده‌ایم تا در رابطه با حقوق‌بشر و تقدیر از شجاعت زنانی که برای برابری مبارزه‌یی دوران‌ساز را در پیش گرفته‌اند صحبت کنیم.
انقلاب ۱۹۷۹ نقطه‌عطف تاریخی بود که از دل آن جمهوری اسلامی ظهور کرد. این رژیم این توهم را داشت که بتواند بین اصول اسلام شیعه با ساختارهای یک حکومت مدرن سازگاری ایجاد کند، اما در واقع حکومت اسلامی را برپا نمود که دگرگونی‌های عمیقی در بافت جامعه ایران ایجاد کرد. به‌طور خاص جایگاه و حقوق زنان به‌شدت تحت تأثیر این تحول قرار گرفت. با روی کار آمدن رژیم بعد از انقلاب ۵۷، تمام جنبه‌های زندگی یومیه ایرانیان به‌ویژه زنان تحت تحت‌الشعاع قوانین ارتجاعی رژیم قرار گرفت.
سناتور چینزیا پله گرینو در ادامه با بررسی محرومیتهای زنان در ایران تحت حاکمیت آخوندها در پهنه‌های مختلف افزود:
این وضعیت فقط باعث جزم‌تر شدن عزم زنان شده. آنها به مبارزه برای حقوق خود و برای فرصتهای مساوی در تمام عرصه‌های زندگی عمومی و خصوصی ادامه می‌دهند ایستادگی و قدرت زنان ایرانی منبع الهامی است نه تنها برای هموطنان خود، بلکه برای همه زنان و مردانی که به عدالت و برابری معتقدند. وقار و عزم ماندگار آنها دلایلی انکارناپذیر از امکان‌پذیر بودن تغییر هستند.
مریم رجوی یکی از بزرگترین نمونه‌های این زنان شجاع‌است، کسی که نظم موجود را که می‌خواهد زنان را وادار به سکوت کند، به چالش کشیده و برای این از همه امکانات در دسترسش استفاده می‌کند.
واضح است که مسیر برابری در ایران، هم نیازمند شجاعت زنان است، هم نیازمند حمایت جامعه جهانی.
این حمایت نباید محدود به حرکات نمادین یا بیانیه‌های نوبه‌ای باشد، بلکه مستلزم تعهدی پایدار و اقدامات مادی است. تحریم‌ها و فشارهای دیپلماتیک مؤثرند اما تنها امکان در اختیار ما نیستند. دولتها، انجمن ها و همه آنهایی که نقش فعالی در این نبرد مهم دارند باید وارد گود شوند. پیامی که ما باید بدهیم این است که زنان ایرانی در مبارزات خود تنها نیستند و جامعه جهانی که به عدالت و برابری معتقد است از آنها حمایت می‌کند.
با هم می‌توانیم زمینه تغییرات محسوس در ایران را ایجاد کنیم و شاهد تحقق آن باشیم. ما رویای ایرانی بدون این بی‌عدالتیها را در سر می‌پرورانیم. ما رویای ایرانی که نماد آزادی و عدالت باشد را در سر می‌پرورانیم. ما رویای ایرانی را در سر می‌پرورانیم که در آن هر فردی دارای کرامت باشد و حق باور به آینده‌ای مرفه را داشته باشد. آنچه می‌تواند کفه ترازو را سنگین کند حمایت بی‌قید و شرط از کسانی است که هر روز به نام استقلال و برای هویت مردم ایران می‌جنگند، مثل شما دوستان من.
نیکلاس والدر نماینده مجلس فدرال سوئیس سخنران دیگر این کنفرانس بود وی در سخنان خود گفت:
من مایلم تمام همبستگی خود را ابراز کنم، و به شجاعت این هزاران، دهها هزار، صدها هزار ایرانی که هر روز برای نشان دادن دلبستگی خود به آزادیها خطرات را با شجاعت تحمل می‌کنند، درود می‌فرستم.
نیکلاس والدر سپس به بررسی نمایش انتخابات و مهندسی خامنه‌ای در این نمایش پرداخت و اهداف رژیم از آن را برشمرد
وی سپس تأکید کرد:
همان‌طور که باید از اوکراین حمایت کنیم، همه با هم باید از ایرانیان شجاعی که از خود دفاع می‌کنند و برای آزادی در میهنشان با رژیم حاکم می‌جنگند حمایت کنیم. من از کشورهای غربی می خواهم که از خواست مردم ایران برای آزادی حمایت کنند.
پروفسور جرمی سارکین رئیس سابق گروه کاری ناپدیدشدگان اجباری سازمان ملل در سخنان خود ضمن اعلام همبستگی خود با مردم ایران با اشاره به گسترش اعدامها و سرکوب مردم توسط رژیم به‌ویژه در جریان قیام ۱۴۰۱ گفت:
تمرکز بر قتل‌عام ۱۳۶۷، برای من یک موضوع حیاتی است، به‌ویژه به این دلیل که بیش از ۳۰۰۰۰ نفر وجود دارد که کشته شده‌اند. حضور مجریان، بازداشتهای خودسرانه، قتلهای فراقانونی. باید حسابرسی برای آنچه اتفاق افتاده است وجود داشته باشد. قربانیان و خانواده‌ها باید بدانند اعضای خانواده‌شان کجا هستند، کجا دفن شده‌اند، چه کسی مسئول آن بوده است. و باید فرآیندهای جبران خسارت برای آن اعمال خاص وجود داشته باشد.
آنچه در ایران رخ می‌دهد، ظاهر شدن سیستماتیک مجریان، بازداشتهای خودسرانه سیستماتیک، انواع مجازاتهای ظالمانه و غیرانسانی است.
مطمئناً آنچه مفید و یک پیشرفت بزرگ است، پذیرش مکانیزمی برای جستجوی افراد ناپدید شده و اجباری ناپدید شده در سوریه بوده است. که در اواسط سال گذشته توسط مجمع عمومی به تصویب رسید، در همین زمان که ما باهم صحبت می‌کنیم در حال ایجاد است. این مفید است زیرا اولین باری است که سازمان ملل فراتر از حقیقت‌یابی، فراتر از گزارش‌نویسی حرکت می‌کند، به مرحله جستجوی واقعی افراد، یافتن آنچه برای آنها اتفاق افتاده است،
من خوشحالم که بخشی از آن فرآیند خاص بوده‌ام.
این یک روند مفید نیز برای ایران خواهد بود تا این روند را به‌ویژه در سال ۱۹۸۸ با ۳۰۰۰۰نفر پیش ببرد.
جامعه بین‌الملل باید اقدامات بیشتری را در مورد ایران انجام دهد. انجام تحقیقات ساده کافی نیست. ما باید از تولید کاغذ بیشتر در مورد میزان تخلفات فراتر برویم.
آلفرد دوزایاس گزارشگر پیشین سازمان ملل و استاد افتخاری دانشگاه ژنو در سخنان خود گفت:
من این افتخار را داشتم که در مقابل بازماندگان قتل‌عام در اردوگاه اشرف۳ در تیرانا و آلبانی سخنرانی کنم و از موزه بسیار بسیار تحیرآمیز و بسیار جالب آن بازدید کنم. امیدوارم همه همکارانم که گزارشگران ویژه هستند فرصت بازدید از این موزه و مطلع شدن از شرایط را داشته باشند چرا که این وضعیت ادامه دارد. ما با نقض مداوم حقوق‌بشر مواجهیم که موضوع کار تمام دستگاههای ویژه بررسی رویه‌های قضایی در شورای حقوق‌بشر می‌باشد، به‌خصوص گزارشگر ویژه در مورد استقلال قوه قضاییه و گروه‌های کار در مورد بازداشتهای خودسرانه.
در هر صورت، من تأیید می‌کنم که امروز متأسفانه با یک نمایش مسخره انتخاباتی و یک نمایش مسخره محاکمه مواجهیم، چیزی که ما در ایالات متحده آن را «کرایه کردن دستگاه قضایی» می‌نامیم، یعنی استفاده ابزاری از دستگاه قضایی برای آزار و اذیت مخالفان رژیم.
متأسفم که با گذشت ۳۵سال از قتل‌عام ۱۹۸۸، هنوز فرهنگ مصونیت از مجازات وجود دارد و هیچکس از رژیم مجازات نشده است.
دلیل حضور من در اینجا بیشتر به‌خاطر همبستگی‌ام با قربانیان است. جنایاتی که در سال ۱۹۸۸ رخ داده‌اند فجیع‌اند و می‌خواهم همه دنیا از آن مطلع شود. پس گرچه کار زیادی نیست، ولی دلم می‌خواهد احترام و همدردی‌ام را با قربانیان ابراز کنم. به شما قول می‌دهم که تا هر جا لازم باشد همبستگی‌ام را با شما حفظ خواهم کرد.
بهزاد نظیری آخرین سخنران این جلسه بود وی با اشاره به دادگاه نمایشی رژیم برای محاکمه مجاهدین گفت:
من می‌خواهم در اینجا در مورد یک نمایش مسخره دیگر با جزئیات بیشتر صحبت کنم، موضوع چیست؟ موضوع محاکمه‌ای است که چند ماهی است که از آبان ماه در تهران، یعنی در پایتخت ایران، علیه ۱۰۴ نفر از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران در جریان است که همان‌طور که می‌دانید تشکل اصلی در درون شورای ملی مقاومت ایران، ائتلاف دموکراتیک اپوزیسیون ایران است. خود من هم در میان این ۱۰۴ نفر هستم. جای سوأل دارد چرا بعد از ۴۰ سال، حاکمیت ایران دادگاهی را در پایتخت علیه اعضای سازمان‌یافته‌ترین نیروی اپوزیسیون تشکیل می‌دهد که از ۳۵ تا ۴۰ سال پیش در ایران نبوده‌اند و در تبعید به‌سر می‌برند؟ چه اتفاقی افتاده؟ چون همه می‌دانیم که محاکمه در شکل رایج آن وجود خارجی در ایران ندارد. محاکمه خود من با چشم‌بند در برابر یک قاضی شرع تنها ۴ دقیقه طول کشید که طی آن به ۸ سال زندان به اتهام این‌که خبرنگار بودم محکوم شدم.
پس دلیل این نمایش مسخره محاکمه‌ای که با طبل و دهل در رسانه‌های رسمی و در مطبوعات تبلیغ می‌شود چیست؟ هم‌چنانکه همه شما می‌دانید و سخنرانان قبل از من از جمله پروفسور جرمی سارکلینگ نیز گفتند، قتل‌عام ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی در تابستان ۱۹۸۸ به‌عنوان جنایت علیه بشریت در گزارشات بسیاری از جمله توسط عفو بین‌الملل به‌رسمیت شناخته شده. موضوع مصونیت به جد در این مسأله مطرح می‌باشد چرا که اصلی‌ترین عاملان این جنایت امروز در مناصب کلیدی حکومت قرار دارند، در قوه قضاییه و در حاکمیت سیاسی مثل رئیس قوه مجریه، رئیسی،
بنابراین جرایم سنگینی که برای مدت طولانی پنهان مانده بودند حالا مورد توجه محاکم ذیصلاح قرار گرفته‌اند.
دلیل ساده این نمایش قضایی مقابله کردن با افشاگریهایی است که در این سالیان در رابطه با قتل‌عام سی‌هزار زندانی سیاسی صورت گرفته که رژیم ایران مسئول آن است و باید حساب پس بدهد. در عین‌حال دلیل دیگر آن هم آمادگی برای اقدامات تروریستی در خارج از کشور است، زیرا شیطان‌سازی مقدمه هر اقدام تروریستی در خارج از کشور است. آنها هم‌چنین می‌توانند از این طریق به کشورهای دموکراتیک و کشورهای غربی فشار بیاورند و دست به گروگانگیری بزنند
این رژیم که می‌داند که روزهایش به سر آمده، دنیا را در برابر این معادله قرار می‌دهد که یا این حکومت بماند یا هرج و مرج خواهد شد، یعنی انکار وجود یک آلترناتیو دموکراتیک. این تشبثات شکست‌خورده‌اند چون این آلترناتیو دموکراتیک با اعمال متفاوتی در سطح بین‌المللی خودش را به اثبات رسانده، از جمله با محکوم کردن رهبران این رژیم در برابر مراجع ذیصلاح.
