آسمان را می‌توان از هیاهوی کر کنندهٔ بمب‌افکن‌ها انباشت. شهرهای ساخته شده با عرق جبین را می‌توان شبانه با بمبها به تلی از ویرانه بدل ساخت. می‌توان پیشانی خیابان‌ها را در زیر شنی تانک‌ها شخم زد. می‌توان... ولی از تمام این‌ها خلقی قد خواهد کشید که گویی در اراده‌اش پولاد تزریق کرده‌اند. پیروزی از آن مقاومت‌کنندگان است.
آنچه در روایت دوربین‌ها از اوکراین و مردم ایستادهٔ آن می‌بینیم تکرار مداوم این حقیقت است.
فرو کردن بیلی در خاک
گرفتن لبهٔ یک گونی
همکاری با هم در ساختن سلول‌های یک سنگر
مقاومت این‌گونه شکل می‌گیرد.
ما با هم این‌گونه شکست‌ناپذیر می‌شویم.
مشق هر روز خیابانهای ما سلام به اراده‌های پولادین است. دست ساییدن بر قبضهٔ تفنگ
انباشتن جعبه‌های مهمات بر هم و آماده‌شدن برای پیکاری سهم‌آگین
نبرد ادامه دارد
هر چیز حتی در شهر بمباران‌شده
می‌تواند به نبردافزاری برای سد کردن دشمن تبدیل شود. کافی است به آن بیندیشیم
حرمت شهر را باید از گلوله‌ها حفاظت کرد. دشمن باید بداند دست کردن در لانهٔ زنبور چندان بی‌هزینه نیست.
تجاوز به حریم شهرهایمان مجازاتی نابخشودنی دارد. لاشهٔ تانک‌هایتان را گردآورده‌ایم تا خیابان‌هایمان را سنگربندی کنیم.
ما آماده‌ایم با انگشتی بر ماشهٔ داغ و چشمی مترصد شکار
بر پیشانی شهرهایمان با خطی از فولاد نوشته‌ایم: «تسلیم
ممنوع»!
هر کس می‌تواند در این نبرد سهمی داشته باشد حتی با گره زدن پارچه‌یی بر پارچهٔ دیگر
روزی در اینجا قهقهه‌های بازیکنان توپ را تعقیب می‌کرد.
از پاره‌های دلمان تور می‌بافیم
توری برای استتار اهداف از دید دشمن
آنچه می‌بافیم پاره‌های قلبمان بر نقشه‌ٔ میهن است؛ پاره‌هایی که عشق به آزادی آنها را به هم نزدیک کرده است.
آمده‌ایم تا بگوییم «ما هستیم» وقتی خلق بودن و هستن را اراده کند
محال دربسته‌ٔ تقدیر
حجم شکوه او را گردن خم خواهد کرد (گردآوردن موانع ابتکاری برای ساختن منظومهٔ دفاعی در برابر هجوم تانک‌ها)
آنها شهرها نابود می‌کنند و خنده‌های کودکان را
ما امید را می‌بافیم با روشنایی چشمانمان
تار در پود
پود در تار
این صحنه‌ها برای هر ایرانی آشناست؛ و با آن به‌خاطرات آزادی پرواز می‌کند: «۲۲ بهمن ۵۷» روزی که خلق
استبداد سلطنتی را از خیابان‌ها جارو کرد
