این روزها در حالی که اکثریت مردم ایران در حال تلاش برای غرق نشدن در توفان تورم و مالیات‌های حکومتی هستند، کارشناس‌های رژیم، بر ساحل نشسته و جنگ‌وجدال دیگری بر سر اعداد و ارقام کسانی دارند که تلاش می‌کنند غرق نشوند!
در یک نمونه از این جنگ‌و جدالهای حکومتی، اخیراً علی آقامحمدی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام گفته بود: «۱۹ میلیون و ۷۰۰هزار نفر از جمعیت در سراسر ایران از امکانات اولیه زندگی مانند مسکن، اشتغال، تحصیلات تا ۱۲سال، سلامت، خوراک و پوشاک محروم هستند».
از سوی دیگر روزنامه حکومتی اعتماد روز ۳۰اردیبهشت ۱۴۰۲ نوشت: «خط فقر فعلی ۲۰میلیون تومان است».
باید یادآوری کرد که با این خطر فقر ۲۰میلیون تومانی، هیچ‌کس باور نمی‌کند که فقط ۱۹ یا حتی ۲۰میلیون نفر زیر خط فقر هستند.
و در ادامه این بگومگوهای کارشناس‌های حکومتی، حسین راغفر یک اقتصاددان دیگر رژیم اعلام کرد:
«به نظر نمی‌رسد تعداد افرادی که امروز زیر خط فقر مطلق قرار گرفته‌اند کمتر از ۵۰درصد جمعیت کشور باشد، چرا که این افراد از حداقل‌های زندگی انسانی هم برخوردار نیستند»
راغفر سپس با کنایه به باند غالب افزوده بود: «مسأله اصلی این است که این سیستم قادر به افزایش رفاه برای مردم کشور نیست».
وی در خاتمه ضمن پیشنهاد راه‌کاری به اسم «گرفتن مالیات» از صاحبان درآمدها، علت ناکارآمدی دولت را این‌گونه توضیح داده بود: «افرادی که باید مالیات را تثبیت کنند، همان افرادی هستند که باید مالیات بدهند! و قاعدتاً چنین اتفاقی در این کشور نخواهد افتاد»!
یعنی به‌قول معروف، چاقو دسته خودش را نمی‌برد!
