دادگاه استیناف حمید نوری یکی از عوامل قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ با صدور مجدد حکم ابد پایان یافت و نور امیدی در اجرای عدالت در چشمان داغداران این جنایت تاریخی تابیده شد. در آن‌سوی جهان دادگستری یک کشور غیرمرتبط به مسائل کشور ایران، با بررسی دقیق پرونده حکم عادلانه‌ای برای یکی از مجریان کشتار زندانیان بی‌گناه صادر کرد. طبق معمول فاشیسم دینی حاکم بر ایران هم مبادرت به گروگان‌گیری و تهدید و شانتاژ و هر اقدام ضدامنیت ملی برای سوئد را در دستور کار خود قرار داد.
اما این سوی دیگر و اصل ماجرای مقابله یک نظام بی‌رحم و سرکوبگر با در دست داشتن ذخایر زیر زمینی کم نظیر ملت با خلق تحت ستم ایران هم‌چنان و با تاریخچه‌ای ۴۰ ساله ادامه دارد. شدت وحشی‌گری حاکمان اشغالگر میهن چنان است که برای هفتادمین بار از سوی سازمان ملل متحد محکومیت شرمسار کننده‌ای دریافت کرده است. اما ذره‌یی از عملکرد ضدانسانی‌اش را تغییر نداده است که هیچ بلکه بالاترین رکورد اعدام را هم پشت سر گذاشته است. حال بنگرید که چگونه در برابر افشای خواسته و ناخواسته باندهای رقیب و مافیاهای دست‌نشانده پدرخوانده (خامنه‌ای) از گوشه و کنار خان یغما و فسادهای تو در توی عناصر چپاولگرش آن‌هم با ارقام شگفت‌انگیز مواجه می‌شود.
افشای فساد مغایر امنیت ملی نظام
افشای اختلاس و دزدی بیش از ۳میلیارد دلاری آن‌هم تنها در یک پرونده به‌نام «چای دبش» مدتها در برابر فقر و گرسنگی مردم ایران جولان می‌دهد. هفته‌یی نیست که بازنشستگان سالخورده در برابر چشمان نوه‌های خویش سفره خالی از قوت لایموت‌شان را در خیابان‌ها پهن نکنند و فریاد اعتراض علیه جلاد۶۷ آخوند رئیسی بیسواد از عمق جان سر ندهند. حیرت‌آور است که پس از مشاهده آبرو باختگی رژیم آخوندی از فسادهای غول‌آسا، شورای امنیت ملی نظام ولایت فقیه به رسانه‌ها فرمان می‌دهد که حق اطلاع‌رسانی از فساد «چای دبش» را ندارید چونکه موضوع به امنیت نظام مربوط می‌شود!
«در یک اقدام پرسش‌برانگیز، شورای عالی امنیت ملی از مدیران رسانه‌ها درخواست کرده که از این پس در مورد فساد اقتصادی چای دبش مطلبی منتشر نکنید، چون این موضوع در حوزه و محدوده امنیت ملی کشور قرار گرفته است. این تصمیم البته چندان عجیب نیست، چرا که پیش از این نیز گاهی و فقط در مورد فساد اقتصادی افشای چنین درخواستهایی بیان شده و نه‌تنها از رسانه‌ها که از شهروندان نیز خواسته شده که شلوغ نکنند، به موضوع دامن نزنند و نگرانی‌ها در مورد فساد یا فسادهای رخ‌داده و افشا شده را افزایش ندهند» (جهان صنعت۲۹آذر۱۴۰۲).
رسانه‌های حکومتی فقط تا آنجا مجاز به بحث و بررسی پرونده‌های اختلاس و سرقت اموال ملت هستند که بتوان با آن زیرآب باند مغلوب را زد و یا زمینه باج‌گیری از قدرت‌طلبان جاخوش کرده در کرسی‌های شرکت‌های پارو کننده پول‌های نفتی را فراهم کرد والا سر و کارشان با زندان و دشنه و تبر است: «این درخواست (عدم اطلاع‌رسانی) گاهی از سوی مقامات قضایی یا ارشد اظهار و بر آن تأکید شده و معمولاً پس از آن، کسانی که به این درخواست اعتنا یا تمکین نکرده‌اند مورد مجازات قرار گرفته‌اند» (همان).
ترس و نگرانی بالاترین مقامات امنیتی رژیم آخوندی را ببینیم که همین ابلاغیه را هم به‌صورت شفاهی داده‌اند تا در صورت مخالفت باندهای دیگر، زیرش بزنند یا بگویند مفاد ابلاغیه تحریف شده است و یا فقط توصیه بوده است و... نمونه علنی و روزمره این‌گونه فرامین ضد قانونی و غیراخلاقی و حتی مغایر با قواعد فقهی، به عهده نگرفتن مسئولیت‌های قانونی و حقوقی اقدامات مزدوران استبداد مذهبی به‌نام «حجاب بان» است که به زنان آزاده میهن توهین و جسارت می‌کنند اما آن‌قدر مذبذب و سرگشته‌اند که هر ارگان و نهادی مجوزش را به گردن دیگری می‌اندازد.
ادراک فساد و واقعیت آن در میهن غارت شده
امروزه جامعه بشری به این نتیجه رسیده است که علاوه بر طرح میزان فساد کشورها و نادرستی حکومت‌داری سارقان اموال ملت‌ها، به ادراک و لمس و احساس فساد بر مردمان زیر سلطه دزدان حاکم هم توجه شود.
گزارش سازمان شفافیت بین‌الملل؛ نشان می‌دهد رژیم آخوندی در رده‌های انتهایی جدول شاخص ادراک فساد قرار دارد. «در گزارش سازمان شفافیت بین‌الملل، ایران از نظر فساد در میان ۱۸۰ کشور جهان، با کسب ۲۵ امتیاز در رتبه ۱۴۷ قرار گرفته و از فاسدترین کشورهای جهان محسوب می‌شود و حتی پایین‌تر از کشورهایی مانند اوگاندا، موزامبیک، ماداگاسکار، لیبریا، کامرون، پاکستان، و قرقیزستان قرار دارد. ایران در سال‌های گذشته نیز در انتهای جدول قرار داشت و در زمینه مبارزه با فساد اداری، سیاسی، و اقتصادی در کشور بسیار ناموفق بود» (دویچه وله۱۲ بهمن ۱۴۰۱).
نظام فاسد پایدار نیست
فاشیسم دینی با رهبری خامنه‌ای و دستیار جنایتکارش آخوند رئیسی هر چه ابلاغیه و دستور «کش ندهید!» و تهدید و ارعاب برای جلوگیری از افشای دزدی و غارت عناصر رژیم ضدمردمی صادر کند، باز جوانان آگاه و شورشگر نمادها و ارکان حکومتی را در معرض آتش و خشم خود قرار می‌دهند تا روزی که کاخ ظالمان فروبپاشد.
