یک هفته پس از ماجرای آرامکو، زمزمه‌های پشیمانی از شلیک بلند شد.
علی بیگدلی: «بعد از این حملات شرایط به‌شدت تغییر پیدا کرد. بعد از این اقدامات عملاً ورق به ضرر ایران برگشته است».
در این میان آخوند بوشهری در نمایش جمعه قم ضمن تأیید ضمنی شلیک به آرامکو، مانند وحشت‌زده‌ای که در تاریکی سوت می‌زند گفت: «لازم نیست ما تنگه هرمز را ببندیم امروز جبهه مقاومت به این بلوغ رسیده که چگونه ضربه بر شما وارد کند».
اما هنوز ۲۴ساعت از تحریم بانک مرکزی نگذشته، صدای ندامت از شلیک از ۴سمت نظام بلند شد.
حمید رضا عاصفی ۳۰شهریور: «شرایط کنونیِ "نه جنگ و نه صلح" نمی‌تواند ۷ یا ۸ماه آینده دوام یابد، زیرا سقوط مطلق اقتصادی سبب ظهور ابرجنبش اعتراضی خواهد شد، مگر آن‌که نرمشی به‌شدت قهرمانه‌تر از دوره برجامی توسط نظام برای مذاکره و صلح صورت گیرد که حمله به تأسیسات نفتی عربستان نیز شانس مذاکره بین ایران و آمریکا را نیز تقریباً به صفر رسانده است».
حتی جهانگیری که نباید وارد این مقولات شود صدایش درآمد و گفت: «مسائل منطقه بسیار مهم است و باید با حساسیت دنبال شود. کشور، نظام و دولت در یک شرایط حساس و پیچیده و خطیری قرار گرفته است. مسلم است که عربستان باید در مقابل این اتفاق فرافکنی کند».
در این میان رونامه جهان صنعت؛ ذوق‌زده از صدور ویزا برای روحانی و ظریف نوشت: «حضور روحانی و ظریف می‌تواند کمی از فشارهای موجود بین‌المللی متأثر از اتفاقات آرامکو و سایر اتفاقات مشابه علیه تهران بکاهد».
به این می‌گویند ندامت و توبه قهرمانانه!
