صندوق توسعه ملی در هر کشوری، ذخیره‌ای است برای آیندگان و فرزندان همان آب و خاک که بعدها در این سرزمین دیده به جهان خواهند گشود، ذخیره‌ای برای تضمین زندگی شرافتمندانه ساکنان آتی سرزمینی که باید آباد و آماده به آنان تحویل داده شود، به همین علت می‌بینیم که در دیگر کشورهای جهان، فرضا نروژ حتی موجودی صندوق ذخیره ارزی لحظه به لحظه در بیلبوردهای بزرگی در معابر عمومی به مردم اعلام می‌شود.
با این مقدمه ببینیم که در ایران زیر دیکتاتوری آخوندهای حاکم وضعیت چگونه است؟
روز ۲۲اردیبهشت ۱۴۰۲ مهدی غضنفری رئیس هیأت عامل صندوق توسعه ملی گفت: صندوق ایران یک صندوق ۱۵۰میلیارد دلاری است که حدود ۱۰۰میلیارد آن توسط دولتهای مختلف برداشت شده و حدود ۴۰میلیارد نیز تسهیلات پرداخت کرده است. یعنی در حال حاضر، صندوق توسعه ملی ایران آخوندزده فقط و فقط ۱۰میلیارد دلار اندوخته دارد! و با توجه به برداشت مستمر از آن، آن هم بدون بازگشت بدهی به صندوق! این صندوق روزبه‌روز کوچک‌تر می‌شود اما نظام حسابرسی آخوندی، برای صندوق سود ریالی نشان می‌دهد!
همین کارگزار حکومتی در ادامه صحبت‌هایش افزوده است: در جهان کنونی بیش از ۱۰۰صندوق توسعه ملی و ذخیره ارزی وجود دارد که پیوسته رو به رشد هستند و به‌عنوان نمونه؛ موجودی صندوق توسعه ملی شیخ‌نشین دبی به بیش از یک‌هزار میلیارد دلار رسیده، و صندوق توسعه ملی نروژ و چین با سرعتی دم‌افزا در حال غنی‌تر شدن هستند.
نگاهی به همین ۳کشور که از سه بلوک‌بندی سیاسی مختلف بوده و فارغ از هر بحث سیاسی یا ایدئولوژیکی از این‌سو تا آن‌سوی طیف سیاسی کشورهای جهان را در می‌گیرند، اما به‌رغم تفاوت‌های فرهنگی و اقتصادی و سیاسی، به‌هرحال همگی پیشاپیش در فکر اندوختن سرمایه ضروری برای نسل‌های بعدی خود هستند. و البته اگر در ایران، ما با وضعیتی تماماً معکوس روبه‌رو هستیم به این علت است که «آخوند ـ پاسدار» های حاکم مطلقاً از آینده‌داری دیکتاتوری خود قطع امید کرده و تلاش می‌کنند با غارت تمام‌عیار سرمایه‌های راهبردی این میهن، زمینی سوخته پشت سر خود باقی بگذارند، سیاستی مغول‌وار که اگر متوقف نشود، تمامی این آب و خاک را به آتش می‌کشند.
