من مایلم به‌طور خلاصه راجع به چیزی صحبت کنم که شخصاً تجربه کرده‌ام و امروز مورد اشاره قرار گرفته است اما معتقدم که شایسته است به‌طور عمیق‌تر بررسی شود و آن هم مداخله رژیم ایران در کشورهای همسایه‌اش و بی‌ثبات کردن آنهاست. یکشنبه گذشته خبرنگاری از وزیر خارجه ما مایک پمپئو سؤال کرد که هدف آمریکا در رابطه با ایران چیست؟ جوابی که او داد این بود: او گفت هدف ما فشار آوردن به رژیم ایران است تا مانند یک کشور نرمال عمل کند. او گفت، از تروریسم حمایت نکند، موشک به فرودگاه‌های بین‌المللی پرتاب نکند و بزرگترین حامی دولتی تروریسم در جهان نباشد.
با این حال امروز رژیم ایران از طریق نیروی تروریستی قدس خود به حمایت از تروریسم و بی‌ثبات کردن نه تنها همسایگانش بلکه تمامی منطقه ادامه می‌دهد. و این یک رفتار نرمال نیست. و من قاطعانه معتقدم که هیچ دولتی که فعالانه تروریسم را صادر و از آن حمایت می‌کند نمی‌تواند یک بازیگر سازنده در دنیای معاصر باشد. تغییر باید در ایران واقع شود.
من به تجربه مستقیم خودم در اینجا اشاره کردم. در دورانی که در عراق بودم، خیلی از ما که در ارتش آمریکا بودیم به‌طور عینی شاهد آن بوده‌ایم که رژیم ایران چگونه از تروریسم برای دست‌یافتن به اهداف سیاسی‌اش استفاده می‌کند. و من به‌عنوان فرمانده ائتلاف طبعاً شاهد آن بودم که این رژیم در عراق، چگونه از تروریسم استفاده می‌کرد تا به خشونت‌های فرقه‌ای دامن بزند و به این ترتیب هدف آمریکاییان و عراقیان را برای دست‌یافتن به یک دموکراسی نمونه خنثی کند.
شیوه برخوردی که آنها بکار می‌برند، سه‌طرفه بود.
آنها حمایت‌های سیاسی را از طریق دادن کمکهای سیاسی به گروه‌های سیاسی عراق و رهبرانشان، می‌خریدند.
آنها از طریق کمک اقتصادی به جوامع بخش‌های جنوبی کشور، حمایت‌های مردمی می‌خریدند.
و از طریق فراهم آوردن آموزش و تجهیزات برای سازمان‌های شبه‌نظامی شیعه، خشونت‌های فرقه‌یی برمی‌انگیختند.
حالا ممکن است بپرسید چگونه درباره این موضوع این‌قدر مطمئن هستم.
در سال ۲۰۰۶ نیروهای من ۶عامل نیروهای قدس را در یک هسته عملیاتی مشترک با گروه شبه‌نظامی شیعه در بغداد دستگیر کردند. بر روی دیوار آنها، نقشه‌های بغداد بود که طرح‌های عملیاتی آنها را برای کوچ اجباری جمعیت نشان می‌داد صرفاً به‌منظور اهداف فرقه‌گرایانه و آنجا تعداد زیادی جزوات و کتاب‌های مربوط به تسلیحات بود که از بیرون به آنجا منتقل شده بود. و ما آنها را در حالی که دستانشان آغشته به خون بود گرفتیم در حالی‌که از خشونت و تروریسم فرقه‌ای در یکی از کشورهای همسایه خود پشتیبانی می‌کردند. کشورهای معمولی چنین کاری نمی‌کنند.
وقتی الآن به آن دوره نگاه می‌کنم می‌گویم آن ۱۲سال پیش بود. و امروز آنها هم‌چنان منطقه را بی‌ثبات می‌کنند. من تنها می‌توانم یک نتیجه بگیرم که تغییر باید در ایران صورت بگیرد.
