روز ۲۷بهمن ۱۴۰۰ روزنامه حکومتی آرمان خبر از وضعیت وخیم صنایع ماشین‌سازی کشور در بخش ماشین‌آلات مهندسی و معادن داد. بخشی که اتفاقاً محصولاتش نیاز حیاتی دیکتاتوری آخوندهاست، اما اکنون به‌علت اولویت‌های سیاسی رژیم، این صنایع رو به نابودی می‌روند. علت چیست؟
اکنون مدت‌هاست رژیم به‌جای نفت، به خام‌فروشی یا در واقع به حراج معادن روی آورده است.
برای استخراج مواد اولیه معادن مختلف، آخوندها تا پایان سال۱۳۹۹ نیاز به ۱۱هزار دستگاه ماشین‌آلات و تجهیزات معدنی و مهندسی داشتند، آخوندها هم‌چنین بنابه برآوردهایشان تا سال۱۴۰۴ نیاز به دست‌کم ۲۵هزار دستگاه ماشین‌آلات مشابه دارند.
اما آخوندها به‌جای فعال کردن کارخانجات ماشین‌سازی داخلی، اقدام به وارد کردن ماشین‌آلات دست‌دوم از چین و دیگر کشورها کرده‌اند.
روزنامه حکومتی آرمان ۱۷بهمن ۱۴۰۰ نوشت یکی از این کارخانه‌های ماشین‌سازی تا پایان سال۹۹ تنها ۲۹دستگاه ماشین‌آلات معدنی تولید کرده یعنی کمتر از «دوهزارم‌درصد» از نیاز برآورد شده! یعنی «یک، بیست هزارم» نیاز بخش معدن!
علت چیست؟
ناکارآمدی صنایع ماشین‌سازی داخلی؟
آنهم در شرایطی که فنی‌ترین کارگران ما ناگزیر به مهاجرت و کارگری در کشورهای همسایه شده‌اند!
یا تعمد رژیم برای معامله با چین و گسترش دیپلماسی اقتصادی‌اش با این کشور و دیگر کشورهای مشابه برای کسب حمایت سیاسی آنها باعث شده تا رژیم به قیمت تعطیل کردن کارخانه‌های ماشین‌سازی داخلی، ماشین‌آلات مورد نیازش را از خارجه وارد کند؟
آنهم به قیمت فقر و بیکاری و آوارگی کارگران و نابودی صنایع ماشین‌سازی؟
این وضعیت نمای دیگری از سیاست‌های ضدمردمی دیکتاتوری حاکم بر ایران است که همزمان کارگر و صنایعی هم‌چون هپکو و مشابه آن را به‌ورطه نابودی می‌کشاند.
