روزنامه ایندیپندنت فارسی در گزارشی در مورد ماهیت ضدبشری حاکمیت آخوندی نوشت: مدارک روشن و دلائل انکارناپذیری وجود دارد که جمهوری اسلامی ایران حکومتی «سفاک» است.
در این گزارش آمده است: این واقعیت‌های تلخ را آن‌هایی که در صحنه‌های مرگ در زندانها و در نزدیک جوخه‌های اعدام حضور داشته و به چشم دیده‌اند و به یاد دارند. به‌ویژه زنان زندانی از یاد نبرده‌اند که چگونه مأموران با وحشیانه‌ترین و زشت‌ترین روش‌ها زندانیان را شکنجه‌های گوناگون جسمی و روانی می‌دادند. برخی از این شکنجه‌ها عبارت از آویزان کردن از سقف و دادن شوک الکتریکی بود. تجاوز جنسی نیز رسم معمولی بوده است که شماری از زنان زندانی از آن نجات نیافتند و برخی نیز پیش از رسیدن نوبتشان به این شکنجه از دنیا رفتند.
این گزارش در ادامه در رابطه با ماهیت ضدبشری و رژیم قرون‌وسطایی خمینی می‌نویسد: خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی، بعد از پیروزی انقلاب، شخصاً در سال۱۹۷۹ به صراحت گفت: «مخالفان باید بدون محاکمه اعدام شوند، نیازی به محاکمه نیست، برای اجرای حکم اعدام تثبیت هویت کافی است». اظهارات وی نشان می‌دهد که ابراهیم رئیسی و همکارانش در شکنجه و اعدام بی‌گناهان، شاگردان شایسته، نجیب و باوفای مدرسه خمینی بودند و هستند.
در این گزارش در اشاره به سوابق شکنجه‌گران و به‌ویژه آخوند رئیسی جلاد ۶۷ آمده است: اسدالله لاجوردی، رئیس زندان اوین به‌دلیل این اعدام‌های وحشیانه که به دستور دادستانی زیر ریاست رئیسی آنها را اجرا می‌کرد، ترور شد، هم‌چنان که محمد کچوئی، رئیس پیشین اوین، قبل از وی ترور شده بود. اما ابراهیم رئیسی، رئیس دادگاههای مرگ، زنده ماند و از سوی خامنه‌ای به ریاست قوه قضاییه منصوب شد و سرانجام در انتخابات ۲۸خرداد ۱۴۰۰، بر اساس یک انتخابات شکلی و مهندسی‌شده بدون مشروعیت مردمی به ریاست‌جمهوری رسید.
اگر جامعه جهانی و سازمان ملل متحد بخواهند برخورد صادقانه با این مسأله داشته باشند، باید به هشدار جفری رابرتسون، قاضی دادگاه تجدیدنظر سازمان ملل متحد، گوش فرا دهند که به صراحت می‌گوید: «وجود رئیسی در هر بخشی از سازمان ملل متحد، اعتبار آن را زیر سؤال می‌برد». وی می‌افزاید که «ما از اختیارات جهانی برای بازداشت و محاکمه رئیسی برخوردار هستیم؛ زیرا ارتکاب جنایات ضدبشری مصونیت سیاسی را از وی رفع می‌کند».
این گزارش در پایان نتیجه‌گیری خود آزمون وجدان جهانی را در برخورد با رئیسی جلاد ۶۷ فصل‌الخطاب قرار داده و می‌نویسد: از این‌رو، جامعه جهانی و سازمان ملل متحد امروز با یک آزمون مهم اعتبارسنجی روبه‌رو هستند. آنها نخست در برابر انسانیت، دوم در برابر مردم ایران و سوم در قبال ملت‌های منطقه که هزینه سیاست‌های غلط رژیم ایران را می‌پردازند، مسئولیت دارند، تا از تجاوزهای رژیم تهران جلوگیری کنند؛ رژیمی که مردم ایران را به گروگان گرفته و یک جنایتکار را بر کرسی ریاست‌جمهوری نشانده است.
