میزان و آثار خشم و نفرت عمومی نسبت به نمایش انتخابات را به‌راحتی می‌توان در دیوارهای شهر، بنرهای سوخته و پوسترهای تخریب شده در خیابان‌ها مشاهده کرد.
احمد بخارایی، یک کارشناس حکومتی تحریم انتخابات را گامی در مسیر و امتداد قیام دانست و گفت: «من پیش‌بینیم اینه که در بهار ۹۹ شاهد تغییر و تحولات خواهیم بود. قاعده داره. رفتار اجتماعی این مسیرو می‌تونیم دنبال بکنیم».
گسترش اعتراض علیه نمایش انتخابات، پاره کردن پوسترها و فضای عمومی تحریم در خیابان‌ها باعث شد یک عضو شورای تشخیص مصلحت نظام به عدم شرکت مردم اعتراف کند: «کسی شرکت نکند ولی دیگه او باید مطلع باشد و شرکت نکند نگوید که به ما نگفتند که ما که در جریانش نبودیم که خیلی اهمیتش را نمی‌دانستی».(آقامحمدی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام ۲۹بهمن ۹۸)
یک سایت حکومتی ضمن توصیف ابتذال نمایش انتخابات نوشت: «در سال‌های گذشته در گوشه و کنار خبر می‌رسید که پولی پخش شده و یا سفره شام یا ناهاری پهن شده اما دیگر شاهد خوانندگی کاندیدا، گریه کردن به‌خاطر نداشتن یک ستاد آبرومند، تهدید سایر کاندیداها برای عدم انصراف و انصراف در صورت پول گرفتن، قلیان و چای رایگان، برگزاری مراسم کباب‌خوری نبودیم».(سایت حکومتی آفتاب یزد اول اسفند ۹۸)
به سخره گرفتن نمایش، روی دیگر تحریم قاطع و نفرت عمومی از تمامیت نظام است. خشم و نفرتی که بارها از حنجرهٔ دانشجویان، جوانان و کانون‌های شورشی در خیابان برخاست.
