تولد: ۱۳۳۶- آبادان
شهادت: ۱۹فروردین ۱۳۹۰- اشرف
«من از آن روز که خود را در بند شهر اشرف احساس کردم، همیشه سراپا احساس غرور و شعف ایدئولوژیکی داشته و با کمال سربلندی احساس می‌کنم که آزادترین فرد هم هستم». این قسمتی از یک نوشته مجاهد شهید محمدرضا یزدان دوست است. گویی حافظ این بیت را در وصف حال محمدرضا سروده است که:
«حافظ از جور تو، حاشا که بگرداند روی / من از آن روز که در بند توام آزادم»
محمدرضا یزدان دوست در یک خانواده کارگری دیده به جهان گشود. پدرش کارگر شرکت نفت و پیرو رهبر نهضت ملی ایران دکتر مصدق بود. از همین رو محمدرضا در خانواده‌یی مبارز بزرگ شد. همین زمینه باعث شد که او بعد از انقلاب ضدسلطنتی به‌محض آشنا شدن با آرمانهای مجاهدین همراه دو خواهرش شهین و مهین یزدان دوست به‌طور تمام وقت به صفوف مقاومت پیوست. هر دو خواهر محمدرضا، در جریان مبارزه با رژیم خمینی به قافله شهیدان سرفراز آزادی پیوستند. شهین در سال ۶۱ به دست دژخیمان خمینی جلاد در زندان اهواز اعدام شد، و مهین در عملیات کبیر میهنی فروغ جاویدان، در صفوف ارتش آزادیبخش جنگید و قهرمانانه به‌شهادت رسید.
محمدرضا خود از سال ۶۱ تا ۶۷ را در زندانهای خمینی در اسارت گذراند. او در خاطراتش می‌گفت برای این‌که مرا به ندامت بکشانند پدرم را به ملاقاتم آوردند، تعجب کردم و گفتم مگر نمی‌دانی برای چه تو را آورده‌اند؟ چرا پذیرفتی؟ پدرم گفت: آمده‌ام حرف خودم را به تو بگویم نه حرف آنها را. اگر تسلیم شوی، هیچ نشانی از من نداری و از خانواده بیرونت می‌کنم.
محمدرضا به‌محض آزادی در اردیبهشت ۶۷ در جستجوی شریان حیات واقعی خود برآمد و آن را در اشرف یافت و به آن پیوست. او در این باره نوشت: «تقاضامند هستم که از روی نیازمندی خودم با تمام وجودم و تک‌تک سلولهایم، با تقاضای من موافقت شود».
مجاهد شهید محمدرضا یزدان دوست از آن پس سراپا شور و شوق در هر موضع مسئولیتی برای انجام وظایفش، سراز پا نمی‌شناخت و به گواهی یارانش، با عشق نسبت به همرزمانش، در هر کاری پیشقدم بود.
این مجاهد قهرمان، پس از سالها مجاهدت بی‌امان سرانجام در ۱۹ فرودین ۱۳۹۰ در دفاع از خاک اشرف همان‌طور که خودش نوشته بود به «کمال سر بلندی و احساس غرور» رسید و سرفرازانه به جاودانه‌فروغهای آزادی پیوست. درود بر مجاهد شهید محمدرضا یزدان دوست روزی که زاده شد، روزی که مبارزه در راه آزادی مردم ایران را انتخاب کرد و روزی که به عهد خود با خدا و خلق وفا کرد.
شهادت: ۱۹فروردین ۱۳۹۰- اشرف
«من از آن روز که خود را در بند شهر اشرف احساس کردم، همیشه سراپا احساس غرور و شعف ایدئولوژیکی داشته و با کمال سربلندی احساس می‌کنم که آزادترین فرد هم هستم». این قسمتی از یک نوشته مجاهد شهید محمدرضا یزدان دوست است. گویی حافظ این بیت را در وصف حال محمدرضا سروده است که:
«حافظ از جور تو، حاشا که بگرداند روی / من از آن روز که در بند توام آزادم»
محمدرضا یزدان دوست در یک خانواده کارگری دیده به جهان گشود. پدرش کارگر شرکت نفت و پیرو رهبر نهضت ملی ایران دکتر مصدق بود. از همین رو محمدرضا در خانواده‌یی مبارز بزرگ شد. همین زمینه باعث شد که او بعد از انقلاب ضدسلطنتی به‌محض آشنا شدن با آرمانهای مجاهدین همراه دو خواهرش شهین و مهین یزدان دوست به‌طور تمام وقت به صفوف مقاومت پیوست. هر دو خواهر محمدرضا، در جریان مبارزه با رژیم خمینی به قافله شهیدان سرفراز آزادی پیوستند. شهین در سال ۶۱ به دست دژخیمان خمینی جلاد در زندان اهواز اعدام شد، و مهین در عملیات کبیر میهنی فروغ جاویدان، در صفوف ارتش آزادیبخش جنگید و قهرمانانه به‌شهادت رسید.
محمدرضا خود از سال ۶۱ تا ۶۷ را در زندانهای خمینی در اسارت گذراند. او در خاطراتش می‌گفت برای این‌که مرا به ندامت بکشانند پدرم را به ملاقاتم آوردند، تعجب کردم و گفتم مگر نمی‌دانی برای چه تو را آورده‌اند؟ چرا پذیرفتی؟ پدرم گفت: آمده‌ام حرف خودم را به تو بگویم نه حرف آنها را. اگر تسلیم شوی، هیچ نشانی از من نداری و از خانواده بیرونت می‌کنم.
محمدرضا به‌محض آزادی در اردیبهشت ۶۷ در جستجوی شریان حیات واقعی خود برآمد و آن را در اشرف یافت و به آن پیوست. او در این باره نوشت: «تقاضامند هستم که از روی نیازمندی خودم با تمام وجودم و تک‌تک سلولهایم، با تقاضای من موافقت شود».
مجاهد شهید محمدرضا یزدان دوست از آن پس سراپا شور و شوق در هر موضع مسئولیتی برای انجام وظایفش، سراز پا نمی‌شناخت و به گواهی یارانش، با عشق نسبت به همرزمانش، در هر کاری پیشقدم بود.
این مجاهد قهرمان، پس از سالها مجاهدت بی‌امان سرانجام در ۱۹ فرودین ۱۳۹۰ در دفاع از خاک اشرف همان‌طور که خودش نوشته بود به «کمال سر بلندی و احساس غرور» رسید و سرفرازانه به جاودانه‌فروغهای آزادی پیوست. درود بر مجاهد شهید محمدرضا یزدان دوست روزی که زاده شد، روزی که مبارزه در راه آزادی مردم ایران را انتخاب کرد و روزی که به عهد خود با خدا و خلق وفا کرد.
