بوستون گلوپ ـ ”یک گروه اپوزیسیون ایران یک تصویر از مرضیه را بعد از درگذشت او منتشرکرد“. او درسال ۱۹۹۵ گفت: ”من اکثر آهنگ های عاشقانه می‌خوانم“. مرضیه ترجمان موسیقی سنتی ایران که دوره کار هنریش توسط دیکتاتوری آخوندی به خاموشی کشانده شد و کسی که در تبعید تبدیل به صدای رسا و برّای مخالفان سیاسی گردید، روز ۱۳اکتبر در یک بیمارستان پاریس به‌دلیل بیماری سرطان درگذشت. او ۸۶سال داشت. مرضیه، دختر یک روحانی مسلمان مدره، از دهه ۱۹۴۰ به بعد از طریق کنسرتها، برنامه رادیو و صفحه‌ها به‌طور گسترده‌یی شناخته شد. او در سالهای اخیر با صدای سحرآمیز خود، برای بسیاری از عاشقان صدایش هم‌چنان به‌عنوان هنرمندی جذاب باقی ماند. هنرمندی که صدایش تداعی کننده خاطرات دوران پادشاهی بود. او به مجموعه‌یی از ۱۰۰۰ ترانه خود مباهات می‌کرد. …
او به مدت ۱۵سال در یک روستا در نزدکی تهران زندگی کرد، و صدای خود را با تمرین کردن حفظ نمود در حالیکه هرگز به‌طور علنی برنامه اجرا نکرد. او توصیف می‌کند که لحاظ احساسی تحت فشار قرار داشت. او در سال ۱۹۹۴ ایران را ترک کرد و در سفری به فرانسه در پاریس پناهنده شد. بعد از آن کنسرتهای وی در پراعتبارترین مراکز هنری، هم‌چون آلبرت هال سلطنتی لندن المپیای پاریس و تاتر پنتیجس در هالیوود با ترکیبی از موسیقی و پیامهای سیاسی برگزار گردید.
مرضیه در سال ۱۹۹۵ در مصاحبه با روزنامه شیکاگو تریبیون گفت، شورای ملی مقاومت ایران این امکان را به او داد کهشان و مقامی را که ۱۵سال از او دریغ شده بود دوباره به‌دست آورَد. او در سال ۱۹۹۹ در مصاحبه‌یی گفت: ”من عادت داشتم به حومه شهر بروم و برای کوهها، پرنده‌ها، برای آب، برای تپه‌ها بخوانم، فقط برای این‌که از رسیدن صدایم به یک ملا پرهیز کنم. او اضافه کرد، “ آنها [ملاها] می‌گویند موسیقی فقط برای گناهکاران است. اگر به پاریس نمی‌آمدم و با آنها [مجاهدین] آشنا نمی‌شدم، در حال تبدیل شدن به برگ رنگ باخته پاییزی بودم، چه اتفاقی برای من می‌افتاد؟ اگر قناری را در قفس زندانی کنید چه اتفاقی برای او می‌افتد؟ در ۲۴ساعت می‌میرد… .
او به مدت ۱۵سال در یک روستا در نزدکی تهران زندگی کرد، و صدای خود را با تمرین کردن حفظ نمود در حالیکه هرگز به‌طور علنی برنامه اجرا نکرد. او توصیف می‌کند که لحاظ احساسی تحت فشار قرار داشت. او در سال ۱۹۹۴ ایران را ترک کرد و در سفری به فرانسه در پاریس پناهنده شد. بعد از آن کنسرتهای وی در پراعتبارترین مراکز هنری، هم‌چون آلبرت هال سلطنتی لندن المپیای پاریس و تاتر پنتیجس در هالیوود با ترکیبی از موسیقی و پیامهای سیاسی برگزار گردید.
مرضیه در سال ۱۹۹۵ در مصاحبه با روزنامه شیکاگو تریبیون گفت، شورای ملی مقاومت ایران این امکان را به او داد کهشان و مقامی را که ۱۵سال از او دریغ شده بود دوباره به‌دست آورَد. او در سال ۱۹۹۹ در مصاحبه‌یی گفت: ”من عادت داشتم به حومه شهر بروم و برای کوهها، پرنده‌ها، برای آب، برای تپه‌ها بخوانم، فقط برای این‌که از رسیدن صدایم به یک ملا پرهیز کنم. او اضافه کرد، “ آنها [ملاها] می‌گویند موسیقی فقط برای گناهکاران است. اگر به پاریس نمی‌آمدم و با آنها [مجاهدین] آشنا نمی‌شدم، در حال تبدیل شدن به برگ رنگ باخته پاییزی بودم، چه اتفاقی برای من می‌افتاد؟ اگر قناری را در قفس زندانی کنید چه اتفاقی برای او می‌افتد؟ در ۲۴ساعت می‌میرد… .
