یکی از کارگزاران پیشین نظام وابسته به باند مغلوب رژیم بار دیگر اذعان کرد که بمب‌گذاری جنایتکارانه در حرم حضرت امام رضا علیه‌السلام در خرداد سال ۷۳ که دیکتاتوری آخوندی به مجاهدین نسبت داده بود، توسط وزارت اطلاعات صورت گرفته بود تا به وسیله آن به شیطان‌سازی علیه مجاهدین بپردازند.
این کارگزار رژیم بدون ذکر نامش در مقاله خود به نام «از توهم توطئه تا توطئه‌های اقتدارگرایان حاکم بر ایران» که روز ۸مهر ۸۹ (۳۰ سپتامبر۲۰۱۰ ) منتشر شد، به تشریح جزییات بیشتری از جنایت سبعانه دیکتاتوری آخوندی در بمب‌گذاری صحن حضرت امام رضا علیه‌السلام پرداخت و نوشت: ۳۰خرداد سال ۱۳۷۳ مصادف با عاشورای حسینی، ساعت ۱۴ و ۲۶دقیقه. انفجار بمبی که بعدها میزان تی. ان. تی بکار رفته در آن ۱۰پوند اعلام شد، در بارگاه امام هشتم شیعیان، عاشورایی دیگر را در یکی از مذهبی‌ترین شهرهای جهان رقم زد. در اثر این حادثه ۲۷نفر جان داده و بیش از ۳۰۰تن زخمی‌شدند… دولت ایران سازمان منافقین را عامل این حادثه دانست و اعلام کرد که هدف آن سازمان از این کار، اختلاف‌افکنی بین شیعه و سنی بوده است… دو زن به همین اتهام و هم‌چنین قتل کشیشهای مسیحی ـ مهدی دیباج و هایک هوسپیان مهر- (که بعداً نامشان در زمره قتلهای زنجیره‌ای قرار گرفت)، محاکمه و سپس با تخفیف در مجازات از اعدام رهایی یافتند. اما پیش از آن که مشخص شود این جنایتکار خود حکومت ایران بوده است، در ۲۷مارس ۱۹۹۵ یک نشریه پاکستانی اعلام کرد که یک جوان ۲۴ ساله مذهبی متعصب به نام ’عبدالشکور’ که یکی از دستیاران نزدیک ’رمزی یوسف’ از اعضای القاعده است، به انجام این بمب‌گذاری اعتراف نموده است. رمزی یوسف به اتهامات گوناگون از جمله بمب‌گذاری در مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۹۳ هم‌اکنون در آمریکا دوره حبس ابد خود را می‌گذراند. اما در نهایت در آذرماه سال ۱۳۷۸ سازمان قضایی نیروهای مسلح در اطلاعیه‌ای بمب‌گذاری در مشهد را به باند سعید امامی منتسب کرد و مشخص شد این اقدام جنایتکارانه توطئه‌ای از سوی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بوده است. سعید امامی در زمان حادثه بمب‌گذاری یکی از ارکان اصلی وزارت اطلاعاتی بود که وزیرش این حادثه را به سازمان منافقین منتسب کرده بود. در این مقاله نویسنده از عمادالدین باقی، نویسنده کتاب تراژدی دموکراسی در ایران در جلد دوم کتابش درباره نقش باند سعید امامی در انفجار حرم حضرت رضا (ع) نقل می‌کند که دیکتاتوری آخوندی یک زندانی را تحت شکنجه قرار داده تا اعتراف کند که وابسته به مجاهدین است و بمب‌گذاری کار وی بوده است.
او می‌نویسد: با توجه به فرضیه قریب به واقع زندانی بودن ’مهدی نحوی’ می‌توان گفت که وی در طی این مدت تحت فشار و شکنجه برای اعتراف به انفجار حرم امام رضا قرار گرفته است. بدیهی است فردی که روح او از ماجرا بی‌اطلاع بوده، به آسانی تن به چنین اعترافی نمی‌دهد، به ویژه اگر عرق مذهبی داشته باشد و از طرف دیگر می‌داند با چنین اعترافی حکم مرگ خویش را امضا خواهد کرد. سرانجام پس از ناامید شدن از کسب اعتراف باید سناریو را به گونه‌ای دیگر اجرا کرد. مهدی نحوی با اتومبیل افراد سعید امامی به تهران‌پارس که یکی از شلوغ‌ترین نقاط که ایستگاه مسافران نیز هست، آورده می‌شود تا عده زیادی از مردم تهران شاهد باشند. به او یک قبضه کلت کمری خالی از فشنگ داده و چنین فریب داده می‌شود که می‌خواهند او را فراری دهند. مهدی نحوی، جوان بی‌تجربه‌ای که گمان می‌کند فرشته نجات به سراغ او آمده است، با خیالی خام از اتومبیل بیرون فرستاده می‌شود. او چونان محکومی گریزپا به سوی سرنوشتی نامعلوم -به امید رهایی و بی‌خبر از سناریوی طراحی شده- شتابان می‌دود. چند لحظه بعد ماموران از اتومبیل بیرون آمده و فرمان ایست می‌دهند. نحوی هم‌چنان شتابان می‌دود، اما گلوله‌ها امان نمی‌دهند و او نقش بر زمین می‌شود و در حالی‌که عده زیادی از مردم شاهد بودند که او در حال فرار و ماموران در حال تعقیب بودند و به او ایست دادند. اما فرد فراری که اسلحه‌ای هم نزد خود داشت، تسلیم نشد و هدف قرار گرفت. شب همان روز در اخبار سراسری صدا و سیما گفته شد که عده زیادی از مردم شاهد این درگیری بوده‌اند. ماجرا به‌اندازه‌ای طبیعی بود که هیچ‌کس به ساختگی بودن سناریوی نحوی تردید نمی‌کند.
این مقاله در نهایت انگشت اتهام را به سوی خامنه‌ای نشانه رفته و می‌نویسد: آن که خود فرمان بمب‌گذاشتن در حرم امام رضا (ع) را برای سرکوب مخالفانش صادر می‌کند، باید هم از دامن زدن به توهم توطئه توسط منصوبانش خرسند و خشنود باشد. کسی که با کودتا قدرتش را تثبیت می‌کند، باید هم یازدهم سپتامبر را کار خود آمریکایی‌ها بداند. کسی که با تقلب و دروغ بر مسند قدرت تکیه زده است، نمی‌تواند نگاهی جز این بر جهان و امور آن داشته باشد.
این کارگزار رژیم بدون ذکر نامش در مقاله خود به نام «از توهم توطئه تا توطئه‌های اقتدارگرایان حاکم بر ایران» که روز ۸مهر ۸۹ (۳۰ سپتامبر۲۰۱۰ ) منتشر شد، به تشریح جزییات بیشتری از جنایت سبعانه دیکتاتوری آخوندی در بمب‌گذاری صحن حضرت امام رضا علیه‌السلام پرداخت و نوشت: ۳۰خرداد سال ۱۳۷۳ مصادف با عاشورای حسینی، ساعت ۱۴ و ۲۶دقیقه. انفجار بمبی که بعدها میزان تی. ان. تی بکار رفته در آن ۱۰پوند اعلام شد، در بارگاه امام هشتم شیعیان، عاشورایی دیگر را در یکی از مذهبی‌ترین شهرهای جهان رقم زد. در اثر این حادثه ۲۷نفر جان داده و بیش از ۳۰۰تن زخمی‌شدند… دولت ایران سازمان منافقین را عامل این حادثه دانست و اعلام کرد که هدف آن سازمان از این کار، اختلاف‌افکنی بین شیعه و سنی بوده است… دو زن به همین اتهام و هم‌چنین قتل کشیشهای مسیحی ـ مهدی دیباج و هایک هوسپیان مهر- (که بعداً نامشان در زمره قتلهای زنجیره‌ای قرار گرفت)، محاکمه و سپس با تخفیف در مجازات از اعدام رهایی یافتند. اما پیش از آن که مشخص شود این جنایتکار خود حکومت ایران بوده است، در ۲۷مارس ۱۹۹۵ یک نشریه پاکستانی اعلام کرد که یک جوان ۲۴ ساله مذهبی متعصب به نام ’عبدالشکور’ که یکی از دستیاران نزدیک ’رمزی یوسف’ از اعضای القاعده است، به انجام این بمب‌گذاری اعتراف نموده است. رمزی یوسف به اتهامات گوناگون از جمله بمب‌گذاری در مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۹۳ هم‌اکنون در آمریکا دوره حبس ابد خود را می‌گذراند. اما در نهایت در آذرماه سال ۱۳۷۸ سازمان قضایی نیروهای مسلح در اطلاعیه‌ای بمب‌گذاری در مشهد را به باند سعید امامی منتسب کرد و مشخص شد این اقدام جنایتکارانه توطئه‌ای از سوی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بوده است. سعید امامی در زمان حادثه بمب‌گذاری یکی از ارکان اصلی وزارت اطلاعاتی بود که وزیرش این حادثه را به سازمان منافقین منتسب کرده بود. در این مقاله نویسنده از عمادالدین باقی، نویسنده کتاب تراژدی دموکراسی در ایران در جلد دوم کتابش درباره نقش باند سعید امامی در انفجار حرم حضرت رضا (ع) نقل می‌کند که دیکتاتوری آخوندی یک زندانی را تحت شکنجه قرار داده تا اعتراف کند که وابسته به مجاهدین است و بمب‌گذاری کار وی بوده است.
او می‌نویسد: با توجه به فرضیه قریب به واقع زندانی بودن ’مهدی نحوی’ می‌توان گفت که وی در طی این مدت تحت فشار و شکنجه برای اعتراف به انفجار حرم امام رضا قرار گرفته است. بدیهی است فردی که روح او از ماجرا بی‌اطلاع بوده، به آسانی تن به چنین اعترافی نمی‌دهد، به ویژه اگر عرق مذهبی داشته باشد و از طرف دیگر می‌داند با چنین اعترافی حکم مرگ خویش را امضا خواهد کرد. سرانجام پس از ناامید شدن از کسب اعتراف باید سناریو را به گونه‌ای دیگر اجرا کرد. مهدی نحوی با اتومبیل افراد سعید امامی به تهران‌پارس که یکی از شلوغ‌ترین نقاط که ایستگاه مسافران نیز هست، آورده می‌شود تا عده زیادی از مردم تهران شاهد باشند. به او یک قبضه کلت کمری خالی از فشنگ داده و چنین فریب داده می‌شود که می‌خواهند او را فراری دهند. مهدی نحوی، جوان بی‌تجربه‌ای که گمان می‌کند فرشته نجات به سراغ او آمده است، با خیالی خام از اتومبیل بیرون فرستاده می‌شود. او چونان محکومی گریزپا به سوی سرنوشتی نامعلوم -به امید رهایی و بی‌خبر از سناریوی طراحی شده- شتابان می‌دود. چند لحظه بعد ماموران از اتومبیل بیرون آمده و فرمان ایست می‌دهند. نحوی هم‌چنان شتابان می‌دود، اما گلوله‌ها امان نمی‌دهند و او نقش بر زمین می‌شود و در حالی‌که عده زیادی از مردم شاهد بودند که او در حال فرار و ماموران در حال تعقیب بودند و به او ایست دادند. اما فرد فراری که اسلحه‌ای هم نزد خود داشت، تسلیم نشد و هدف قرار گرفت. شب همان روز در اخبار سراسری صدا و سیما گفته شد که عده زیادی از مردم شاهد این درگیری بوده‌اند. ماجرا به‌اندازه‌ای طبیعی بود که هیچ‌کس به ساختگی بودن سناریوی نحوی تردید نمی‌کند.
این مقاله در نهایت انگشت اتهام را به سوی خامنه‌ای نشانه رفته و می‌نویسد: آن که خود فرمان بمب‌گذاشتن در حرم امام رضا (ع) را برای سرکوب مخالفانش صادر می‌کند، باید هم از دامن زدن به توهم توطئه توسط منصوبانش خرسند و خشنود باشد. کسی که با کودتا قدرتش را تثبیت می‌کند، باید هم یازدهم سپتامبر را کار خود آمریکایی‌ها بداند. کسی که با تقلب و دروغ بر مسند قدرت تکیه زده است، نمی‌تواند نگاهی جز این بر جهان و امور آن داشته باشد.
