در حکومت آخوندی مطرح شدن هر خواسته‌ای بیشتر از نمونه یک زندگی برده‌وار، که از سوی کارگران و اقشار زحمتکش مطرح بشود یک مسأله امنیتی محسوب می‌شود، از کارگران تا دانشجویان دانشگاههای مختلف، از معلمان مدارس تا بازنشستگان و همه اقشار جامعه ایران، هرکس در هر نقطه‌ای خواسته‌ای صنفی داشته باشد و به‌خاطر رسیدن به آن نخواهد در برابر غصب اولین حقوق انسانی و شهروندیش سر خم کند ، پاسخی جز سرکوب وحشیانه به او داده نمی‌شود یکی از اقشاری که رژیم به شدت از اعتراضات صنفی‌شان هم می‌ترسد، دانشجویان هستند.
اگر چه وضعیت اسفبار صنفی دانشگاههای ایران تازگی ندارد. اما بعضی نمونه‌ها که اخیراً در دانشگاههای مختلف دیده می‌شود، واقعاً نوظهور هستند. به برخی از این موارد اشاره می‌کنیم والبته مشت نمونه خروار است:
- آب آشامیدنی در خوابگاه دانشگاه زاهدان پیدا نمی‌شود. دانشجویان برای تأمین آب آشامیدنی خود باید چند کیلومتر راه طی کنند و آن را با دبه از شهر بیاورند.
-گربه در خوابگاههای دخترانه فاطمیه و چمران دانشگاه تهران از در و دیوار خوابگاه بالا می‌رود، درهفته آخر فروردین اسماعیلی رئیس خوابگاههای دانشگاه تهران در اطلاعیه‌ای توهین‌آمیز نسبت به دانشجویان برای گرفتن هر گربه توسط دانشجویان 7هزارتومان جایزه تعیین کرد.
- کیفیت غذای دانشگاه آزاد تهران واحد جنوب آن چنان است که وجود شن در غذا تاکنون باعث شکستن دندان چند تن از دانشجویان شده است.
-دانشگاههای پیام نور استان همدان هیچ نشانی از دانشگاه ندارند. تنها تابلو دبیرستان را عوض کرده و نام دانشگاه روی آن گذاشته‌اند. بسیاری از مدرسین و استادان دانشگاههای آزاد و پیام نور فاقد سطح لازم علمی برای تدریس هستند و آزمایشگاه و کتابخانه و اتاق سایت برای خیلی از دانشجویان این دانشگاهها جزء آرزوهاست.
- سال گذشته در چندین مورد مسمومیت غذایی در دانشگاههای هرمزگان، شیراز، تبریز و اردبیل منجر به بستری شدن شمار زیادی از دانشجویان شد.
این تنها نمونه‌هایی از این وضعیت بود در عین حال با چنین وضعیت ناهنجار صنفی و آموزشی در دانشگاهها، هزینه‌های تحصیل در آنها سرسام آور است و وجوه کلان میلیونی از دانشجویان اخذ می‌شود که هیچ تناسبی با وضعیت درآمد خانواده‌های آنها ندارد.
از جمله اینکه برای هر ترم آموزشی در رشته‌های علوم انسانی تا 500هزار تومان و برای ریاضی فیزیک و پزشکی تا یک میلیون تومان از دانشجویان اخاذی می‌کنند. از طرف دیگر سپردن بسیاری از امور صنفی دانشگاهها به پیمانکاران وابسته به حکومت, غارت از دانشجویان را تشدید کرده است. نمونه بارز آن در اعتراضات دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس دیده شد:
در هفته اخیر در دانشگاه تربیت مدرس تهران، اعتراضاتی به نوع جدید غارتگری صورت گرفت. فضاحت این غارتگری به حدی بود که روزنامه حکومتی کیهان هم در روز 13اردیبهشت نوشت: ”دانشگاه تربیت مدرس با نصب اطلاعیه‌ای در تابلوهای دانشگاه اعلام نموده که از خردادماه 89 با توجه به طرح هدفمندکردن یارانه‌ها دیگر برای پخت شام و صبحانه اقدام نمی‌نماید و به‌جای این دو وعده مبلغ یک هزار تومان (800 تومان برای شام و 200تومان برای صبحانه) پرداخت خواهد کرد. سپس این روزنامه حکومتی می‌پرسد: آیا واقعا می‌شود با 1000تومان 2 وعده غذا تهیه کرد؟
دانشجویان تربیت مدرس علیه این غارتگری شعار می‌دادند: ”تاحذف یارانه‌ها اعتصاب اعتصاب ”.
بحث درباره ابعاد غارتگری رژیم در عرصه‌های مختلف و آثار زیانبار آن روی دانشجویان و جوانان میهن خود سردراز دارد. از آن جمله، سنگینی هزینه تحصیل برای یک دانشجو، موجب شده که بسیاری از خانواده‌ها به دلیل بیکاری یا کم بودن درآمد خانواده از ادامه تحصیل فرزندانشان در دانشگاه صرف‌نظر کنند و حاصل زحمات سالیان خودشان را بر باد رفته ببینیند.
در همین حال، هرگونه اعتراض علیه این غارتگریها و وضعیت خراب صنفی دانشگاهها در نظام به شدت لرزان و شکننده ولایت‌فقیه چیزی جز اعتراض سیاسی تلقی نمی‌شود به همین دلیل به سرعت نیروهای سرکوبگر وارد می‌شوند و با کمک مزدوران حراست تجمع دانشجویان را به هم می‌ریزند.
دانشجویان متقابلاًًً شعار می‌دادند: ”مشکل ما صنفیه نیروی حراست چیه؟“ هر چند که دانشجویان شعار می‌دادند ”مشکلمون صنفیه ”اما رژیم آخوندی به هیچ وجه تحمل اعتراضات صنفی را ندارد و آن را سیاسی تلقی می‌کند، به این نمونه توجه کنید:
روز 14اردیبهشت سایت سپاه ضد مردمی پاسداران موسوم به جوان آنلاین به روشنی وحشت رژیم از اعتراضات صنفی دانشجویان را هم با شیوه نعل وارونه بر ملاکرد و نوشت: ”فتنه‌گران تلاش دارند تا محیطهای دانشجویی را آلوده به اغراض و توهمات سیاسی خود نمانید. برهمین اساس از آنان خواسته‌اند که برخی تحرکات را با بهانه اعتراضهای صنفی سازماندهی کنند ”.
به این ترتیب سایت پاسداران به صراحت هرگونه اعتراض صنفی در شرایط کنونی را توأم با اغراض سیاسی تلقی می‌کند که برای رژیم آخوندی بار امنیتی دارد. این اثبات سخن مقاومت ایران است که در رژیم آخوندی هر اعتراض صنفی به تغییر ساختارهای این رژیم راه می‌برد و وحشت رژیم آخوندی از اعتراضات صنفی ناشی از همین است.
