روزنامه نیویورک تایمز (۷اردیبهشت۸۹ ) به نقل از سازمان دیدبان حقوق‌بشر نوشت شکنجه زندانیان سیاسی در یک زندان مخفی در بغداد بسا سیستماتیک تر و خشن‌تر از گزارشهای اولیه بوده است.
وجود این زندان، که عمدتاً زندانیان عرب سنی را نگهداری می‌کرد، خشم سیاسی در عراق ایجاد کرده است، و به تکذیب از جانب دولت منجر شد و تنشهای فرقهیی را تشدید کرد.
نیویورک تایمز افزود: «شیخ عبدالله حمیدی اجیل الیاور (یکی از پرنفوذترین رهبران عشایر عرب سنی در استان شمالی نینوا) گفت، «زندان ابوغریب در مقایسه با این زندان مخفی یک پیک‌نیک بود».
دیدبان حقوق‌بشر روز دوشنبه به ۳۰۰ زندانی مرد که از زندان مخفی در فرودگاه نظامی مثنی قدیم به زندان رصافه در بغداد منتقل شدند دسترسی پیدا کرد و یافته‌های خود را ثبت کرد. دیدبان این یافته‌ها را در پیش‌نویس یک گزارش که روز سه شنبه توسط این گروه حقوقی به نیویورک تایمز ارائه شد ”معتبر و پایدار“ توصیف کرد.
وجود این زندان، که عمدتاً زندانیان عرب سنی را نگهداری می‌کرد، خشم سیاسی در عراق ایجاد کرده است، و به تکذیب از جانب دولت منجر شد و تنشهای فرقهیی را تشدید کرد.
نیویورک تایمز افزود: «شیخ عبدالله حمیدی اجیل الیاور (یکی از پرنفوذترین رهبران عشایر عرب سنی در استان شمالی نینوا) گفت، «زندان ابوغریب در مقایسه با این زندان مخفی یک پیک‌نیک بود».
دیدبان حقوق‌بشر روز دوشنبه به ۳۰۰ زندانی مرد که از زندان مخفی در فرودگاه نظامی مثنی قدیم به زندان رصافه در بغداد منتقل شدند دسترسی پیدا کرد و یافته‌های خود را ثبت کرد. دیدبان این یافته‌ها را در پیش‌نویس یک گزارش که روز سه شنبه توسط این گروه حقوقی به نیویورک تایمز ارائه شد ”معتبر و پایدار“ توصیف کرد.
این گروه گفت که با ۴۲ بازداشتی که جراحت و زخمهای جدید را نشان می‌دادند مصاحبه کرده است. بسیاری گفتند که به آنها تجاوز می‌شد و وادار به اعمال جنسی با سایر زندانیان می‌شدند.
آنها همه گفتند با آویزان کردن آنها از پا و شلاق و لگد خوردن و سپس خفه شدن با کیسه پلاستیکی مورد شکنجه قرار گرفتند. آنهایی که از هوش می‌رفتند، با شوکهای الکتریکی به بخشهای مختلف بدنشان به هوش میآمدند.
جو استورک، معاون مدیر برنامه خاورمیانه در دیدبان حقوق‌بشر گفت، ترسی که ما مشاهده کردیم نشان می‌دهد که شکنجه در مثنی یک امر عادی بود. آقای استورک دولت عراق را به اجرای تحقیقات کامل و تحت پیگرد قرار دادن تمامی مقامات مسئول به‌خاطر این وحشیگری سیستماتیک فراخواند…
شیخ عبدالله حمیدی، رهبر عشیره از نینوا هشدار داد که فاش سازیهای شکنجه بار دیگر تعصب فرقهیی را تشدید کرده و می‌تواند کشور را در دور جدیدی از خشونت فرو ببرد.
او گفت، این فرقه‌گرایی تولید می‌کند. در کشور ما مردی که به وی تجاوز شده باشد خودکشی خواهد کرد، و فکر می‌کنید چه طور این کار را انجام خواهد داد؟
مطابق گزارش منتشره توسط وزارت‌خارجه در ماه مارس، دست کم ۵۰۵ مورد شکنجه در زندانهای عراق در سال ۲۰۰۹ گزارش شده است…
مالکی اتهامات شکنجه را «دروغ» و «یک کارزار بدنام سازی» توسط سفارتهای خارجی و رسانه‌ها خواند که بعد توسط رقبای سیاسی وی تداوم یافته است.
او گفت، در عراق اصلاً هیچ زندان مخفی وجود ندارد.
آقای مالکی زندان مثنی را به‌عنوان یک مکان ترانزیت تحت کنترل وزارت دفاع توصیف کرد، که از آن در «دوره بخصوصی» استفاده می‌کرده است…
آقای مالکی گفت، ”آمریکا سمبل دموکراسی است، ولی بدرفتاریهای ابوغریب وجود دارد. دولت آمریکا اقدامات سختی اتخاذ کرد، ما نیز داریم همین کار را می‌کنیم، پس مشکل کجا است و این جار و جنجال برای چیست؟“
به نظر می‌رسد اظهارات آقای مالکی با اطلاعات ارائه شده توسط یک وزیر دولت خود وی، مقامات در سفارت آمریکا در بغداد و یافته‌های اخیر دیدبان حقوق‌بشر تناقض دارد…
بنا‌به گفته دیدبان حقوق‌بشر، در حالی که قضات تحقیق در این زندان مخفی مستقر بودند، ظاهراً آنها در شکنجه نقش داشته‌اند.
یک زندانی به دیدبان حقوق‌بشر گفت، یک قاضی ”در اتاقی در راهروی یکی از اتاقهای شکنجه پرونده‌ها را استماع می‌کرد. “ …
یکی از زندانیان که یک ژنرال سابق ارتش عراق است که از صندلی چرخدار استفاده می‌کند. گفت، او توسط ۱۰ نفر، ۶ سرباز و ۴ عضو تیم بازجویی شکنجه شده است. او به دیده‌بان حقوق‌بشر گفت: ”آنها مرا شوک الکتریکی دادند… “و ”مرا مجبور به امضاء اعترافاتی کردند که اجازه خواندن آن را به من ندادند“.
یک زندانی دیگر که ۲۱ ساله می‌باشد و در خانه‌اش در موصل در دسامبر دستگیر شد گفت، طی یک جلسه شکنجه او در حالی که چشم و دست بسته بود… مورد تجاوز قرار گرفت … در حالیکه بازپرسان به ضجه‌های دردآور او می‌خندیدند.
دیدبان حقوق‌بشر گفت، ”مقامات امنیتی با کابلهای بزرگ زندانیان را شلاق می‌زدند، ناخنهای دست و پای آنها را می‌کشیدند، آنها را با اسید و سیگار میسوزاندند، و دندانهای آنها را خرد می‌کردند.
