روزنامه واشینگتن تایمز در مقاله‌یی به قلم محمد محدث نوشت: بسیاری از ما اکنون در اعتصاب غذا بسرمی‌بریم و آماده‌ایم تا برای اهدافمان جان بدهیم. در قسمتی از این مقاله با عنوان ”از یک کمپ محصور“ آمده است:
ساکنان اشرف تا حمله 2003 آمریکا و متحدینش به عراق در کنار همسایگان عراقیشان در صلح و آرامش زندگی کرده بودند آنها بعد از این حمله توافق کردند که ما را خلع‌سلاح کنند و توافقهایی را امضا کردند تا در همین جایی که هستیم بمانیم و تحت کنوانسیون چهارم ژنو مورد حفاظت قرار بگیریم.
هر نفر در اشرف توسط مقامهای آمریکایی مورد سؤال و جواب قرارگرفت و ثابت شد که ما برخلاف ادعای ملاهای حاکم بر تهران تروریست نیستیم. ما خواهان اقامت در اشرف بودیم تا در صلح زندگی کنیم و برای تحقق اهدافمان تلاش نماییم. اما وقتی که دولت آمریکا توافقی را با دولت مالکی در بغداد امضا کرد تا طی 2سال آینده، نیروهای خود را بیرون بکشد، حکام تهران فرصت را مغتنم شمردند تا سازمان مجاهدین خلق ایران را که خاری در پهلوی آنها بود اخراج کنند. طی سال گذشته ما تلاش کردیم تا به آمریکا بفهمانیم که انتقال امنیت اشرف به عراقیها فاجعه‌بار خواهد بود اما تلاشمان به‌جایی نرسید.
آمریکایی‌ها نخواستند باور کنند که دولت مالکی به رژیم ایران نزدیکتر شده‌است تا به آمریکا. در اواخر ماه ژوییه آنچه غیرقابل تصور بود اتفاق افتاد. نیروهای عراقی که توسط آمریکا تعلیم دیده‌اند با استفاده از نارنجکهای ساخت آمریکا و خودروهای آمریکایی هاموی ساکنان اشرف را مورد حمله قرار دادند.
در قسمت دیگری از مقاله مندرج در واشینگتن تایمز با اشاره به شهدا، مجروحان و 36گروگان گرفته شده توسط نیروهای متجاوز عراقی آمده است: بسیاری از ما اکنون در اعتصاب غذا بسرمی‌بریم و آماده‌ایم تا برای اهدافمان جان بدهیم. بقیه هم در حال مداوای جراحتهای خود هستند. اما جرم ما چه بوده است؟ ایستادگی علیه مستبدان در ایران، همان حکامی که تظاهر کنندگان با فریاد آزادی در سراسر ایران را سرکوب می‌کنند.
به این وسیله من از دولت ایالات متحده می‌پرسم تعهدی که برای حفاظت از ساکنان بی‌دفاع اشرف داده بودید چه شد؟ هر نفر از ما توافقی را با دولت آمریکا به امضا رساند. آیا آمریکا این تعهدهایش را محترم می‌شمارد یا اینکه می‌گذارد حکام ایران به این جنایت علیه بشریت توسط عاملان عراقیشان ادامه بدهند؟ چیزهای زیادی در خطر است.
گذشته از ملاحظات ژئوپلیتیک، آیا ایالات متحده 4300 سرباز بعلاوه هزاران مجروح و یک تریلیون دلار، هزینه کرد تا مشتی مستبد و دیکتاتور را در عراق بر سر کار آورد؟ ما در بخشی دور افتاده از عراق هستیم که به‌مدت دو دهه محل زندگی ما بوده است. اما واشینگتن باید مطمئن شود که جهان ناظر بر این قضیه است.
ساکنان اشرف تا حمله 2003 آمریکا و متحدینش به عراق در کنار همسایگان عراقیشان در صلح و آرامش زندگی کرده بودند آنها بعد از این حمله توافق کردند که ما را خلع‌سلاح کنند و توافقهایی را امضا کردند تا در همین جایی که هستیم بمانیم و تحت کنوانسیون چهارم ژنو مورد حفاظت قرار بگیریم.
هر نفر در اشرف توسط مقامهای آمریکایی مورد سؤال و جواب قرارگرفت و ثابت شد که ما برخلاف ادعای ملاهای حاکم بر تهران تروریست نیستیم. ما خواهان اقامت در اشرف بودیم تا در صلح زندگی کنیم و برای تحقق اهدافمان تلاش نماییم. اما وقتی که دولت آمریکا توافقی را با دولت مالکی در بغداد امضا کرد تا طی 2سال آینده، نیروهای خود را بیرون بکشد، حکام تهران فرصت را مغتنم شمردند تا سازمان مجاهدین خلق ایران را که خاری در پهلوی آنها بود اخراج کنند. طی سال گذشته ما تلاش کردیم تا به آمریکا بفهمانیم که انتقال امنیت اشرف به عراقیها فاجعه‌بار خواهد بود اما تلاشمان به‌جایی نرسید.
آمریکایی‌ها نخواستند باور کنند که دولت مالکی به رژیم ایران نزدیکتر شده‌است تا به آمریکا. در اواخر ماه ژوییه آنچه غیرقابل تصور بود اتفاق افتاد. نیروهای عراقی که توسط آمریکا تعلیم دیده‌اند با استفاده از نارنجکهای ساخت آمریکا و خودروهای آمریکایی هاموی ساکنان اشرف را مورد حمله قرار دادند.
در قسمت دیگری از مقاله مندرج در واشینگتن تایمز با اشاره به شهدا، مجروحان و 36گروگان گرفته شده توسط نیروهای متجاوز عراقی آمده است: بسیاری از ما اکنون در اعتصاب غذا بسرمی‌بریم و آماده‌ایم تا برای اهدافمان جان بدهیم. بقیه هم در حال مداوای جراحتهای خود هستند. اما جرم ما چه بوده است؟ ایستادگی علیه مستبدان در ایران، همان حکامی که تظاهر کنندگان با فریاد آزادی در سراسر ایران را سرکوب می‌کنند.
به این وسیله من از دولت ایالات متحده می‌پرسم تعهدی که برای حفاظت از ساکنان بی‌دفاع اشرف داده بودید چه شد؟ هر نفر از ما توافقی را با دولت آمریکا به امضا رساند. آیا آمریکا این تعهدهایش را محترم می‌شمارد یا اینکه می‌گذارد حکام ایران به این جنایت علیه بشریت توسط عاملان عراقیشان ادامه بدهند؟ چیزهای زیادی در خطر است.
گذشته از ملاحظات ژئوپلیتیک، آیا ایالات متحده 4300 سرباز بعلاوه هزاران مجروح و یک تریلیون دلار، هزینه کرد تا مشتی مستبد و دیکتاتور را در عراق بر سر کار آورد؟ ما در بخشی دور افتاده از عراق هستیم که به‌مدت دو دهه محل زندگی ما بوده است. اما واشینگتن باید مطمئن شود که جهان ناظر بر این قضیه است.
